Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-02-11 11:53

Geplaatst: 05-02-11 11:53

Professor schreef:
Of deze:
Niet elk paard heeft van natuur uit een lichte aanleuning?
Of deze:
Een lichte aanleuning is niet te verwisselen met dat men niets in de hand heeft?

er zijn vele gradatie's in de mate van aanleuning verder is het ook zeer afhankelijk van de ruiter , ikzelf ben heel erg voor een heel zachte lichte aanleuning en maak met mijn paarden ook deze afspraak bij wijze van.ook ben ik van mening dat dit bij het perfecte plaatje hoort dat nagestreefd moet worden.

tweede stelling , idd pas op met valse lichtheid.

**Geplaatst**: 05-02-11 12:05

Geplaatst: 05-02-11 12:05

liberty22 schreef:
Professor schreef:
Wat vind men dan van deze stelling:
Wanneer het paard achter los is, is het dat voor ook?

bedoeld u met achter een energieke achterhand? nee het is van zoveel factoren afhankelijk dat deze stelling te weinig omvat.

Is een achterhand dan alleen maar energiek???
Denkt u eens aan het woord Nageeflijkheid/Durchlässigkeit/Légèreté????
Nageeflijkheid is niet alleen voor maar begint achter?
De reactie op achter los (nageeflijk) daardoor automatisch voor ook?

**Geplaatst**: 05-02-11 12:06

Geplaatst: 05-02-11 12:06

Wil u allen eens aan het denken zetten, en ieder eens laten nadenken wat men steeds schrijft en door elkaar haalt, dit is nl Klassiek Denken.

**Geplaatst**: 05-02-11 12:09

Geplaatst: 05-02-11 12:09

Professor schreef:
liberty22
[quote="Professor schreef:
Wat vind men dan van deze stelling:
Wanneer het paard achter los is, is het dat voor ook?

bedoeld u met achter een energieke achterhand? nee het is van zoveel factoren afhankelijk dat deze stelling te weinig omvat.

Is een achterhand dan alleen maar energiek???
Denkt u eens aan het woord Nageeflijkheid/Durchlässigkeit/Légèreté????
Nageeflijkheid is niet alleen voor maar begint achter?
De reactie op achter los (nageeflijk) daardoor automatisch voor ook?[/quote]

nee , het was een vraag waardoor ik meer uitleg van u zou krijgen met betrekking op de stelling , de achterhand los kan veel omvatten echter ook weinig , het is onvoldoende info om op te kunnen reageren vandaar mijn gedachten op de stelling.
dus uw verwijt dat ik te makkelijk denk vind hier geen plaats vind ik om deze reden.
mag ik dat zeggen? even ter verdediging van mijzelf.

Laatst bijgewerkt door liberty22 op 05-02-11 12:12, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-02-11 12:10

Geplaatst: 05-02-11 12:10

Professor schreef:
Wil u allen eens aan het denken zetten, en ieder eens laten nadenken wat men steeds schrijft en door elkaar haalt, dit is nl Klassiek Denken.

nou kom maar op , helemaal voor mij een goede oefening daar ik vaak niet correct uit mijn mond kan krijgen wat ik vaak bedoel

**Geplaatst**: 05-02-11 12:20

Geplaatst: 05-02-11 12:20

Citaat:
nee , het was een vraag waardoor ik meer uitleg van u zou krijgen met betrekking op de stelling , de achterhand los kan veel omvatten echter ook weinig , het is onvoldoende info om op te kunnen reageren vandaar mijn gedachten op de stelling.
dus uw verwijt dat ik te makkelijk denk vind hier geen plaats vind ik om deze reden.

Geef niemand een verwijt, maar hier gaat het om Klassiek denken, men denkt hier vaak dat "oude" instructeurs vastgeroest zijn, dat doet pijn zeer, omdat wij constant bezig zijn met onderzoekingen en "vernieuwingen" zijn er helaas niet, alles wat wij nu weten over het functioneren van een paard en de reactie op de hulpen zijn zover ontwikkeld dat er niets nieuws is, alleen mensen die kleine componenten eruit halen en dat vernieuwen noemen zijn mensen die zand in de ogen strooien.

De achterhand geeft geen stelling aan, de achterhand gaat altijd recht gericht.
De voorhand wordt gestuurd, de achterhand gereden met de zit.

De achterhand is de motor, die stuwt, die men kan laten dragen (levade) en dragen en stuwen tegelijkertijd.
De voorhand heeft stelling.
Het lichaam de lengte buiging.
Stellin nl is van nek tot en met inplant van de hals in de schoft. Waarbij eigenlijk ben het nekgewricht benut.
Stelling is van nek tot en met het uiteinde van de staart.

**Geplaatst**: 05-02-11 12:29

Geplaatst: 05-02-11 12:29

o maar vergis u niet proffesor dat uw deelname hier aan bokt zeer gewaardeerd word door jonkies zoals mij , zonder mensen als u geen verdienstelijke carriere voor mensen zoals mij.( dat komt rot uit mijn strot , kan zo snel geen mooiere benaming bedenken om weer te geven wat ik bedoel)
Voor mensen zoals u echter geen kennisoverdrage zonder mensen als mij .
ik waardeer de wisselwerking behoorlijk en denk dat we elkaar met betrekking op dit nodig zijn.
U wilt niet dat de kennis verloren gaat en ik wil de kennis vergaren.
u bent wat scherp af en toe niets mis mee houd een mens wakker maar geeft soms ook wat drang tot verdedigen.wat ws helemaal niet de bedoeling is.

Laatst bijgewerkt door liberty22 op 05-02-11 12:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-02-11 12:36

Geplaatst: 05-02-11 12:36

Professor schreef:
Citaat:
nee , het was een vraag waardoor ik meer uitleg van u zou krijgen met betrekking op de stelling , de achterhand los kan veel omvatten echter ook weinig , het is onvoldoende info om op te kunnen reageren vandaar mijn gedachten op de stelling.
dus uw verwijt dat ik te makkelijk denk vind hier geen plaats vind ik om deze reden.

