Clasical schreef:Allereerst zou ik niks willen gaan oplossen want er is in de essentie geen probleem.
In de moderne dressuur wordt eerst vlot voorwaarts gereden (stuwen=vaste aanleuning) en van daaruit wordt gewerkt aan herstel van de balans (verzameling/draagkracht=lichte aanleuning).
Volgens mij is dat een onjuiste vertaling. We willen voorwaartse drang hebben zodat het paard zich kan aanspannen, van achteruit naar voren. Het is ook niet alleen maar "vlot voorwaarts" maar impuls en de aanleuning allerminst vast. Er wordt gewoon naar de hand toe gereden en het paard moet zich gaan leren dragen (op eigen benen, zonder op de voorhand te vallen). Voor balans is impuls nodig om het paard beter zijn eigen evenwicht te zoeken. Vergelijk met een fiets, te laag tempo leidt tot onbalans. De voordeur is altijd "open". Betekent dat het paard altijd naar voren weg moet kunnen.
Ik volg dus "blijkbaar" de moderne methode. Maar dat is allerminst 1 plaatje dat je over elk paard plakt.
Mijn merrie heeft heel veel voorwaartse drang. Betekent dat ze dus eerst "onder" haar tempo moet lopen (d.w.z. niet onder je vandaan) en er tempocontrole is zodat ze niet de hand pakt. Als ze los laat kan er wat meer been gegeven worden, zolang ze los laat. Na dus een poosje tempocontrole kan ze ook meer voorwaarts neerwaarts gereden zonder op de voorhand te kukelen. Dus voor elk paard een andere oplossing en toch is dit dan wat je noemt. "moderne" dressuur. Voor onze 3 jarige ruin werkt het weer iets anders; die heeft nog wat meer "steun" en tempo nodig voor zijn balans en is dus inderdaad ook af en toe achter de LL.
Een probleem is het zeker niet. Het is gewoon inherent aan de opleiding van een paard.