Geplaatst Citaat:[VN] Jacob Melissen: "Overdrijf paardenleed niet"
Als we naar de dressuur kijken, zien vooral buitenstaanders paarden op een vreemde wijze in de wedstrijdring met hun benen trekken. Zij zouden paarden eens in de vrije natuur moeten zien. Alle bewegingen die in de zwaarste dressuur worden gevraagd, dus logischerwijs ook in de lichtere dressuur, zijn bewegingen die een paard ook van nature, dus uit zichzelf, maakt.
De ongedwongenheid die een paard dient te tonen in de wedstrijdring en die juryleden aanspreekt, wordt niet afgedwongen en kán niet worden afgedwongen. Dat er charlatans zijn die denken door middel van dwang die ongedwongenheid af te kunnen dwingen wil ik toegeven, maar hun sportieve carrière duurt nooit lang.
Een paard is een levend wezen met een eigen wil en een eigen persoonlijkheid. De samenwerking tussen ruiter en paard in de wedstrijdring maar ook thuis tijdens de training, is gebaseerd op begrip van de ruiter voor dat wat het paard nog niet kent. Samen groeien paard en ruiter toe naar het moment dat ze een combinatie vormen, om daarna door te groeien op basis van wederzijds respect en vertrouwen.
Als dat vertrouwen of respect van de zijde van de ruiter jegens het paard ontbreekt, dan zal zich dat altijd openbaren en meestal op een moment dat de ruiter het minst past. Martelwerktuigen zullen het vertrouwen van het paard in zijn ruiter altijd schaden. Dat er soms een corrigerende tik uitgedeeld moet worden past binnen de opvoeding, waarbij het vanzelf spreekt dat één stevige pets vaak beter werkt dan tien zachte klapjes.
Kan iemand me uitleggen, dat het paarden niet af te dwingen is? Dat paarden niet te breken zijn en nieuw te programmeren zijn? Met een zogenaamde nieuwe methode van meneer Sjefke Janssen en zijn "hollandes" school?