Geef niemand een verwijt, maar hier gaat het om Klassiek denken, men denkt hier vaak dat "oude" instructeurs vastgeroest zijn, dat doet pijn zeer, omdat wij constant bezig zijn met onderzoekingen en "vernieuwingen" zijn er helaas niet, alles wat wij nu weten over het functioneren van een paard en de reactie op de hulpen zijn zover ontwikkeld dat er niets nieuws is, alleen mensen die kleine componenten eruit halen en dat vernieuwen noemen zijn mensen die zand in de ogen strooien.

De achterhand geeft geen stelling aan, de achterhand gaat altijd recht gericht.
De voorhand wordt gestuurd, de achterhand gereden met de zit.

De achterhand is de motor, die stuwt, die men kan laten dragen (levade) en dragen en stuwen tegelijkertijd.
De voorhand heeft stelling.
Het lichaam de lengte buiging.
Stellin nl is van nek tot en met inplant van de hals in de schoft. Waarbij eigenlijk ben het nekgewricht benut.
Stelling is van nek tot en met het uiteinde van de staart.

maar mijn vriend MHR professor dit is toch niks nieuws?

**Geplaatst**: 05-02-11 12:42

Geplaatst: 05-02-11 12:42

Professor schreef:
Of deze:
Niet elk paard heeft van natuur uit een lichte aanleuning?
Of deze:
Een lichte aanleuning is niet te verwisselen met dat men niets in de hand heeft?

inderdaad niet elk paard is licht in de aanleuning, dit heeft niet altijd met de mond van het paard te maken maar ook met de hals.
de aanleuning word met de feinabstemung lichter gemaakt en behouden, het wil niet zeggen dat de aanleuning van af het eerste tot het laatste moment de zelfde gradatie van lichheid heeft.

**Geplaatst**: 05-02-11 13:07

Geplaatst: 05-02-11 13:07

Citaat:
maar mijn vriend MHR professor dit is toch niks nieuws?

Voor u niet maar erover nadenken is niet slecht of wel???

Citaat:
u bent wat scherp af en toe niets mis mee houd een mens wakker maar geeft soms ook wat drang tot verdedigen.wat ws helemaal niet de bedoeling is.

Ben altijd scherp wanneer het om de paarden gaat, en verdedigen hoeft u niet maar kritiek hebben en geven met onderbouwing dat is voortreffelijk daar wacht ik op, dat provoceer ik juist.
Dat noem ik zelfstandig nadenken omdat alleen de nadenkende ruiter verder komt en zich ontwikkeld.

**Geplaatst**: 05-02-11 14:24

Geplaatst: 05-02-11 14:24

steinbrecht schreef:

Voordat wij ons gaan bezighouden met het feitelijke thema van dit boek, het bewerken van het paard, is het noodzakelijk dat we het eens worden over de middelen die mensen hiervoor tot hun beschikking hebben. Daarmee bedoel ik niet de concrete hulpmiddelen die men bij het paardrijden gebruikt, zoals de teugels, het zadel, de sporen, de peits (zweep), de longe, de pilaren waaraan wij geen afzonderlijk hoofdstuk zullen besteden maar die wel hier en daar in de test aan de orde komen. Het gaat hier om de manier waarop de mens zijn eigen lichaam gebruikt om de beweging en ontwikkeling van het paard te beïnvloeden. Dit gebruik van de ledematen zal allen dan vakkundig en succesvol zijn, als het in alle opzichten gebasseerd is op en diepgaand begrip van het wezen van het paard en een nauwkeurig kennis van zijn lichaamsbouw. In dit opzicht bestaan de middelen op het paard te bewerken allereerst uit een doeltreffende, adequate zit en het juiste gebruik van de ledematen om op het paard in te werken.

Het is niet mijn bedoeling hier de algemeen bekende regels voor de ruiterzit te herhalen. Wel zou ik graag die gezichtspunten opnieuw willen belichten, die ik belangrijk vind in verband met de zit als middel bij de dressuur.

Uit een ingeworteld vooroordeel is een zogenoemde normale ruiterzit vastgesteld, dat wil zeggen een lichaamsvorm die elke ruiter te paard geacht wordt aan te nemen. Het feit dat deze standaard van het begin af benadrukt en streng gehandhaafd wordt, is volgens mij vooral de oorzaak dat veel jongelui een afkeer krijgen van de manege en het systematisch bestuderen van de rijkunst. Zij gaan liever jagen of crossen, terwijl ze door een betere opleiding wellicht tot de hogeschooldressur zouden kunnen reiken.

Een normale zit op het paard - als men daaronder een voor het merendeel van de gevallen correcte lichaamshouding verstaat - bestaat helemaal niet. De ruiter zit pas correct te paard wanneer het zwaartepunt, of liever de loodlijn van zijn lichaam samenvalt met die van het paard. Pas dan is hij in volkomen harmonie één geworden met zijn rijdier. Aangezien het zwaartepunt van het paard al na gelang zijn houding en stelling op verschillende plaatsen kan liggen, moet ook de positie van de ruiter telkens veranderen.

Alleen de fijngevoelige, grondig opgeleide ruiter voelt ogenblikkelijk waar het zwaartepunt van zijn paard ligt, kan met het dier in balans komen en weet het zwaartepunt zo te verleggen dat door de houding zelf een mooiere, lichtere en onafhankelijker zit tot stand komt. Dat zijn de zeldzame ruiters van wie men zegt dat ieder paard onder hun zadel honderd procent in waarde stijgt. Het resulteert altijd in een karikatuur als de ruiter zijn houding niet aan het paard aanpast, of het paard niet in de gewenste stelling kan brengen. De Engelsman op zijn uit elkaar vallende paard, met korte beugels en kromme rug is geen aantrekkelijke, maar wel natuurlijke verschijning. Daarentegen geeft de gemiddelde recreatieruiter met zijn gestrekte benen, vooroverhangende bovenlichaam en stijf aangedrukte ellebogen op zijn levensmoede knol wel een belachelijke aanblik. De zogenoemde normale zit wordt pas mooi en elegant op het moment dat het perfect in balans gebrachte paard zijn ruiter in dat evenwicht meeneemt. Zo'n beeld is werkelijk harmonieus en men kan op geen enkele andere manier zo voordelig overkomen als op deze manier te paard zittend. De schoonheid en de lichtheid van de zit hangen niet uitsluitend af van de lichaamshouding van de ruiter, maar evenzeer van de goede houding en de regelmaat in de gang van het paard. Wie dat inziet, zal het logisch vinden dat ik aanraad om een leerling, zodra deze enige ervaring heeft opgedaan, ook in te laten werken op de richting van zijn paard, ook al gaat dit af en toe te koste van de "normale" houding.

