Simpelman schreef:Mijn filosofie is dat zowel ruiter als paard eerst aan een contactteugel gewend moeten zijn.
Waarbij contactteugel staat voor contact en niets meer dan dat.
De ruiter onderhoudt een permanent, zacht, teder, gevend, contact met de paardenmond, waar het paard zijn hoofd ook draagt en bemoeit zich daar niet mee.
De hand volgt en is daarmee heel volatiel, het ziet er niet uit.
Pas wanneer het paard zich niet meer aan deze aanwezigheid probeert te onttrekken, dus de hand heeft aanvaard, kunnen we verder gaan.
Dit stuk wordt bij vele paarden overgeslagen.
Paarden worden in de krul gezet en gaan een oplossing voor dit probleem zoeken en vinden.
Het is ook voor de ruiter een gewenningsperiode, het permanent contact onderhouden zonder enige druk dat valt nog niet mee, dat duurt vaak maanden.
De ruiter krijgt er op den duur een mooie stabiele en gevende hand van, zonder een goede hand zal het paard nooit vertrouwen op kunnen bouwen.
Het is altijd werken.
Vooral bij dit paard heb ik het moeilijk. Is echt enorm instabiel. En dat is dan één van de vele dingen waar ik rekening mee moet houden, naast het blijven proberen te zitten (en hem daarbij niet teveel in de mond te zitten) Tot nu toe moeilijkste paard wat ik heb getraind. Wél een leuke uitdaging.