ChocooPrins schreef:Nu niet helemaal aansluitend maar wel geinspireerd door de voorgaande discussie van suikerklontjes en schouderkloptjes.
Ik ben geen echte aanhanger van de klassieke dressuur. Wel wil ik mijn paard correct gereden hebben, wil ik verbetering zien in de zin van opbouwen spiermassa, een steeds meer meewerkend paard hebben, en steeds meer een samenwerking voelen.
En daarin niet star een methode volgen, maar wel een fijne manier vinden om jezelf en je paard te ontwikkelen. En eventueel van inzicht veranderen als je paard dat zo aangeeft. Zonder sleuren en trekken, zonder stampen, prikken ect. Gewoon een fijne manier van rijden ontwikkelen.
Maar wat mij opvalt, in dit topic en andere (sociale) media, dat de 'aanhangers' erg lang in die strech blijven hangen. Ik vind daar geen enkel paard op langere termijn beter van worden eerlijk gezegt. Ze worden naar mijn gevoel te lang, en te slap, en helemaal op heel lange termijn gewoon stijf...
Wel moeten ze kunnen strechen, dat wel! Maar om nu een uur lang je paard met zijn snuffel over de grond te hebben, daar zie ik de meerwaarde niet van in.
Volgens mij gaat het rijden steeds over aanspanning en ontspanning, maar ik zie hier vooral veel ontspanning terug. Je krijgt zo wel soepelheid, maar volgens mij maar beperkt in kracht.
En uiteindelijk voor dressuur heb je toch ook die kracht nodig.
Ik begrijp dat jullie zeggen, eerst moet hij naar in die strech om dan verder te kunnen, maar zou het juist niet beter zijn om hem naar de strech te rijden en terug oppakken, en zo steeds verder in die strech verder te komen?
Net bijvoorbeel een menselijke sporter, van enkel zijn benen in zijn nek te leggen krijgt hij echt geen spieren en kracht, wel wordt hij soepeler.
En ik wil het even hebben over het puur lichamelijke. Een paard met spanning moet je nog niet naar de aanspanning rijden. Daar moet je eerst ontspanning hebben.
Hoe staan jullie daar tegenover?
Wanneer je een paard in een houding brengt met een werkelijk vanuit de schoft vallende hals, dan kost het voorwaarts gaan hem aanzienlijk meer kracht.
In iedere pas ontspant hij zich en moet een extra aanspannende inspanning leveren vanuit de achterhand, lendenen en rug leveren om een zweefmoment te ontwikkelen.
Je bevestigt op deze manier twee dingen tegelijk, wisselend, in de beweging ontspanning én aanspanning, pas voor pas.
Het is niet voor niets dat veel paarden er een zekere tijd voor nodig hebben om hier hun evenwicht te kunnen bewaren, het kost extra kracht.
DE GROTE FOUT is het rijden met een strekkende hals zonder voorwaartse drang.
Het is de voorwaartse drang in losgelatenheid waarmee een paard zich op de juiste wijze ontwikkelt.
Vanuit de voorwaartse drang ontstaat de oprichting.
Oprichting is voorwaartse aanspanning vanuit de achterhand over de rug.
Eenmaal deze fase bevestigd gaan we over naar de arbeidshouding, dit gaat vrijwel vanzelf.
Door het bevestigen van het strekken van de hals in stap en draf, op rechte en gebogen lijnen hebben we een volledige kontrole over de schoft en daar gaat het om.
We rijden een paard met een uitwaaierende schoft voorwaarts tot in de oprichting.
Laatst bijgewerkt door Simpelman op 08-12-15 17:34, in het totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 08-12-15 14:22 
)
). 