De belangrijkste leermeester voor de zit moet voor de betrokken ruiter altijd zijn paard zijn. Een goede, dat wil zeggen natuurgetrouwe, soepele en zachte zit is onnoemelijk belangrijk voor elke ruiter, maar vooral voor diegene die zich later met de africhting van paarden wil gaan bezighouden. Daarom bestaat er bijna niets ergers dan een leerling op een afgestompte manegeknol te zetten, hem op dit karikatuur van een rijpaard in de zogenoemde normale zit te dwingen, een óók nog eens te verlangen dat hij bij een dergelijke kwelling een passie ontwikkelt of zelfs maar enige sympathie voor het paard zal kunnen opbrengen.

De oude meesters zetten hun leerlingen op tot het hoogste niveau afgerichte paarden, en welk direct tussen de pilaren zonder beugels en teugels. Hier was geen andere instructie nodig dan onbevangen te gaan zitten zoals men gemaakt is, zich goed breed te maken en dan de benen ongedwongen naar beneden de laten hangen.

In de beheerste, tactmatige bewegingen van de piaffe kwam de leerling spoedig dusdanig in contact met paard, dat men kon overgaan tot de pesaden en sprongen, waarin de ruiter dan leerde zitten door soepel mee te gaan met de bewegingen van het paard. Aldus voorbereid werd de leerling vervolgens, eveneens op een hogeschoolpaard, aan de longe genomen en leerde daar, nog steeds zonder teugels en beugels, in de voorwaartse beweging uitvoeren wat hij tussen de pilaren op één plek had ondervonden: het soepel voegen naar alle bewegingen van het paard, of kort gezegd de balans, waarop de goede en zekere zit veel meer gebasseerd is dan op de zo hoog gewaardeerde "vaste greep". Bij een dergelijke opleiding, waarbij door regelmatige opmerkingen van de instructeur ook de mooie vormen van de zit vanzelf naar voren komen, had de leerling van het begin af plezier in de lessen en legde voor de rest van zijn leven de basis voor het fijne ruitergevoel, de eigenschap die voor het paardrijden en vooral het actief paardenrijden onontbeerlijk is. Onnodig te zeggen dat een dergelijke opleiding van de rekruten in het leger onmogelijk is, maar voor jonge mensen die zich beroepsmatig met de rijkunst willen gaan bezighouden, is dit de enige juiste weg. De klacht dat er tegenwoordig geen berijders meer zijn aan wie je met een gerust hart jonge paarden kunt toevertrouwen is dan ook het gevolg van het feit dat er geen rijscholen meer bestaan waar paarden in de hogeschool dressuur opgeleid worden tot de ware leraren voor de beginnende ruiter.

Nadat de leerling dus op het normaal gerichte paard de natuurlijke zit heeft geleerd, zal hij ook de afwijkingen daarvan moeten leren kennen, zoals het groene of minder getrainde paard die afdwingt. Daartoe zal men hem afwisselend op dergelijke paarden moeten laten rijden, en hem erop wijzen hoe hij door de juiste verdeling van zijn gewicht ook met deze dieren in harmonie kan blijven, dat wil zegen zijn balans kan behouden. Daarbij bij moet hij steeds paraat blijven om zich zo nodig vast te klemmen, teneinde ook bij heftige ongecontroleerde bewegingen in het zadel te blijven. Voor deze uitgebalanceerde zit die gebasseerd is op de juiste verplaatsing van het zwaartepunt, is een vuistregel dat de rechtgerichte wervelkolom van de ruiter recht op die van het paard staat en dus daarmee twee rechte hoeken vormt. Volgens dit uitgangspunt zien we de jockey met zijn bovenlichaam sterk voorwaarts gebogen de snelheid van zijn renpaard vergroten, omdat hij in een meer achterwaartse of zelfs rechte houding zijn beweging niet zou kunnen volgen.. Verder zien we het gevorderde dressuurpaard onder zijn kaarsrecht zittende ruiter de meest kunstzinnige wendingen en oefeningen uitvoeren in volledig beheerste gangen met zo'n gemak, gewillighied en volharding dat de leek onwillekeurig geïnteresseerd moet raken in deze mooie en schijnbaar zo gemakkelijke kunst. Bij deze manier van werken valt het zwaartepunt van het paard midden tussen de voor- en de achterhand, en zijn wervelkolom loopt horizontaal; vandaar de verticale houding van de ruiter. Tenslotte zien we het hogeschoolpaard met ondergeschoven achterhand, gekantelde heupen en aangespannen kruis zijn even gracieuze als krachtige schoolsprongen boven de aarde uitvoeren. Met licht achteroverhellend bovenlichaam rijdt de ruiter het dier daarin met een zekerheid en nauwkeurigheid alsof die vier paardenbenen een deel van hemzelf waren. In de hogeschoolsprongen ligt het zwaartepunt van het paard loodrecht boven de achterbenen en de wervelkolom loopt van voren naar achteren schuin af.

Door de eerder genoemde basisregel van het samenvallen, of liever loodrecht op elkaar vallen, van het zwaartepunt van man en paard goed te bestuderen, kan de ruiter zijn gewicht oneindig veel lichter maken. Weliswaar niet absoluut, maar wel in de werking. Daardoor kunnen paarden onder een goede ruiter niet alleen dubbel zoveel presteren, maar ook vele jaren langer meegaan dan onder een slechte ruiter, zelfs als laatstgenoemde veel minder weegt. Om deze reden hindert elk dood gewicht de beweging en wordt dit bij renpaarden dan ook zoveel mogelijk vermeden. Volgens hetzelfde principe kan de evenwichtskunstenaar twee of zelf drie mannen van zijn eigen gewicht in balans dragen, terwijl één van deze mannen in levenloze toestand waarschijnlijk nog te zwaar zou zijn.

