Peetstap schreef:In 1 a 2 seconde slaat ie ineens totaal om bij tegemoet komende voorlader met zwart vierkant hooipak voorop en draait zich om, trekt mij de longeerlijn door de handen (auw) en mij voorover omver de modder in en spurt weg in galop.
Gelukkig zit lijn nergens om mij heen, en kan ik em nakijken, maar hopend dat de lijn niet om zijn benen heen slaat...
Gelukkig ?, is ie dus bekend hier, het is lang recht fietspad en hij schiet niet de weg op, maar stopt honderden meters verderop vlakbij stal en duikt gras in.
Daar vangt boer en voorbijganger hem op gelukkig.
Gelukkig Peetstap is het goed afgelopen, met jou en met je paard. Die dingen gebeuren en je hebt gewoon pech gehad.
Ik loop elke dag met twee paarden van en naar de wei. Hier is het rustig maar als er iets rijdt, dan rijdt het vaak erg hard (tja die Fransen kunnen er wat van) en is het groot tractor verkeer. De weg is erg smal dus passeren wordt lastig en niet overal is een brede berm.
Gelukkig zijn de boeren hier in de omgeving erg voorzichtig met ons. Ik loop dus met halstertouw eentje links en eentje rechts en veel gaat op stem en erg relaxed. De halstertouwen hangen altijd in een boogje.
De "witte oortjes" zijn altijd voorop 
, en dat moet ik af en toe wel eventjes opnieuw benadrukken want het gras trekt wel erg hard. Maar dat is wel de regel, want 2 x 500 kg dat mag gewoon nooit trekken, daar houd ik niet van.
Ik ben een strenge moeder geloof ik voor die twee zwarte "varkens" 
van me, maar wel rechtvaardig. Gras eten onderweg, daar doen we ook niet aan. Mag niet, dat doen ze maar op de wei.
Meningsverschillen mogen nooit uitgevochten worden als ik in de buurt ben of onderweg en een streng "Polie lief zijn" volstaat meestal (Polie wil nog wel eens tegen Hercule piepen, oortjes plat doen of bijten, want als mams erbij is dan is ze altijd wat dapperder tegen die zwarte dominante adonis van haar).
De touwen liggen losjes in mijn hand, want als ze gaan dan gaan ze toch en dan wens ik ze veel sterkte 
en zie ik ze wel ergens waar het gras groen is terug, hopend zonder brokken gemaakt te hebben.
Maar het is vooral erg gezellig als we met zijn drieën zijn en meestal erg relaxed. Soms komen ze zo klote hard aan gegaloppeerd om weer mee naar huis te gaan, (is niet omdat ze zoveel van me houden maar omdat ze eten krijgen ) dat ik eventjes achter het muurtje ga staan en ze pas mee neem als de "varkens" uit gebokt zijn en klaar zijn met het speels (alsof) trappen naar elkaar. Pas als ze rustig naar me toekomen, stuur ze soms ook even een eindje verderop zo van ga daar maar spelen, dan vertrekken we.
Misschien ben ik te voorzichtig, maar ik heb een erg kwetsbaar lijf dat gewoon niet veel kan hebben door mijn kwetsbare rug en zo gaat het al jaren fantastisch, iets dat ik af klop op het hout.
Geplaatst: 23-12-15 21:30 
heb haar toen inderdaad ook achterwaarts laten gaan. 
) Komen je paarden ook daar vandaan? 
