vb: ik heb mijn paard zo beleerd, dat ik weinig contact heb met haar met het been.
daarmee wil ik zeggen dat ik niet bij iedere pas drijf, maar enkel druk geef (zowel been als teugel) op het moment dat ik iets anders verlang.
in de praktijk komt dit er dus op neer dat ik drijf op het moment dat ik vlugger wil, op het moment dat paard daadwerkelijk vlugger loopt, stop ik met drijven, maar blijft pardlief met zelfde tempo en impuls doorlopen.
pas als ik wil veranderen, of als het paard verandert, kom ik weer in met mijn been.
maar ... daar komt het

ik neem nu sinds een tijdje wekelijks les, en we gaan weer met sprongen vooruit.
maar, hoe verder we komen, hoe meer contact ik moet nemen met mijn benen om bepaalde oefeningen te doen, denk maar aan een simpele schoudervoor, of de achterhand naar binnen te zetten op de hoefslag, moet je al een drijvend binnenbeen, vragende binnenteugel, en begrenzende buitenteugel en buitenbeen hebben.
ik merk ook wel, dat eenmaal ze de oefening kent, die hulpen weer kleiner worden, maar toch blijf je min of meer hulpen geven ...
hoe begrijpen jullie de uitdrukking "elektrisch aan het been", hoe zetten jullie dit om in de praktijk, en is het per definitie zo dat hoe hoger het niveau, hoe meer met druk/contact moet gereden worden?

) is dat je de drijvende hulp bij een zijgang ook alleen geeft bij het ingaan van de oefening of ter correctie, daarna blijft je been alleen wakend in die positie liggen. Ik rij dus ook niet actief met een begrenzend been oid, dat ligt daar wel, zonder druk maar op contact, klaar voor het geval dat (en ik moet zeggen dat ze me vaak te snel af zijn, maar dat ligt ook aan mijn (gebrek aan) ruitergevoel en reactievermogen, eerlijk is eerlijk!).
)
)