We hebben nu gezien dat de zit van de ruiter in eerste instantie afhankelijk is van de houding van het paard en alleen correct kan zijn als hij zich daaraan onvoorwaardelijk aanpast. Toch is ook het zadel van wezenlijke invloed op de vorm van de zit. De stijve, sjabloonachtige zogenoemde normale zit, die de lezer nu wel bekend is, stamt uit de tijd waar de zadels door de vulling van de zitting, hoge lepels en gewelfde kamers de gestrekte houding van het lichaam dusdanig gemakkelijk maakte, dat deze houding op de destijds correct gerichte hogeschoolpaarden vanzelfsprekend en gracieus kon overkomen.

Ook bij de Duitse cavalerie is deze zit voorschrift en kan als zodanig toegepast worden omdat het Hongaarse of bokzadel hem min of meer afdwingt.

Dit zadel biedt voor matige ruiters vele voordelen boven het Engelse zadel. Want het geeft de duizenden ruiters in het gelid niet alleen een eenvormige lichaamshouding, maar ook meer zekerheid, waardoor het mogelijk wordt ze op te leiden in de zo korte diensttijd. Het is echt niet nuttig voor het bewerken van de paarden, aangezien me slechts op één manier met de bovenbenen recht naar beneden kan zitten. Dus hindert het min of meer de fijnere hulpen van balans en gewichtsverdeling, en zit de ruiter door de omhoogstekende lepel bovendien te ver van de paardenrug af. Daarom moeten alle gevorderden op Engelse zadels in de perfect balanszit opgeleid worden en daarna ingezet bij de africhting van jonge paarden. Zij zouden dan veel betere berijders van deze paarden zijn en bovendien betere leraren voor de troepen., en zouden tien tot vijftien jaar langer gezond en recht van lijf en leden hun dienst kunnen vervullen. Zoals vele andere lichamelijke oefeningen, die regelmatig en doeltreffend toegepast worden, de ledematen van de mens tot hoge leeftijd buigzaam, beweeglijk en krachtig kunnen houden., zo moet ook het paardrijden - als de meest volledige lichaamsbeweging - dit doel dienen. De ervaring leert dat dit ook gebeurt, mits op de juist wijze uitgevoerd. Beroepsruiters echter, of mensen die een ander beroep uitoefenen waarbij ze lang te paard zitten, kunnen ook stijf en krakkemikkig worden. Dat is dan ofwel het gevolg van andere nadelige inwerkingen, of het lichaam is teveel uitgeput door een gedwongen onnatuurlijke zit. Als men het grootste deel van zijn leven doorbrengt in het juiste, natuurlijke evenwicht, kan met tot op hoge leeftijd jeugdig en vlot overkomen. Des te nadeliger moet een kramachtige, stramme zit inwerken op het lichaam van de ruiter, wanneer hij in de huidige Engelse zadels niet de geringste steun ondervindt, aangezien deze de ruiter behalve de zitting en de beugels geen enkele comfortabel houvast bieden.

De altijd praktische Engelsman ontwikkelde dit zadel beetje bij beetje uit het zware Duitse hogeschoolzadel. Enerzijds op zijn paarden bij de zware wedrennen en jachtritten zo min mogelijk te belasten, anderzijds om bij vallen op gevaarlijke hindernissen of een andere valpartij makkelijk van het paard los te komen; want bij zulke incidenten ontstaan botbreuken en andere blessures vaker doordat de ruiter onder het paard terechtkomt dan door enkel het contact met de bodem.

Terwijl het Engelse zadel deze voordelen waarmaakt bij zowel de jacht- en steeple-chase als bij manege- en hogeschoolrijden, verhoogt het in het laatste geval zijn nut bovendien doordat het de fijne, evenwichtige zit van de ruiter vergemakkelijkt en teven bevordert. Dit zadel stelt dus hogere eisen aan de ruiter, maar biedt tegelijkertijd de mogelijkheden om als ruiter de volmaaktheid dichter te benaderen. De oude meesters op hun hogeschoolzadels wisten de rijkunst op een hoger niveau te brengen door veel kracht en tijd in te zetten en dit ook van hun paarden te verlangen. Slagen wij erin dit niveau met onze lichtere, beweeglijkere en edeler paarden te evenaren, dan hebben wij een nog grotere kunstzinnige prestatie geleverd, omdat wij ons slechts van eenvoudige, natuurlijk middelen bedienen.

Met het gevaar dat ik de lezer ermee verveel, kom ik zo toch weer terug op de houding van de ruiter, die alles wat stijf en gedwongen is dient te vermijden, en erachter moet zien te komen wat er precies voor een correcte houding nodig is en waarom.

Een te strak gespannen rug trekt de wervelkolom naar voren. Echter, een te slappe rug trekt deze naar achteren en heeft dus dezelfde nadelen, alleen in omgekeerde richting. Veel leerlingen vinden het heel moeilijk om het correcte midden tussen de twee uitersten te vinden en toch draait hier vrijwel alles om. De wervelkolom is als het ware de stam waaruit alle ledematen ontspringen en waaraan alle organen bevestigd zijn. Van de houding van deze stam hangt het functioneren van de laatste en de krachtinspanning van de eerste af. Men laat de leerling dus bij de zitoefeningen beide extremen af en toe kunstmatig uitvoeren, zodat hij via zijn eigen gevoel de natuurlijke, opgerichte houding kan vinden. Dat is des te nuttiger omdat hij later bij de dressuur beide extreme houdingen vaak als hulpen moet gebruiken., om zijn zwaartepunt met dan van het paard overeen te brengen.

