Bokt.nl

Moll schreef:

Op wedstrijd moet het er zowiezo harmonieus uit ziet, altans staat er geschreven, dus met andere woorden als het al zo heftig oog in de wedstrijd ring, wil ik niet eens.weten hier het er thuis aantoe gaat, als je werk met paarden trwinen, les geven begeleiden van combinatie, ziet je oog dat geen wat je anders wil zien en verbeteren of veranderen, ook dit kan je dus goed genoeg beoordelen bij een ander, en daarvan uit een oordeel geven en een mening vormen en daar is niks mis mee, en dan hoef je niet eerst les van die of gene te krijgen.

bulck schreef:

Murphy102, waarom zo zwart-wit?
Ben je al in training bij Anky of Sjef geweest (of mag zelf daar een leerling van zijn)?
Oefeningen zijn altijd kunstjes, ze dienen altijd om te checken of je controlepunten bevestigd zijn. In die optiek is er dus wederom geen verschil met het klassieke.

Verder vind ik je vergelijk met hetere sensibele paarden niet helemaal opgaan. Heb zelf momenteel een paard in training waar ik echt in geloof. Paard met veel kwaliteit, veel looplust, maar helaas had die 0.0 basis. Zoals eerder gezegd ben ik niet pro of contra een systeem. Met deze ben ik redelijk van 0 begonnen vanuit het scala, terug op lengte krijgen, op eigen benen, ontspannen, vanuit de achterhand over de rug; lengtebuigingen op twee kanten zijn ok; dus de meeste oefeningen krijg ik doorgeloodst (appuyementen, schouderbinnenwaarts, pirouettes. Maar dan... de changementen.
Hoewel het paard dus op eigen benen, los en in balans de enkelvoudige wissels bevestigd doorrijdt, contra ook bevestigd is, gaan de vliegende wissels gepaard met spanning, heet worden. En het is eerder iets mentaal, want als hij ze springt zijn ze ook goed, maar hier is het paard dus echt helemaal op verbrand. Wat zonde is want moest dit verholpen kunnen worden, dan kon die zo lichte tour starten.
Paard heeft ook al wel op bekendere stallen gestaan, helaas zonder resultaat. Ik rijd dat paard op een simpele trens, en zoek de oplossing bij mezelf. Dus vnl lichaamscontrole (bodybalance, ademhaling) en verder heb ik al meerdere paarden de wissels aangeleerd dus dat gegeven is op zich ook niet nieuw. Maar bij deze is dat een blokkade waar ik op bots en waar ik eigenlijk nog geen enkele kundige oplossing op gekregen/gevonden heb. Meestal kan ik na verschillende contralijnen en enkelvoudige wissels wel eens een gewone wissel vragen. Maar na die ene, is alles dus ff kwijt. Laatst dacht ik gewoon de training te stoppen, omdat hij beheerst de wissel gesprongen had en dat erna ook even bleef. Uiteraard in de hoop dat als je afsluit met iets positief dat hij dat zou meenemen de volgende keer. Niet dus

Dus ik ben akkoord dat ontspanning zich niet laat afdwingen, maar wat zou jij concreet aanraden bij dit verder heel fijn meewerkend, ietswat overijverig paard? Paard komt voldoende uit stal en heeft afwisseling in zijn werk (buitenrit, galopbaan etc, stapmolen, longewerk...) en is lichamelijk ook helemaal ok.

bulck schreef:

Moll schreef:

Op wedstrijd moet het er zowiezo harmonieus uit ziet, altans staat er geschreven, dus met andere woorden als het al zo heftig oog in de wedstrijd ring, wil ik niet eens.weten hier het er thuis aantoe gaat, als je werk met paarden trwinen, les geven begeleiden van combinatie, ziet je oog dat geen wat je anders wil zien en verbeteren of veranderen, ook dit kan je dus goed genoeg beoordelen bij een ander, en daarvan uit een oordeel geven en een mening vormen en daar is niks mis mee, en dan hoef je niet eerst les van die of gene te krijgen.

