liberty22 schreef:Het gaat hier om de manier waarop de mens zijn eigen lichaam gebruikt om de beweging en ontwikkeling van het paard te beïnvloeden. Dit gebruik van de ledematen zal allen dan vakkundig en succesvol zijn, als het in alle opzichten gebasseerd is op en diepgaand begrip van het wezen van het paard en een nauwkeurig kennis van zijn lichaamsbouw.
Waar in de tijd van Steinbrecht nog geen specifieke aandacht voor was, maar nu gelukkig steeds meer, is de fysieke gesteldheid van de ruiter. Hoe kun je als ruiter je paard goed beinvloeden als je zelf nog geen eens controle hebt over je lichaam of zwaar overgewicht hebt? Er wordt vooral gerept over dat je vanalles moet weten over een paard zijn lichaamsbouw (en terecht) Maar hoe zit het met die van jezelf? Hoe weet je wat het effect is van een training op een paard als je zelf nooit eens goed spierpijn hebt ervaren? Hoe weet je hoe het voelt om te herstellen van een zware training en hoe lang dat duurt als je zelf nooit je lichaam traint? De trend, die mede onder (jawel) SJ is aangewakkerd (hij stuurde het hele kader de sportschool in) wordt nu hopelijk ook doorgetrokken naar de breedtesport. Nu hoeven we een paard niet meer tussen pilaren te binden, te laten piafferen om een nieuwbakken ruiter te leren zitten. Er zijn nu heel veel andere mogelijkheden om jezelf daar als ruiter goed op te kunnen voorbereiden

Nu wij een paard als atleet bestempelen zou je toch ook wel hogere eisen aan de ruiter mogen stellen? Sterker nog: is een gezond en fitte en vooral niet te dikke ruiter niet een eerste voorwaarde om uberhaupt op een paard te mogen stappen? Velen blazen zo hoog van de toren van 'ik moet mijn paard mij leren dragen'... Maar moet je niet eerst zorgen dat hij wat fatsoenlijks te dragen krijgt? Ik vind van wel. Mooie ontwikkeling en aanvulling op het oude toch? Niet alles wat nieuw is, is slecht

liberty22 schreef:Dit gebruik van de ledematen zal allen dan vakkundig en succesvol zijn, als het in alle opzichten gebasseerd is op en diepgaand begrip van het wezen van het paard en een nauwkeurig kennis van zijn lichaamsbouw.
Vooral deze bewering is wat achterhaald (ik durf wel he? Steinbrecht achterhaald te noemen

liberty22 schreef:Wel zou ik graag die gezichtspunten opnieuw willen belichten, die ik belangrijk vind in verband met de zit als middel bij de dressuur.
Alsjeblieft


liberty22 schreef:Daarentegen geeft de gemiddelde recreatieruiter met zijn gestrekte benen, vooroverhangende bovenlichaam en stijf aangedrukte ellebogen op zijn levensmoede knol wel een belachelijke aanblik.
Och Proffessor, deze uitspraak moet een dolk in je hart zijn!!! Steinbrecht die een paard een 'levensmoede knol' noemt! Getuigt deze uitspraak van hem volgens jou ook van geen respect van deze grootmeester voor het paard?
liberty22 schreef:een afgestompte manegeknol
Oh, en nog een keer...


Grapje hoor, moet kunnen!

liberty22 schreef:De oude meesters zetten hun leerlingen op tot het hoogste niveau afgerichte paarden, en welk direct tussen de pilaren zonder beugels en teugels. Hier was geen andere instructie nodig dan onbevangen te gaan zitten zoals men gemaakt is, zich goed breed te maken en dan de benen ongedwongen naar beneden de laten hangen.
In de beheerste, tactmatige bewegingen van de piaffe kwam de leerling spoedig dusdanig in contact met paard, dat men kon overgaan tot de pesaden en sprongen, waarin de ruiter dan leerde zitten door soepel mee te gaan met de bewegingen van het paard.
En daar heb je nu gelukkig goede alternatieven voor! Het zal het echte gevoel op een paard natuurlijk nooit vervangen. Maar de ruiter wel wat beter kunnen voorbereiden. Want alhoewel dit natuurlijk allemaal prachtig klinkt, lijkt dat mij niet echt fijn voor het hoog afgerichte paard: met een ruiter die nog moet leren zitten meteen allerlei oefeningen te moeten verrichten. Dat zitten gaat natuurlijk niet in een keer goed, oefening baart tenslotte kunst.
liberty22 schreef:De klacht dat er tegenwoordig geen berijders meer zijn aan wie je met een gerust hart jonge paarden kunt toevertrouwen is dan ook het gevolg van het feit dat er geen rijscholen meer bestaan waar paarden in de hogeschool dressuur opgeleid worden tot de ware leraren voor de beginnende ruiter.
Dus Steinbrecht klaagde in zijn tijd dus ook al over dat rijkunst in zijn ogen niet meer goed werd beoefend. Klagen over anderen niet goed doen lijkt dus iets wat van alle tijden is