Het naar achteren richten van de schouders is voor een deel nodig om de borstholte vrij te houden, zodat de zich daarin bevindende organen niet in hun functioneren gehinderd worden. Maar het is tegelijk bedoeld om de armen naar achteren te brengen, opdat de onderarmen de aanleuning aan het lichaam vinden die noodzakelijk is om het paard goed te kunnen leiden. Daarbij mag men de schouders niet omhoogtrekken, want dat beperkt de bewegingsvrijheid van de armen en geeft het hele bovenlichaam een gedwongen indruk.

Naast de juist houding van de wervelkolom draait het in de zitkunde vooral om de vlakke ligging van het bovenbeen. De correcte ligging van dit lichaamsdeel bepaalt niet alleen de stabiliteit van de heupen, maar verbreed ook het zitvlak, en helpt de ruiter door aandrukken in het zadel te blijven in die momenten waarin balans alleen niet voldoende is. En wel op een manier die het paard beslist niet irriteert.

Het onderbeen is voor de zit van minder belang, maar heeft des te meer waarde als belangrijkste ledemaat bij het geven van voorwaarts drijvende hulpen en bij het op de juiste manier steunen in de beugels. Omdat het hiervoor beweeglijk en in enkel elastisch zijn moet, is het helemaal fout om een leerling te dwingen het kniegewricht te strekken en de tenen overdreven omhoog te steken. Deze gewoonte maakt het onderbeen namelijk stijf en onbeweeglijk. Een gewoontegetrouw stijf gehouden onderbeen kan later noch de voet op de juiste manier te de beugel houden, noch de hulpen correcte gegeven met de hiel en de spoor. Het enige doel van het omhoog steken van de punt van de voet, is de hak met de spoor meer naar onderen te richten, zodat de nog weinig ervaren ruiter zijn paard er niet per ongeluk mee aan zal raken en daardoor onrust veroorzaken. Zodra zijn houding door balans en een goed aanliggend bovenbeen geconsolideerd is, mag hij zijn onderbeen zacht en op een natuurlijke wijze naar beneden laten vallen.

Om de sterke inwerking die de bewegingen van het paard op zijn uitoefenen, te kunnen weerstaan, of liever deze te kunnen neutraliseren, moet de ruiter buigzaam zijn in de heupen en vandaar uit het bovenlichaam gemakkelijk en vlot kunnen draaien. Om dit te stimuleren, laat men de leerling, laat men de leerling tijdens de zitoefeningen zonder beugels zijn evenwicht vaker naar de ene of de andere kant verliezen. Als hij dan met teveel gewicht aan één kant hangt, moet hij door slechts een zwaai vanuit de heupen de oorspronkelijke zit terug zien te vinden, zonder verder ondersteuning van hand of been. Bij deze gelegenheid wil ik een brochure aanhalen van graaf Denes Szechenyi. Hij erkent het belang en is op de hoogte van de grondbeginselen van een natuurgetrouwe balanszit, en beveelt zitoefeningen aan de longe aan, zonder beugels en teugels, waarbij zelfs met een bal gespeeld kan worden. In elk geval zullen op deze manier meer gepassioneerde ruiters en gevoelige ruiters opgeleid worden, dan wanneer ze alleen de stijve "normale" zit hebben leren kennen. De schone kunsten brengen alleen werkelijke schoonheid aan het licht als ze binnen de grenzen van het natuurlijke blijven. Iedere overschrijding van die grenzen straft zichzelf af met karikaturen en spotbeelden. Als soms iets tijdelijk in de mode is, wordt het nog niet automatisch tot ware kunst.

Dit belangrijke hoofstuk afsluitend, verwacht ik van iedere ruiter die deze benaming werkelijk wil verdienen, dat zijn ledematen door de druk van hun eigen gewicht het rustpunt en daarmee de stabiliteit vinden, en dat er voor de totale houding geen dwang of stijfheid nodig is. Iedere inspanning van die soort vergt een enorm vertoon van kracht en is daardoor niet alleen buitengewoon vermoeiend, maar berooft ook de ledematen van hun elasticiteit en beweeglijkheid, en heeft een remmende invloed op de vrije bewegingen van het paard. Kunstmatig inwerken met zijn spierkracht mag de ruiter alleen op het moment dat de hulpen dit eisen, maar hij moet zodra de hulp doorkomt direct weer terugkeren naar de rusthouding en, door het lichaam op de toepasselijke wijze te richten, de gang van het paard volgen. Kijk maar naar de ruitergroep van de oude Grieken op hum olympische spelen. Wat eeen verrukking geeft de gratie en bevalligheid, die zich uitdrukt in iedere beweging van zowel ruiter als paard. Zouden de oude meesters der beeldhouwkunst, die men al eeuwen nabootst zonder ze te kunnen evenaren, iets dergelijks vorm kunnen geven als ze de levende modellen niet voor ogen hadden gehad?

Een duidelijk verhaal maar hoe zit het met de scheve paarden?
Daar bijv. een paard op de volte toch het gevoel geeft de binnenzitbeenknobbel wat hoger te zetten als buiten , dan toch motiveer je dat door wel zwaar te blijven op die kant toch?
want ik lees dat je jouw houding aan moet passen aan dat van het paard met name heeft hij het hier over het zwaartepunt helaas spreekt hij niet over zulke scheve paarden.
Wat ik geleerd heb is dat je toch recht op zo een paard moet blijven zitten om het dier te motiveren.

**Geplaatst**: 05-02-11 14:58

Geplaatst: 05-02-11 14:58

Moll schreef:
U smaak en de smaak van een KR ruiter verschillen aanzienlijk, 1 belangrijk onderdeel teugelgewicht

Ik vind teugelgewicht bij een ander nooit zo goed te beoordelen. Een aanleuning kan er licht uitzien en toch zwaar voelen voor de ruiter en andersom. Dus om daar nu een combi zomaar op af te rekenen, vind ik wat kort door de bocht. Zeker als het totaalplaatje er zo vanzelfsprekend uitziet.

Professor schreef:
Denk dat Totilas voor deze Piaffe die hij hier toont een 6 moet krijgen.