Ok, maar wie neem je dan om te refereren in de huidige sport? Want als we op dat punt belanden dan gaan we hier terug naar oude persoonlijkheden. Maar dat is geen oplossing. De paarden zijn er op vooruit gegaan (door specialisatie in fokkerij etc) en in de ring gaat het ook om punten behalen.
En idd moet dat harmonieus zijn, maar dat is al een redelijk subjectief gegeven. Bij harmonie denk ik aan rust, ineenvloeiend, dus regelmaat in beweging en beeld (kaderhouding zeg maar). Maar daarnaast heb je ook de sportfactor, immers is het wedstrijdsport en moet je om te winnen dus beter zijn dan de andere. Elk paard heeft zijn specialiteit (of meerdere). Waarom dan niet idd een paard nog hoger en verder laten strekken, dan dat het 'boekje' voorschrijft? Waarom idd niet een paard met veel aanleg tot piaffe ook niet een pirouette in die verzamelde gang laten uitvoeren? Waarom overgangen passage en piaffe niet nog harder tot een maximum, maar met zoveel mogelijk behoud van harmonie uitvoeren?
Dat is toch sport? Streven naar beter en meer.
En perfect zal het nooit zijn, is het nooit geweest en zal het nooit worden. Immers blijf je een mens en werk je samen met een levend dier. Enkel kan je trachten om zo goed mogelijk te worden. En dat vereist zelfkennis, management op je paard en diens mogelijkheden en vooral geduld en geluk

Hermelientje schreef:

murphy102 schreef:

Er worden hier een heleboel zaken door elkaar gehaald.
Laten we allereerst proberen niet meer over gas, rem en schakelen (overgangen en tepiwisselingen) te praten.
We praten over een levend wezen en níet over een stuk mechanisch metaal...!

* Een paard dat voor los wordt gelaten -en dan bedoel ik los in de zin van in de steek laten, dus letterlijk los- zal gaan rennen of juist stil vallen, afhankelijk van zijn temperament of hoe sensibel hij is en afhankelijk van de evt. inmiddels opgebouwde impuls.
Gaat een paard harder, dan doet hij dat omdat zijn gewicht "onbegeleid" op de voorhand stort, waardoor hij zijn "evenwicht verliest".
Vergelijk het met een mens dat voorover loopt en struikelt. Hij zal harder gaan lopen om niet te vallen.
Een paard heeft gelukkig 4 benen en zal niet zo gauw vallen, maar zal harder gaan om zijn "evenwicht te herstellen".

* We kunnen wel eens letterlijk loslaten, dus letterlijk een bocht in de teugel laten vallen, maar dan doen we dat als een test bij een paard wat al behoorlijk verzameld is om te testen of het paard op zijn eigen benen gaat. Dit heet: geven.
Bijv. in galop 3 of 4 galopsprongen op X bijv.
Gaat het paard versnellen dan hebben we hem niet goed voor elkaar wat verzameling betreft.
Blijft het paard daarentegen in dezelfde takt en aanleuning doorgaan verzameld, dan zijn we goed bezig.

* Toestaan doe je als je bijv. naar een utgestrekte gang wil: je staat het lichaam, het frame toe om zich te kunnen verlengen, zoals gevraagd wordt. De neus gaat iets meer naar voren, hals krijgt wat meer ruimte.
Vanuit de biomecahanica gezien is dit pure logica.
Vergelijk het maar met een accordeon die van dicht naar open gaat: er komen andere, gewenste, tonen uit...!

* Daarnaast nog dit:
- trekt men een wat flegmatieker paard hard aan de teugel, dan zal deze stilvallen.
-trekt men een meer sensibel paard hard aan de teugel, dan zal deze harder en harder gaan rennen en duiken op de voorhand (zeker als de hand geheel niet ontspant).
Overbodig om te zeggen: trekken is altijd fout, tenzij je in een noodsituatie zit (paard slaat op hol).
Daarom rijden zoveel mensen met slofteugels en stang en trens (N.B.: als je enigszins kúnt rijden, heb je geen slof nodig).
Dit doet men dan puur om controle te houden, omdat het hen ontbreekt aan rijkunstig gevoel.
LDR-ruiters doen dat ook, omdat deze paarden onmogelijk naar het achterbeen kunnen komen agv deze trainingsmethode en dus altijd met een "zware" voorhand blijven zitten.

* Op het ontspannen van de hand komt een paard terug in tempo...

Ik wil hier toch nog wel even op terugkomen en anderen vragen wat hun visie is in deze.
Volgens mij verwar je hier zelf aangeleerd en instinctief gedrag. Het zal zeker zo zijn dat een paard wat bijvoorbeeld net onder het zadel is reageert op het losgooien van de hand, maar het geval van cherie ging over iemand die al op westrijd gaat. Ik dacht dat in ELKE trainingsmethode een zeer fundamenteel africhtingsprincipe is dat het paard op eigen benen loopt (dus geen steun zoekt op het bit) en in het door de ruiter angegeven tempo door blijft lopen. Dan zou het toch inderdaad zoals cherie zegt (en volgens mij zegt bijvoorbeeld Anky dat ook) het paard in hetzelfde tempo horen te blijven als de ruiter gevraagd heeft, JUIST MET ONTSPANNEN HAND. Waarom zou het paard op de voorhand storten als hij helemaal niet op de hand hoort te hangen?

