Mindfields schreef:Er is maar 1 weg naar Rome en dat is de weg die het paard aangeeft, in mijn optiek. Elk paard is een persoonlijkheid met elk zijn eigen pluspunten en mindere punten. Ik werk liever via de pluspunten aan de minpunten zodat het paard via voor hem makkelijkere dingen, zo sterk en los wordt dat hij de dingen die hij moeilijk vindt ook makkelijker gaat vinden.
Daar ben ik het mee eens, tot op een bepaalde hoogte, het is de kunst om uit te vinden en te zien, kan het paard het uitvoeren?
Daarmee bedoel ik lichaamelijk, is het Lossgelassen, usw...
Dan kan ik mijn wil stapje voor stapje meer doorzetten, maar dan moet men ook zeker weten of het paard het begrijpt, en dat is de kunst niet van de ruiter alleen, daar heeft hij iemand bij nodig.
Omdat de ruiter nooit kan zien hoe het paard met zijn gezichts uitdruk reageerd.
Citaat:
Ga je druk zetten op punten die het paard moeilijk vindt(en bij 99 van de 100 dingen is het een gebrek aan kracht of lossigheid, of beide), dan kom je in een soort strijd terecht die ik absoluut niet wil voeren met een paard. Ik ga via samenwerken naar lossigheid en kracht en dan ineens begint het paard te groeien, zowel geestelijk als lichamelijk. Daar is geen ruzie voor nodig. Jammer dat vele ruiters dat wel doen.
Ruzie niet, maar wel baas blijven, en daarom eigenlijk hetzelfd als ik hierboven geschreven heb.