En beoordeel je dat nu vanaf de foto of vanaf het filmpje? Want ik vind dat geneuzel op foto's altijd zo onzinnig. Je moet het totaalplaatje zien, de totale verrichting. Pas dan kun je er wat van vinden. En in mijn ogen ziet dat totaalplaatje er bij Totilas vanzelfsprekend, licht en harmonieus uit. Het is verder maar goed dat jij dan geen jury bent, want ik denk niet dat de foto's van de combi's die jij plaatst het totaalplaatje van Totilas kunnen benaderen. En met het totaalplaatje bedoel ik niet alleen de piaffe, maar de totale verrichting (dus alle onderdelen van de kur). Het hoofddoel van dressuur is tenslotte niet alleen maar het rijden van piaffe. Daar komt meer bij kijken.

quadripes schreef:
als de basisprincipes waaruit uiteindelijk een goede piaffe wordt verkregen al niet over te brengen zijn.

Wat mij betreft zijn die basisprincipes het skala, en die vind ik vrij goed te begrijpen.

quadripes schreef:
dan kun je wel een mening over die piaffe hebben, maar als je niet weet hoe je een paard op de juiste manier rijdt, dan zul je nooit een goede piaffe kunnen laten zien.

Wat een onzin. Natuurlijk kun je er wel een mening over hebben. Mijn mening is namelijk dat ik het mooi vind, omdat het er dus harmonieus en vanzelfsprekend uitziet. Wat mij betreft is dat het einddoel van dressuur. Dressuur is voor mij emotie en geen geneuzel over allerlei cirkels, lijntjes, hoeken en milimeters voor of achter de ideale hoek. Details die wat mij betreft echt niet meer ter zake doen als je een combi op dat niveau zoals Edward en Totilas door de baan ziet gaan. Of Adelinde, of Patrick Kittel of Laura bechtholtsteimer. Het geneuzel over details laat ik aan de juryleden over. Die moeten maar uitvechten of er een 7, 8, 9 of 10 gegeven moet worden. Wie er op plaats 1, 2 of 3 moet komen. Het is mij om het even. Ik vind het dan ook kinderachtig om te gaan roepen: het is niet correct want.... en dan op zulke minime details te gaan zitten. Het is wel correct, maar zelfs op dat niveau doet niemand het perfect want niemand heeft ooit nog 100% gescoord.

Ik vind het prachtig om naar zulke combi's te kijken. Ik vind het superknap wat zij doen en ik denk dat je er heel veel van kan leren door ernaar te kijken. Door te kijken naar wat ze goed doen. Als je met je zeikbril de imperfecties gaat zitten opspeuren dan zul je er inderdaad niets van opsteken. Ik verslind ook alle interviews van zulke ruiters omdat ik altijd heel benieuwd ben naar hun visie op hoe zij dingen aanpakken.

liberty22 schreef:
zoiets was het de piaffe dient alleen maar als voorbeeldfunctie.
.

Precies, daar moet je je ook niet op blind staren. Dat niveau behelst meer dan alleen een piaffe. Er zijn vele ruiters die een piaffe uit hun paard kunnen persen. Maar dat is geen kunst. Daarom zegt mij een enkel plaatje van een verder onbekende ruiter mij ook helemaal niets. Alle verrichtingen op GP niveau naadloos aan elkaar plakken, en dan ook nog eens mooi op muziek? Dat vind ik pas een kunst.

Professor schreef:
Men dient het ideaal beeld van een Piaffe in zijn hoofd hebben, maar ieder paard kan deze nog lang niet verwezenlijken, dat heeft ook met de bouw te maken, daarom ziet een Piaffe bij een Barok paard er iets anders uit dan bij een warmbloed.
Dat is met de uitgestrekte gangen dito. En het gevoel is op elk paard ietjes anders.

Nou, dan zijn we het daar in ieder geval over eens.

quadripes schreef:
Maar dit soort topics gaan altijd heel snel over het hoogste niveau, terwijl er in de basis veel meer te leren valt, denk ik. Als de basis goed zit, komt de rest vanzelf.

Maar als de ruiters er op het hoogste niveau er volgens jou al vrijwel niets van bakken, wie is dan volgens jou wel in staat om de juiste basis bij te brengen? Van diegene zou ik dan wel eens het eindresultaat willen zien? Als dat nog mooier is dan wat mijn ídolen' doen, dan laat ik ze per direct vallen en wordt jouw idool mijn nieuwe idool. Ga ik die kwijlend verheerlijken. Ik stap zo van mijn geloof af als er iets beters voorbij komt hoor, doe ik totaal niet moeilijk over

quadripes schreef:
En de basis is het paard nooit te dwingen, nooit met kracht te rijden. Begrijpen dat nageeflijkheid vanuit achter moet komen en hoe je dat een paard moet leren. Dat dat niet met het bit gebeurt en ook niet met de hand, maar vanuit de zit en de achterhand en daarbij de oefeningen inzetten op de juiste manier. En dat is de basis waaruit je dan de rest vanzelf kunt laten gebeuren.

Ja, ja, ja... Allemaal open deuren. Daar kunnen we allemaal onze boeken op naslaan. Ik denk ook dat niemand hier deze open deuren bestrijd. Als je die open deuren nu eens achter wege laat dan kunnen we misschien echt to the point komen. Hoe ziet het er uit? En dan graag in bewegende beelden

Professor schreef:
Niet elk paard heeft van natuur uit een lichte aanleuning?

Klopt. Is afhankelijk van het exterieur, het temperament en het africhtingsniveau. Vaak zijn paarden met bijvoorbeeld een heel sterk achterbeen aanvankelijk niet altijd even licht in de hand. Of paarden met een zware verbinding/weinig ruimte tussen kaak en hals. Wat dat betreft heb ik twee uitersten op stal staan.

Professor schreef:
dit is nl Klassiek Denken

Wat maakt het uit in welk hokje het 'denken' valt? Leidt het tot mooie dressuur? Dat is de vraag.