Het loslaten bij een reeds verzameld paard wat jij geven noemt (is dat wat überstreichen heet in het Duits?) dat is volgens mij een controle op de zelfhouding, kijken of het paard op de zit in dezelfde takt en aanleuning doorgaat en daarbij verzameld blijft. Dat is toch heel iets andere dan uitsluitend hetzelfde tempo bewaren. Het eerste is een hele klus om voor elkaar te krijgen het tweede, namelijk tempocontrole lijkt me gewoon een startpunt in elke africhtingsmethode.

Of moet ik uit wat jij schrijft concluderen dat een klassiek opgeleid paard wel steun zoekt op de hand en niet in één tempo door kan gaan en dus als het ware zijn evenwicht verliest als de hand er niet meer is?

@Bulck
Ik krijg en beetje het idee dat Murphy eigenlijk beweert dat "moderne" dressuur wat dat ook moge zijn conditionering is (dus kunstjes) terwijl "klassieke" dressuur een soort van wisselwerking is van paarden- en mensenlichaam waaraan geen conditionering te pas komt. Maar misschien begrijp ik Murphy niet goed, maar zo komt het op mij over.
Sorry ik heb veel te weinig kennis om ook maar een zinnig woord te zeggen over jouw probleem met de wissels. Maar ik heb wel eens van een zeer ervaren africhter gehoord dat het gewoonweg niet lukt om sommige paarden de vliegende/seriewissels te leren. Vanuit een leerpsychologisch standpunt lijkt het me dat je precies het juiste hebt gedaan door op te houden na de geslaagde wissel, jammer dat het niet werkte.

murphy102 schreef:

. En ja, daar weet ik véél vanaf, daarom wil ik dat niet.

bulck schreef:

Maar dan... de changementen.
Hoewel het paard dus op eigen benen, los en in balans de enkelvoudige wissels bevestigd doorrijdt, contra ook bevestigd is, gaan de vliegende wissels gepaard met spanning, heet worden. En het is eerder iets mentaal, want als hij ze springt zijn ze ook goed, maar hier is het paard dus echt helemaal op verbrand. Wat zonde is want moest dit verholpen kunnen worden, dan kon die zo lichte tour starten.
Paard heeft ook al wel op bekendere stallen gestaan, helaas zonder resultaat. Ik rijd dat paard op een simpele trens, en zoek de oplossing bij mezelf. Dus vnl lichaamscontrole (bodybalance, ademhaling) en verder heb ik al meerdere paarden de wissels aangeleerd dus dat gegeven is op zich ook niet nieuw. Maar bij deze is dat een blokkade waar ik op bots en waar ik eigenlijk nog geen enkele kundige oplossing op gekregen/gevonden heb. Meestal kan ik na verschillende contralijnen en enkelvoudige wissels wel eens een gewone wissel vragen. Maar na die ene, is alles dus ff kwijt. Laatst dacht ik gewoon de training te stoppen, omdat hij beheerst de wissel gesprongen had en dat erna ook even bleef. Uiteraard in de hoop dat als je afsluit met iets positief dat hij dat zou meenemen de volgende keer. Niet dus

Dus ik ben akkoord dat ontspanning zich niet laat afdwingen, maar wat zou jij concreet aanraden bij dit verder heel fijn meewerkend, ietswat overijverig paard? Paard komt voldoende uit stal en heeft afwisseling in zijn werk (buitenrit, galopbaan etc, stapmolen, longewerk...) en is lichamelijk ook helemaal ok.

bulck schreef:

Moll schreef:

Op wedstrijd moet het er zowiezo harmonieus uit ziet, altans staat er geschreven, dus met andere woorden als het al zo heftig oog in de wedstrijd ring, wil ik niet eens.weten hier het er thuis aantoe gaat, als je werk met paarden trwinen, les geven begeleiden van combinatie, ziet je oog dat geen wat je anders wil zien en verbeteren of veranderen, ook dit kan je dus goed genoeg beoordelen bij een ander, en daarvan uit een oordeel geven en een mening vormen en daar is niks mis mee, en dan hoef je niet eerst les van die of gene te krijgen.

