Moggsy schreef:Heel simpel, mensen die niet tevreden zijn met zichzelf reageren pittig op de kritiek van hun uiterlijk.
Ik heb heb zelf aanleg om zwaar te worden, zit in de familie, maar na een stevige lijnperiode ben ik 26 kilo afgevallen, dit voor de gezondheid en mijn eigengevoel.
Mijn paard loopt nu een stuk soepeler, duidelijk te merken en alles gaat me veel makkelijker af dan eerst.
Toen ik nog zwaar was vond ik het best kwetsend als iemand er een opmerking over maakte, ik voelde me aangesproken.
Nu denk ik soms als ik een zwaar medemens zie 'val toch af, even consequent zijn met een dosis zelfdicipline, wat ik kan, kan jij ook'. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.
Voor dunne hetzelfde, het is de onvrede over jezelf als je je gekwetst voelt.
Nu voel ik me nergens meer door gekwetst, ik ben tevreden over mezelf, dat verschil is enorm en dat alleen maar door die gesmolten kilo's.
Overigens gaat wel degelijk ieder pondje door het mondje, ondanks medicatie, ziektes, aanleg etc.
Maar soms zijn er geen mogelijkheden om af te vallen.
Of je dan op een paard moet gaan zitten is een ander verhaal.
Toch vind ik in de beginne de ts op geen enkele manier beledigend of kwetsend is, ze heeft wel gelijk.
Mensen reageren altijd vrij heftig op dit zo gevoelige punt.
Ben het helemaal met je eens
Het is algemeen bekend dat een paard een x% van zijn eigen gewicht aan gewicht van de ruiter kan dragen.
Als je een sport of hobby beoefend waar een LEVEND dier (geen machine) wordt gebruikt dan dien je dat LEVENDE dier (met spieren, gewrichten, benen, voeten, hart, longen) zo min mogelijk te belasten.
Dat doe je door 1) een goed ruitergevoel te ontwikkelen en een onafhankelijke zit te hebben en 2) rekening houden met de draagkracht van het paard.
Wat is daar nu zo kwetsend en belachelijk aan?