UIteindelijk zal ons ideaalplaatje in grote lijnen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen. We willen toch allemaal zien en ervaren dat het vanzelf gaat? Dat het paard het naadloos en moeiteloos uitvoert? Waar hebben we het dan nog over? Er zijn dan toch meer overeenkomsten dan verschillen?

Professor schreef:
De achterhand geeft geen stelling aan, de achterhand gaat altijd recht gericht.
De voorhand wordt gestuurd, de achterhand gereden met de zit.

De achterhand is de motor, die stuwt, die men kan laten dragen (levade) en dragen en stuwen tegelijkertijd.
De voorhand heeft stelling.
Het lichaam de lengte buiging.
Stellin nl is van nek tot en met inplant van de hals in de schoft. Waarbij eigenlijk ben het nekgewricht benut.
Stelling is van nek tot en met het uiteinde van de staart.

Mooie woorden en open deuren. Kun je het illustreren met bewegende beelden? Dan gaat het voor mij pas leven.

**Geplaatst**: 05-02-11 15:04

Re: Klassieke vs Academische Rijkunst

Geplaatst: 05-02-11 15:04

Dressuur is voor mij ook emotie. En dat voel ik meer bij Anja Beran dan Edward. De rust en het respect vind ik zo mooi. Ik heb ook filmpjes gezien van losrijden van veel dressuurruiters (Anky, Edward, Isabell) en daar vond ik het toch wel aan respect ontbreken. In ik spuug op LDR. Ik vind dat respectloos naar het paard toe. En toont ook geen harmonie.

**Geplaatst**: 05-02-11 15:13

Geplaatst: 05-02-11 15:13

spokie79 schreef:
Dressuur is voor mij ook emotie. En dat voel ik meer bij Anja Beran dan Edward.

Gelukkig zijn er dan verschillende smaken.

spokie79 schreef:
De rust en het respect vind ik zo mooi.

Dan is het maar hoe je het bekijkt. De rust die jij ziet, zie ik als gebrek aan impuls, afdruk en schwung. Als je haar een pirouette ziet rijden met de schimmel valt het beest gewoon lomp door haar binnenbeen heen, plus dat het uit elkaar dendert in de overgangen. Maar daarom vind ik het nog niet lekijk of niet correct wat ze doet, want ik denk dat ik absoluut de moeilijkheidsgraad op waarde weet te schatten. Het is niet eenoudig om alle aspecten van het scala te bevestigen en te behouden. Zelfs niet in een ogenschijnlijk eenvoudige overgang van galop naar stap.

Daarom zal ik haar ook niet afserveren, ik zie alleen dat andere ruiters het ideaal (mijn ideaal) meer benaderen

**Geplaatst**: 05-02-11 15:34

Geplaatst: 05-02-11 15:34

Citaat:
Mooie woorden en open deuren. Kun je het illustreren met bewegende beelden? Dan gaat het voor mij pas leven.

U komt echt uit het land der blinde.

Citaat:
pirouette ziet rijden met de schimmel valt het beest gewoon lomp

Wanneer u het woord BEEST voor een paard benut bent u nog niet ver in uw ontwikkeling van het denken over het rijden heeft u nog geen gevoel ervoor, wat ook blijkt door het Donald Duck(plaatjes kijken) effect wat u over u heeft.

Citaat:
UIteindelijk zal ons ideaalplaatje in grote lijnen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen. We willen toch allemaal zien en ervaren dat het vanzelf gaat? Dat het paard het naadloos en moeiteloos uitvoert? Waar hebben we het dan nog over? Er zijn dan toch meer overeenkomsten dan verschillen?

Denk dat wij mijlen uit elkaar liggen, aangezien u schoenen aanpast die u maten te groot zijn.
Moeiteloos ziet het eruit, maar het vergt een enorme krachtinspanning, paardrijden mag er nooit uitzien naar werk en men mag het zweet niet ruiken, maar het is er wel.

**Geplaatst**: 05-02-11 15:58

Geplaatst: 05-02-11 15:58

Professor schreef:
U komt echt uit het land der blinde.

Want? Ik denk dat ik vele mooie voorbeelden heb gezien, maar aangezien jij alles afserveert ben ik wel benieuwd naar die nog betere voorbeelden?

Professor schreef:
Wanneer u het woord BEEST voor een paard benut bent u nog niet ver in uw ontwikkeling van het denken over het rijden heeft u nog geen gevoel ervoor, wat ook blijkt door het Donald Duck(plaatjes kijken) effect wat u over u heeft.

Gut, wat ben jij kleinzerig zeg! :(:)

Professor schreef:
Moeiteloos ziet het eruit, maar het vergt een enorme krachtinspanning, paardrijden mag er nooit uitzien naar werk en men mag het zweet niet ruiken, maar het is er wel.

Sjongejongejonge... Weer een open deur. Dat weet iedereen die zich een beetje in dressuur heeft verdiept toch wel? Dat als het er moeiteloos uitzien, maar wel veel kracht kost? Waarom moet je anders jarenlang trainen voordat het een beetje gaat lijken? Waarom zo stekelig? Kost het je soms teveel moeite toe te geven dat het er bij bijvoorbeeld Totilas aardig moeiteloos uitziet?

(soory hoor, maar je bent echt wel een beetje een moperende brombeer...

)

**Geplaatst**: 05-02-11 16:08

Geplaatst: 05-02-11 16:08

jasmijn78 schreef:
Dan is het maar hoe je het bekijkt. De rust die jij ziet, zie ik als gebrek aan impuls, afdruk en schwung. Als je haar een pirouette ziet rijden met de schimmel valt het beest gewoon lomp door haar binnenbeen heen, plus dat het uit elkaar dendert in de overgangen. Maar daarom vind ik het nog niet lekijk of niet correct wat ze doet, want ik denk dat ik absoluut de moeilijkheidsgraad op waarde weet te schatten. Het is niet eenoudig om alle aspecten van het scala te bevestigen en te behouden. Zelfs niet in een ogenschijnlijk eenvoudige overgang van galop naar stap.