Ok, maar wie neem je dan om te refereren in de huidige sport? Want als we op dat punt belanden dan gaan we hier terug naar oude persoonlijkheden. Maar dat is geen oplossing. De paarden zijn er op vooruit gegaan (door specialisatie in fokkerij etc) en in de ring gaat het ook om punten behalen.
En idd moet dat harmonieus zijn, maar dat is al een redelijk subjectief gegeven. Bij harmonie denk ik aan rust, ineenvloeiend, dus regelmaat in beweging en beeld (kaderhouding zeg maar). Maar daarnaast heb je ook de sportfactor, immers is het wedstrijdsport en moet je om te winnen dus beter zijn dan de andere. Elk paard heeft zijn specialiteit (of meerdere). Waarom dan niet idd een paard nog hoger en verder laten strekken, dan dat het 'boekje' voorschrijft? Waarom idd niet een paard met veel aanleg tot piaffe ook niet een pirouette in die verzamelde gang laten uitvoeren? Waarom overgangen passage en piaffe niet nog harder tot een maximum, maar met zoveel mogelijk behoud van harmonie uitvoeren?
Dat is toch sport? Streven naar beter en meer.
En perfect zal het nooit zijn, is het nooit geweest en zal het nooit worden. Immers blijf je een mens en werk je samen met een levend dier. Enkel kan je trachten om zo goed mogelijk te worden. En dat vereist zelfkennis, management op je paard en diens mogelijkheden en vooral geduld en geluk

Equimotion schreef:

murphy102 schreef:

. En ja, daar weet ik véél vanaf, daarom wil ik dat niet.

Wat leuk dat hier eindelijk iemand is die een gefundeerde afweging kan maken. Bij welke trainer heb je die praktijkkennis opgedaan?

bulck schreef:

@Murphy mbt dat paard. De echte basis zat er wel op, daarmee bedoel ik veilig op- en afstappen, de drie gangen. Maar alles te hectisch, zonder structuur en een paard dat daardoor zeer snel de verzuring inging. (nadeel bij een bloedpaard is dat die daar nog heter op worden, waar een kouder paard eerder de staak ingaat of 'plat' wordt in zijn werk)
Ben momenteel meer dan een jaar bezig met hem, en zowel lichamelijk als mentaal is dat een totaal ander paard geworden. Lichamelijk is hij door minder stress en meer vertrouwen gaan uitzetten en dat vertaald zich in spieropbouw. Op mentaal vlak heb ik nu een heel meewerkend paard, dat zich openstelt voor de ruiter. En toegegeven het is een van mijn favoriete paarden .
Nu kan je zeggen dat een jaar snel is, en mss is dat zo, maar als de rest bevestigd is moet ik toch door deze zure appel heen. Ik ben al best bij heel wat mensen ten rade gegaan en daar ook de bevestiging gekregen dat het paard zeer netjes en fijn aan de hulpen staat, tot de wissels dus. Het is geen probleem dat hij ze in twee tijden ofzo springt, want als hij ze springt doet hij ze correct. Maar vaak is het maar 1tje die je kan rijden en is het daarna over en krijg je dus terug zijn oud patroon. Begin je dan terug met het gewone draf of galopwerk is dat ook zo weer voorbij, want dan valt hij wel terug op de ontspanning etc.
De mensen bij wie ik te raden ben gegaan zijn zowel klassiek geschoolde als meer moderne. En het grappige van al is dat vaak de klassiekere meer een afdwingende ondertoon gaven (meer vanuit de idee, hij springt ze dus hij moet zich niet aanstellen), waar de moderne (wat een benaming ook ) toch meer gaan analyseren om het probleem op zijn minst al te onraffelen in stukjes.

@Nombrado, dank voor je uitleg, maar ik heb echt al alles geprobeerd. En zoals verteld, vanuit de rust en ontspanning krijg ik er eentje wel gesprongen, maar om de een of andere reden is hij daarna ff helemaal van de kaart en dat moet ik dus opgelost krijgen. Dus op een wissel bouwt hij stress. Stilzetten erna heeft geen zin, direct erna nog eentje vragen zal me in de spanten van het dak doen belanden vrees ik , dus ik los het nu gewoon op door positieve stemhulp bij de wissel en daarna vnl met lichaamscontrole en mijn stem de spanning te laten afvloeien. Ik ben me door dit paard nog bewuster gaan concentreren op mijn lichaamshouding en ademhaling, omdat je daardoor rechtstreeks controle krijgt op je paard zonder afdwingend te zijn. Ik kan van mezelf zeggen dat ik een onafhankelijke zit heb, omdat ik vnl werk vanuit mijn core en vandaaruit zowel controle heb op over mijn benen(afzonderlijk), handen (idem) en ook gewicht in mijn zit.

bulck schreef:

