Geachte FaberSmid,
Denkt U niet dat 'gevoel' aan te leren is? Ik ontken niet, dat nagenoeg het hele paardrijden het best aangeleerd of begeleid, zo U wilt, kan worden door een vakbekwaam instructeur. Tot zo ver geef ik U groot gelijk.
Dat doet me deugd, dat wij beide het weer eens met elkander eens kunnen zijn, al is het maar voor even gezien uw maar die volgen zal.Maar daar waar U, terwijl U naar eigen zeggen, eerder thuis bent in hoefsmederij en Western riding, tips geeft over waar de basis ligt van de passage-piaffe oefening, scheiden onze wegen.
U trekt wederom verkeerde conclusies en veroordeeld ten valse, u had beter kunnen weten.Elk paard is anders, daar zult U het nog wel mee eens kunnen zijn. Elk paard begint dus ook anders aan die bewegingen, passage en piaffe. Niet alleen pakt het ene paard eerder piaffe op en het andere eerder de passage. Ook zal de paslengte, takt en regelmaat per paard zeer verschillen. Om dus juist in den beginne balken of cavaletti te leggen lijkt mij zeer risico-rijk.
Als u het werken met balken en cavaletti risico ervaart, vraag ik me af hoe, welke afstanden, hoeveel balken en cavaletti gebruikt? De voorkeur gaat ook eerder naar cavaletti dan balken, door het rollen van de balken. Maar u zijn de balken van western vast wel bekend? Namelijk op dat moment (immers ik begin dan) kan ik als africhter niet precies weten hoe mijn paard op de gevraagde arbeid zal reageren; balken en cavalettie liggen echter op dat moment op een bepaalde lengte, welke lengte? Een lengte die alleen maar bij toeval de juiste kan zijn. Is de afstand niet juist, dan stoor ik de takt en regelmaat of forceer het dier.
Nee bij het begin van dit werk laat ik het paard op mijn vraag gewoon aanbieden wat het kan, niet meer. Kleine fouten in de bewegingsafloop sta ik toe, omdat voor mij het belangrijkste is dat het paard eerst begrijpt waar ik ongeveer naar toe wil. Dan verkrijg ik de rust en kalmte waarmee ik verder kan werken.
Dat is nu juist de kunst van de ruiters en geleider, anders zou men helemaal niet kunnen rijden en les geven. Daarbij is mij geleerd veel aandacht te schenken aan het losrijden, dan pas warm rijden en dan pas trainen.Daarnaast zijn er nog globaal drie manieren van het benaderen van deze beide bewegingen. Vroeger was dat duidelijker nationaal bepaald, Duits of Frans.
Één opvatting was dat vanuit de stap naar verzameling gewerkt werd, om dan van daaruit, verzamelde stap naar de Piaffe toe te werken. Deze werd de Duitste rijstijl toegedicht. Alles heeft echter een voor- en een nadeel: voordeel; men concentreert zich sterk op de drijvende inwerking

adeel men gaat van staptakt over in draftakt en dat kan aanzienlijke takt storingen opleveren, zowel in de stap alsook in de latere draf.
De tweede opvatting, gaat uit van het werk in draf, waarin men van verzamelde draf sluit naar passage of piaffe (ook hier maakt het paard een beetje de keuze). Voordeel; alles vindt plaats in draftakt, wat de kans (tenminste theoretisch) kleiner maakt op taktstoringen. Nadeel: maar al te snel komt men in de verleiding de hand te gebruiken.
Wat u omschrijft is toch tempi rijden, of had u dat niet van mij begrepen? Die beide zijn ook te combineren en bieden zo afwisseling, maar dat zal u al wel ervaren hebben.Het is typisch dat de eerste vooral gold (let op verleden tijd) als een Duitse benadering, terwijl juist zij vaak het verwijt kregen paarden teveel op de hand te hebben. De tweede aanpak gold als favoriet in de Franse rij-opvatting, terwijl zeer altijd zeer prat gingen op lichtheid en ongedwongenheid.
Er is nog een derde opvatting; een pragmatische die ikzelf zeer aanhang: Waarom niet uitzoeken waarop het betreffende paard het best reageert. Persoonlijk heb ik al vaak gemerkt dat het snel duidelijk wordt welke aanpak bij een bepaald dier het beste werkt. Op dit moment rij ik twee paarden, een Oldenburger Roadster x Donnerhall en een KWPN Houston x Ixion. Zij reageren precies tegenovergesteld. De Oldenburger werkt het best vanuit draf over passage naar piaffe. De KWPNer vanuit stap naar piaffe en dan passage. Nu is voor beide paarden de oefening geen probleem in die zin dat ze begrijpen wat ik wens te bereiken.
Dit is het begin; het leerproces om te begrijpen wat ik als ruiter/africhter van hen wil. Balkjes of cavaletti zal ik zeker in het begin van een aan te leren oefening NOOIT gebruiken, omdat de beweging die gevraagd wordt te nieuw is voor een paard in opleiding. Opgelegde paslengte kan onbalans, taktstoringen en zelfs blessures veroorzaken.
Maakt u dan wel gebruik van balken en cavaletti met rijden, of helemaal nooit door het gevaar u ondervindt? Ook nooit met longeren en lange teugel? Los springen en springen is dan ook te gevaarlijk voor u? Maar wel een gewaardeerde afwisseling en afleiding voor de paarden.Daarbij kan ik mij in de latere training (dus als het paard de beweging begrijpt en kent) wel voorstellen dat in passage balken worden gebruikt (ofschoon dat nog altijd niet mijn voorkeur heeft) . Maar Piaffe?????? hoe moet ik mij dat voorstellen terwijl ik streef naar een beweging op de plaats, balken neerleggen waardoor het paard gedwongen wordt voorwaarts te gaan? Geachte heer FaberSmid ik geloof niet dat er een serieuze trainer dit toepast voor het aanleren van de Piaffe, maar ik laat mij graag des beteren beleren. Dus als U mij iemand aan kunt wijzen die dat zo doet, dan ben ik oprecht verbaast; Dat neemt niet weg dat ik die toepassing voor mijzelf vooralsnog uitsluit.
U heeft schijnbaar niet goed gelezen waar gaat dit topic over?, anders had u uw opmerking over de piaffe met balken en cavaletti gebruiken niet geschreven. Had van u wel anders verwacht, maar u bent net als ik ook maar mens.Neen zoals ik hierboven al schreef; hier scheiden onze wegen.
Onze wegen waren die al niet eerder gescheiden, bij het topic schouder binnenwaarts?