Bokt.nl

horseyfries schreef:

Open een topic over appuyeren zou ik zeggen!

Je mist mijn punt over gevoel: iets kan heel goed voelen en het toch niet zijn, en dat is het probleem als je thuis blijft en denkt dat je het goed doet omdat het goed voelt: je kunt jezelf iets wijsmaken.

horseyfries schreef:

Maar Pien, ik lees wel dat je enthousiast en goed bezig bent, maar eigenlijk niets nieuws en niets anders dan waar ik ook mee bezig ben? Is dan de conclusie niet gewoon dat je niet de juiste instructie had, en dat die misschien wel zegt op een bepaalde manier les te geven, maar dat ze dat niet op de juiste manier doet?

horseyfries schreef:

Exactly my point! Zij besefte niet eens wat ze deed met haar hand en dus werkte je correctie niet, tot ze voelde wat ze deed. Dus had zij alleen in haar achtertuin gereden dan had ze gedacht dat ze haar handen prachtig mooi stilhield.....

Dat is ook een beetje de grap van het commentaar van al die mensen op mijn rijden. Zij denken blijkbaar dat ze mij daarmee kunnen "pakken", terwijl er maar één iemand echt helemaal nooit tevreden is over mijn eigen rijden en dat ben ikzelf. Dus mij vertellen dat het niet goed is is een open deur intrappen en doet me echt helemaal niets. Elk filmpje waarvan iemand zegt dat het prachtig gereden is door me, daar zie ik nog tienduizend verbeterpunten. En daardoor wordt ik nog weer beter, omdat ik aan al die punten blijf werken.

murphy102 schreef:

horseyfries schreef:

Maar Pien, ik lees wel dat je enthousiast en goed bezig bent, maar eigenlijk niets nieuws en niets anders dan waar ik ook mee bezig ben? Is dan de conclusie niet gewoon dat je niet de juiste instructie had, en dat die misschien wel zegt op een bepaalde manier les te geven, maar dat ze dat niet op de juiste manier doet?

Toch klopt dat niet, wat je hier zegt, HF.
Wij weten hoe jij traint en volgens welke methode. Prima, dat is jouw keuze.
Echter, dat betekent wel dat jij níet aan de hand van bijv. de halve ophouding kunt werken.
Schenkelgangers missen immers die "doorlatendheid" die nodig is om de halve ophouding te "vervoeren" via een losse zachte swingende rug, omdat -laten we maar zeggen- het ruggebruik even "wat anders is" als bij paarden die wel van achteren naar voren worden gereden zónder handrem.

Om díe reden werkt men bij LDR/Rollkur met het Stop&Go-effect: de schrikreflexen van gas en rem komen wel door. Men maakt de paarden zo "electrisch" in het achterbeen, aantreden, aantreden. Gas en rem worden heel snel afgewisseld: men wil supersnelle reacties.
Paarden worden daar heel heet van en dat levert "prachtig" spektakel op, ... als je daar van houdt natuurlijk.
Zij werken niet aan de hand van de samenwerkende hulpen en dus ook niet met de halve ophouding.
En dat is toch jammer -zou ik zeggen- want zo snel als een halve ophouding doorkomt en direct het resultaat laat zien, krijg je toch niet op jullie manier.

Het verhaal van Pien lijkt mij daarom een geheel ander verhaal als wat jij doet en dat is ook te zien op jouw filmpje en ook op de vele filmpjes van jouw trainers, fam. Bartels.
Nogmaals, is niet erg, maar elk vergelijk gaat daardoor mank.

setteke schreef:

Wie betwist dat dan Aillil? Natuurlijk moet je leren voelen, zonder gevoel kom je sowieso nergens.

Ik snap het punt van Horseyfries, jij kan denken dat het goed voelt, je instructeur kan zeggen dat het er goed uitziet, je paard kan je wellicht vertellen dat je goed bezig bent. Maar het staven dmv een wedstrijd, dan pas weet je waar je werkelijk staat. Dan kijkt er iemand naar je die geen belangen heeft neutraal naar wat je ervan bakt.

horseyfries schreef:

Je kunt dat gevoel echter alleen op de juiste manier ontwikkelen als je behalve het te voelen, ook kan terugkoppelen naar een beeld wat je ziet (spiegel, video) of door instructie te krijgen. Want anders kan iets voor jou gevoel super zijn, terwijl het toch niet helemaal voldoet aan de omschrijving.