Daarom zal ik haar ook niet afserveren, ik zie alleen dat andere ruiters het ideaal (mijn ideaal) meer benaderen

precies het is maar hoe men het bekijkt, deobverdaad in het tempo, zonder afdruk en bodem, pirouettes die in het hoogste niveau, dus gp in 4 takt gesprongen worden, veel dieren niet recht zijn en dus zoals u sugerreert gewoon naar binnen vallen.
Uitgestrekte draf die met steek benen gereden worden en op de voorhand zijn, piaffen die onderstandig zijn om dat ze hier door een mooiere passage zouden laten zien, woorden van een top GP ruiter,
en inderdaad laten we er niet te makkelijk over denken een gedegen opleidin van een paard is minimaal 15 jaar, en in de GP?

**Geplaatst**: 05-02-11 17:21

Re: Klassieke vs Academische Rijkunst

Geplaatst: 05-02-11 17:21

Moll begrijpt me

. Ik kan er niets meer aan toevoegen.

**Geplaatst**: 05-02-11 17:21

Geplaatst: 05-02-11 17:21

Jasmijn, het feit dat je zegt dat je een paard dat met de neus in de lucht loopt, met de handen dwingt om naar beneden te komen, is voor mij een teken dat je vindt dat kracht van toepassing mag zijn in de dressuur.

Vervolgens zeg je dat iedereen, dus jij ook de boeken kent, maar je brengt ze kennelijk niet in de praktijk.

**Geplaatst**: 05-02-11 17:39

Geplaatst: 05-02-11 17:39

jasmijn78 schreef:
Professor schreef:
U komt echt uit het land der blinde.

Want? Ik denk dat ik vele mooie voorbeelden heb gezien, maar aangezien jij alles afserveert ben ik wel benieuwd naar die nog betere voorbeelden?

Professor schreef:
Wanneer u het woord BEEST voor een paard benut bent u nog niet ver in uw ontwikkeling van het denken over het rijden heeft u nog geen gevoel ervoor, wat ook blijkt door het Donald Duck(plaatjes kijken) effect wat u over u heeft.

Gut, wat ben jij kleinzerig zeg!

Professor schreef:
Moeiteloos ziet het eruit, maar het vergt een enorme krachtinspanning, paardrijden mag er nooit uitzien naar werk en men mag het zweet niet ruiken, maar het is er wel.

Sjongejongejonge... Weer een open deur. Dat weet iedereen die zich een beetje in dressuur heeft verdiept toch wel? Dat als het er moeiteloos uitzien, maar wel veel kracht kost? Waarom moet je anders jarenlang trainen voordat het een beetje gaat lijken? Waarom zo stekelig? Kost het je soms teveel moeite toe te geven dat het er bij bijvoorbeeld Totilas aardig moeiteloos uitziet?

(soory hoor, maar je bent echt wel een beetje een moperende brombeer... )

Ben geen mopper brombeer verdedig het edele dier PAARD tegen uw onrespektvolle schrijven.
Totolas zweet zelfs overdanig en is zeker niet het voorbeeld van een mooi gereden paard, de clown die erop zit rijd hem gelukkig niet meer die paste er niet op met zijn verschrikkelijk hangzit.

**Geplaatst**: 05-02-11 18:48

Geplaatst: 05-02-11 18:48

Professor schreef:

Dit is een perfekte Piaffe.

Het voorbeen is hier ook onderstandig. Hoe komt het dat je dit dan perfect vindt?

**Geplaatst**: 05-02-11 18:55

Re: Klassieke vs Academische Rijkunst

Geplaatst: 05-02-11 18:55

Beste Professor,

Ik ben, net als Jasmijn, ook erg nieuwsgierig wie je nou precies wel het ideaal vindt benaderen. Graag voorzien met filmpje. Net als met slechte foto's, kan je met goede foto's ook een hoop verbloemen. Met een filmpje is dat veel moeilijker.

Ik ben ook heel benieuwd naar de uitleg over je claim dat de paarden van jouw studenten nooit achter de teugel komen. Daar heeft Jasmijn je ook al naar gevraagd, maar ik denk dat je daar toen "overheen" gelezen hebt.

Auf Wiedersehen,

- C

**Geplaatst**: 05-02-11 19:02

Geplaatst: 05-02-11 19:02

clarence schreef:
Beste Professor,

Ik ben, net als Jasmijn, ook erg nieuwsgierig wie je nou precies wel het ideaal vindt benaderen. Graag voorzien met filmpje. Net als met slechte foto's, kan je met goede foto's ook een hoop verbloemen. Met een filmpje is dat veel moeilijker.

Ik ben ook heel benieuwd naar de uitleg over je claim dat de paarden van jouw studenten nooit achter de teugel komen. Daar heeft Jasmijn je ook al naar gevraagd, maar ik denk dat je daar toen "overheen" gelezen hebt.

Auf Wiedersehen,

- C

Jammer dat u dit topic met deze leegte probeert te vullen, leest u eens terug waarom en wat, dan komt u ook tegen dat het voorstellingsvermogen er niet is dat is droevig voor u en Jasmijn, maar niet voor de andere topic deelnemers.
Het respekt ontbreekt u beide totaal, daardoor zult u altijd grote problemen hebben de Klassieke Rijkunst te begrijpen, dat is respekt tegenover het Paard wat een kammeraad is en niet een sportartikel.

**Geplaatst**: 05-02-11 19:45

Geplaatst: 05-02-11 19:45

quadripes schreef:
Jasmijn, het feit dat je zegt dat je een paard dat met de neus in de lucht loopt, met de handen dwingt om naar beneden te komen, is voor mij een teken dat je vindt dat kracht van toepassing mag zijn in de dressuur.

.

ik moet even hier op inhaken, ik riij die paarden ook met een weerstand biedende hand, geen kracht hoor en geen trek werk, maar wel weerstand, zo dat het hoofd naar beneden komt.

**Geplaatst**: 05-02-11 19:48

Geplaatst: 05-02-11 19:48

En wat bedoeld u daarmee te zeggen mijnheer Moll?
Een bijzetteugel doet toch niets anders??