Askka ik denk dat iedereen het hier wel over eens is dat je nooit iets aan een paard moet vragen waar het lichamelijk nog niet aan toe is. Dat je dan afbreuk doet ipv opbouw. De grote vraag is natuurlijk of iedereen in staat is te bepalen wanneer een paard ergens aan toe is of nog niet.
Askja schreef:Door bescheiden hulpen te geven (vooral teugelhulpen) die de biomechanica van het paard respecteren, en door je als ruiter te richten op het ontwikkelen van het lichaamsbewustzijn van je paard, krijg je wel degelijk een 'slimmer' paard dat steeds meer zelf gaat zoeken naar een goede balans, een goede coördinatie en een goed lichaamsgebruik. Maar daar moet je het paard, zoals Simpelman ook zegt, wel de kans voor geven.
Hier ben ik het toch niet mee eens. Vind het lastig te omschrijven, maar gebruik maar even als voorbeeld mijn eigen paard. Mijn paard heeft an sich een heel goed achterbeen. Snel en krachtig. Kwa buigzaamheid had ze wel veel moeite met de buiging in de linker achterknie. Om dit te compenseren wrong zij zichzelf in allerlei bochten, om zich er maar aan te onttrekken om het linker achterbeen onder de massa te plaatsen ipv naast de massa. Want om met diezelfde activiteit en snelheid onder de massa te komen zou ze toch echt aan dat moeilijke stukje, buiging in de linker knie, moeten komen. Daarnaast om haar balans goed te houden mocht ze graag de gaskraan opengooien. Dat was dus haar oplossing om te compenseren voor het gebrek aan buiging in die ene knie.
Mijn oplossing was uiteraard anders. Door consequent links en rechts goed los te maken, paard laten sporen en lengtebuiging, daarin veel schakelen/overgangen en kracht opbouwen, veel werk in galop omdat ze het daarin net wat makkelijker aankon, is de buiging in de linkerachterknie voor het oog niet meer te onderscheiden van de buiging in de rechterachterknie. Hier is wel een paar jaar overheen gegaan, maar nu pas ben ik dus op een punt dat ik verder kan. Maar om hier te komen, heb ik dus wel moeten oefenen buiten de comfort zone van mijn paard, buiten de keuzes die ze zelf ooit gemaakt zou hebben om haar gebrek te compenseren. En ik zal hier altijd extra aandacht aan moeten blijven besteden om dit te onderhouden. Heel veel basiswerk blijven doen. En ja, nu is ze op het punt dat dat haar makkelijk af gaat. Maar nog, als ik er niet op let om haar altijd te doen laten sporen, altijd voelen bij schakelen of dat linkerachterbeen eronder blijft, dan zal zij na verloop van tijd er weer voor gaan kiezen om dat been er lekker naast te plaatsen en het gas op de plank te zetten