Een mooi voorbeeld wat ik regelmatig tegenkom in clinics is de schouderbinnenwaarts. Mensen geven aan waar ze aan willen werken, en soms zeggen ze dan dat de schouderbinnenwaarts op wedstrijd niet beloond wordt, terwijl ze het zelf wel goed vinden, en ook hun instructie vind het prima.
Als ze hem dan rijden blijkt dat het buitenachterbeen buiten de massa stapt en ze dus niet een correcte schouderbinnenwaarts doen, maar "kontbuitenwaarts". Dit is gemakkelijker voor het paard, omdat het binnenachterbeen niet meer onder de massa hoeft te komen, en het voelt dus heel vanzelfsprekend en vloeiend aan voor de ruiter, en zo ziet het er ook uit voor iemand die niet goed oplet of niet helemaal weet waar hij op moet letten. Pas als je zo iemand dan bewust maakt dat de achterbenen exact op de hoefslag moeten blijven lopen en niet iets naar buiten weg moeten stappen, merkt diegene dat de oefening veel moeilijker is dan ze dachten. En dan voelt het voor hen slechter omdat het moeilijker gaat, in plaats van beter, terwijl het dan pas correct is. Pas nadat dit weer een poos getraind is zal het gevoel zich dan weer aanpassen aan de werkelijkheid.

horseyfries schreef:

De reglementen van de FEI hoe oefeningen moeten worden uitgevoerd zijn er toch niet voor niets Ailill?

horseyfries schreef:

De reglementen van de FEI hoe oefeningen moeten worden uitgevoerd zijn er toch niet voor niets Ailill?

horseyfries schreef:

De andere manier is dat Ailill even naar de jury loopt en ze verteld hoe hij het gedacht had te doen vandaag

horseyfries schreef:

Als Arthur Kottas mij vroeg een parade te maken was ik daartoe prima in staat, dus waar jouw conclusie vandaan komt dat ik dat niet zou kunnen weet ik niet. Maar blijkbaar weet jij het beter dan een klassieke meester zonder dat je me ooit in het echt hebt zien rijden. Dat jij die conclusie zo snel durft te trekken zegt maar één ding: je denkt er niet over na en baseert je nergens op, behalve op je eigen verbeelding.

Ailill schreef:

horseyfries schreef:

De andere manier is dat Ailill even naar de jury loopt en ze verteld hoe hij het gedacht had te doen vandaag

Ooit een keer gedaan, nooit meer. . .

Ansie schreef:

horseyfries schreef:

Je kunt dat gevoel echter alleen op de juiste manier ontwikkelen als je behalve het te voelen, ook kan terugkoppelen naar een beeld wat je ziet (spiegel, video) of door instructie te krijgen. Want anders kan iets voor jou gevoel super zijn, terwijl het toch niet helemaal voldoet aan de omschrijving.

Een mooi voorbeeld wat ik regelmatig tegenkom in clinics is de schouderbinnenwaarts. Mensen geven aan waar ze aan willen werken, en soms zeggen ze dan dat de schouderbinnenwaarts op wedstrijd niet beloond wordt, terwijl ze het zelf wel goed vinden, en ook hun instructie vind het prima.
Als ze hem dan rijden blijkt dat het buitenachterbeen buiten de massa stapt en ze dus niet een correcte schouderbinnenwaarts doen, maar "kontbuitenwaarts". Dit is gemakkelijker voor het paard, omdat het binnenachterbeen niet meer onder de massa hoeft te komen, en het voelt dus heel vanzelfsprekend en vloeiend aan voor de ruiter, en zo ziet het er ook uit voor iemand die niet goed oplet of niet helemaal weet waar hij op moet letten. Pas als je zo iemand dan bewust maakt dat de achterbenen exact op de hoefslag moeten blijven lopen en niet iets naar buiten weg moeten stappen, merkt diegene dat de oefening veel moeilijker is dan ze dachten. En dan voelt het voor hen slechter omdat het moeilijker gaat, in plaats van beter, terwijl het dan pas correct is. Pas nadat dit weer een poos getraind is zal het gevoel zich dan weer aanpassen aan de werkelijkheid.

