Bokt.nl

phormicola schreef:

Hoe denken jullie er trouwens over bij paarden op een manege voor mindervaliden?

Ik heb jarenlang vrijwilligerswerk gedaan op zo'n manege en ik zorgde er samen met het instructie team voor dat de paarden en pony's lekker in hun lichaam zaten. Rechtrichten, trainen, dat deden wij allemaal. Als ik iets opmerkte dat niet vereges voor mindervaliden exact willen bereiken holpen kon worden dmv training dan werd de ostheo erbij gehaald.
De ruiters waren namelijk vaak zwaar en aangezien het hier om een aangepaste manege gaat kun je natuurlijk wel stellen dat de meesten bijna niets met hun lijf konden doen voor het dier.
Zwaardere, maar kleinere, ruiters gingen ook gewoon op de Welshjes van 1,45m. Ik moest deze beestjes ook regelmatig rechtrichten met een gewicht van 85kg (bij 95kg ben ik er helemaal mee gestopt, ook bij de grote paarden, hoewel het instructie team dit onzin vond).

Hoe kijken we hier tegen aan?

freeride schreef:

Ik heb de link aandachtig gelezen en het valt me op dat eigenlijk exact hetzelfde daar gezegd wordt, als hier, zij het in andere zinnen. Voor mij is er nog altijd niets veranderd aan mijn mening, 90 kg is de absolute max voor welk paard dan ook, en voor welke tak van sport dan ook, inclusief recreatie...en die 90 kg moet voor mij dan ook nog in verhouding zijn tot de lichaamslengte, dus iemand van 1.90m met 90 kg kan voor mij nog net, iemand van 1.70 met 90 kg vind ik al heel moeilijk te accepteren, juist doordat dit de bewegingsvrijheid van de ruiter in de weg zit en omdat ik ervan overtuigd ben dat los gewicht storend inwerkt op het systeem van het paard en de ruiter.

phormicola schreef:

Ik zal even een voorbeeld geven van twee van mijn oud-cliënten:

De eerste was een autistische man van 35 jaar. Had nog nooit 1 woord gezegd en werd verzorgd door zijn ouders. Hij ervaarde alles heel erg fysiek en was druk en destructief in zijn doen en laten. Op zijn vaste fjordje, met mij als zijn vaste begeleider, was hij heel erg rustig en vriendelijk.
Tegen het einde van mijn werkpeiode op deze manege heeft hij 2 woorden tegen mij gezegd: "Hou *mijn naam*" (ik heb die dag gejankt van blijdschap )
Dit was de eerste keer dat hij sprak en hierna is het in een stroomversnelling gekomen. Naar wat ik vernomen heb spreekt deze man nu afentoe, rudimentair, tegen zijn ouders.

De tweede was een vrouw van 30 jaar, die vroeger in wedstrijd verband mende met haar dravers. Door een ongeluk op de renbaan had zij geen controle meer over haar (stijve) lichaam en kon alleen met geluidjes en gezichtsuitdrukkingen kenbaar maken wat zij bedoelde. Een zeer schrijnend geval dus.
Voor dit soort mensen hadden ze een lift of een hoge opstap. er erd dus nooit een ruiter op zijn paard geduwd/getrokken. deze mevrouw werd vanuit haar rolstoel in de tillift gezet en daarmee op het paard geplaatst.
Door het 'rijden' (meer zitten, beetje zelf sturen en begeleidt worden) werd zij soepeler in haar lichaam en bleef ze in contact met haar grootste liefde: paarden.

Ik denk niet dat paarden dingen als 'dankbaar werk' ervaren, maar omdat de paarden goed werden verzorgd en er dingen als een lift aanwezig waren, was ik toch benieuwd naar jullie mening
Ik gad het voorbeeld van de welshjes, maar natuurlijk waren er ook veel grote paarden, dus hang me daar niet aan op

bethje31 schreef:

'misbruik is van dieren ten kosten van de mens"
Quote van John. Tja dat is altijd lastig...waar eindigt de samenwerking en begint het misbruik. heb zelf ook gereden en meegeholpen op een manege voor gehandicapten en daar had ik totaal niet het idee dat de paarden leden onder het werk, in tegendeel. Paarden daar werden stokoud en mochten lekker met pensioen als het werk te zwaar werd. Het "zware" werk werd daar gedaan door Fjorden overigens, maar altijd met beleid en respect voor de dieren. Vond dit geen misbruik ten koste van de mens....maar dit verschilt uiteraard weer per manege...