Prachtig voorbeeld, dat is dus wat ik zo'n 20 pagina's geleden bedoelde. Waarom weten de ruiters niet wat het doel is van bijv. een schouderbinnenwaarts? Wat is het doel, dient de oefening om te trainen, of wil men alleen maar de naam van de oefening rijden? "De oefening wordt gevraagd dus ik moet het doen en het paard heeft maar mee te bewegen, al dan niet in elkaar gewrikt." Je kan jaaaren trainen op een perfecte sbw, als je tenminste weet waarvoor je de oefening doet, dat doe je niet even in een paar weken.
Het is dus misschien beter als mensen WETEN waar ze mee bezig zijn, WAAROM doe je de oefening? Wordt dat je uitgelegd door instructie? Nee, meestal niet. Mijn instructrice doet dat dus wel, ze legt me het waarom uit EN hoe ik de lichte hulpen moet geven. Het is jammer dat je echt op zoek moet naar zo'n instructrice, want ze lopen er niet veel rond hoor! En ook de jury ziet het niet altijd, gelukkig schrijf jij nu dat het niet beloond wordt op wedstrijden maar ik zie ook wel anders gebeuren. En als een jury dat al niet ziet.. Dan vraag ik mij af.. waar is die kennis gebleven?? (zowel van instructeurs als jury en waarom zijn ruiters vaak niet leergierig genoeg om meer meer meer te weten te komen over beweging van het paard..)

pien_2010, ik herken me helemaal in jouw (lange) post hierboven! Ik ben gelukkig nog (maar) 27 jaar dus ik hoop nog lang te kunnen paardrijden en nog een heleboel te leren!
En Murphy kan dingen die ik zie en zelf niet uit kan leggen goed verwoorden.

horseyfries schreef:

Ailill schreef:

Ooit een keer gedaan, nooit meer. . .

Yamcha schreef:

Over het appuyeren: ik weet niet of ik dat aan zou raden aan een groen paard en een groene ruiter, 't is toch net ff lastiger dan wijken zeg maar

@ Murphy: maar LDR is geen rollkur. Jij brengt het of het 2 dezelfde dingen zijn, maar dat is neit zo. Rollkur is het paard 10 minuten lang met de kin op de borst rijden, LDR is het paard, als het los is, de achterhand onder de massa zet, over de rug gaat, net even ronder en dieper vragen, om de bovenlijn te stretchen, meer niet.

De stop & go methode kan ik me ook niet in vinden, dat noemen ze ook het 1 hulp systeem, en dat lijkt simpel voor de ruiter, maar imo kun je dan niet op een correcte manier rijden, je hebt immers altijd je zit en gewichtshulpen nodig icm met been en hand, je kunt neit alleen op hand en kuit rijden.

Ailill schreef:

Meen je dit serieus? Daar begin ik mijn les altijd mee, tijdens het opwarmen (15 minuten, geen 3 rondjes stappen en dan wijkend de bak door). Dan vraag ik eerst hoe het gaat, wat er van de vorige les goed en slecht gaat, waar de combinatie tegen aan loopt. Dan kijk ik meestal even aan hoe het opwarmen gaat, kan je een hoop uithalen, en dan begin ik mijn les door uit te leggen wat we als eerste gaan doen. En vooral waarom, wat het doel is, wat je ermee kunt bereiken, wat beter zal gaan, wat er fout kan gaan. Gedurende het oefenen blijf ik steeds vragen wat ze voelt, wat het paard doet, wat haar lichaam doet. Soms stap ik er zelf even op, of om te laten zien hoe het eruit moet zien, of om het paard te helpen met een bepaalde oefening.

Zo blijf ik steeds door trainen, terug gaan naar de basis en bij-trainen door stukken theorie.