@Murphy mbt dat paard. De echte basis zat er wel op, daarmee bedoel ik veilig op- en afstappen, de drie gangen. Maar alles te hectisch, zonder structuur en een paard dat daardoor zeer snel de verzuring inging. (nadeel bij een bloedpaard is dat die daar nog heter op worden, waar een kouder paard eerder de staak ingaat of 'plat' wordt in zijn werk)
Ben momenteel meer dan een jaar bezig met hem, en zowel lichamelijk als mentaal is dat een totaal ander paard geworden. Lichamelijk is hij door minder stress en meer vertrouwen gaan uitzetten en dat vertaald zich in spieropbouw. Op mentaal vlak heb ik nu een heel meewerkend paard, dat zich openstelt voor de ruiter. En toegegeven het is een van mijn favoriete paarden .
Nu kan je zeggen dat een jaar snel is, en mss is dat zo, maar als de rest bevestigd is moet ik toch door deze zure appel heen. Ik ben al best bij heel wat mensen ten rade gegaan en daar ook de bevestiging gekregen dat het paard zeer netjes en fijn aan de hulpen staat, tot de wissels dus. Het is geen probleem dat hij ze in twee tijden ofzo springt, want als hij ze springt doet hij ze correct. Maar vaak is het maar 1tje die je kan rijden en is het daarna over en krijg je dus terug zijn oud patroon. Begin je dan terug met het gewone draf of galopwerk is dat ook zo weer voorbij, want dan valt hij wel terug op de ontspanning etc.
De mensen bij wie ik te raden ben gegaan zijn zowel klassiek geschoolde als meer moderne. En het grappige van al is dat vaak de klassiekere meer een afdwingende ondertoon gaven (meer vanuit de idee, hij springt ze dus hij moet zich niet aanstellen), waar de moderne (wat een benaming ook ) toch meer gaan analyseren om het probleem op zijn minst al te onraffelen in stukjes.

@Nombrado, dank voor je uitleg, maar ik heb echt al alles geprobeerd. En zoals verteld, vanuit de rust en ontspanning krijg ik er eentje wel gesprongen, maar om de een of andere reden is hij daarna ff helemaal van de kaart en dat moet ik dus opgelost krijgen. Dus op een wissel bouwt hij stress. Stilzetten erna heeft geen zin, direct erna nog eentje vragen zal me in de spanten van het dak doen belanden vrees ik , dus ik los het nu gewoon op door positieve stemhulp bij de wissel en daarna vnl met lichaamscontrole en mijn stem de spanning te laten afvloeien. Ik ben me door dit paard nog bewuster gaan concentreren op mijn lichaamshouding en ademhaling, omdat je daardoor rechtstreeks controle krijgt op je paard zonder afdwingend te zijn. Ik kan van mezelf zeggen dat ik een onafhankelijke zit heb, omdat ik vnl werk vanuit mijn core en vandaaruit zowel controle heb op over mijn benen(afzonderlijk), handen (idem) en ook gewicht in mijn zit.

Citaat:

@moll, ik ben het met je eens hoor. De huidige dressuursport is idd een variant op jouw meer klassieke opvatting van dressuur. Net zoals ik eerder dat voorbeeld heb aangehaald tussen klassiek ballet en de sportieve gymnastiek/turnen.
De klassieke dressuur, of de principes daaruit zijn de basis en je moet gewoon ook toegeven dat je dat tot op de dag van vandaag nog altijd kan terug zien. Enkel is de dressuursport een discipline waarbij je gaat streven naar beter en meer. En of je dat leuk vindt of niet, dat is een keuze die je voor jezelf moet maken. Verder heeft het paard tegenwoordig een andere gebruiksfunctie dan voorheen. En is ook de dressuur, waar het initieel voor bedoeld was, veranderd. De sport is nu een van de voornaamste bestaansreden van een paard (of dit nu gewoon recreatief is of tot op het hoogste niveau speelt op zich geen rol) zonder dat, hadden we er echt niet zoveel nodig en konden we ze gewoon per ras gaan bezoeken in de zoo. Want buiten de huidige luxe status, is de secundaire positie die ze vroeger inname tot een minimum herleid.

Citaat:

edit @piepenfiets, ook met die laatste post ben ik het eens. maar niet iedereen denkt zo. Ik ben zelf best een wedstrijdruiter, maar wel op een manier die mij en het paard het beste uitkomt. met bvb het hierboven omschreven paard zou ik veel bekertjes en medailles halen in bvb een Z1 proef. Maar wat is de meerwaarde daar? Voor mij niets, voor het paard al helemaal niet. En voor ons als combinatie wss nefast, want dan ben ik dat paard in no-time kwijt. Ik rij veel paarden van jong tot oud, en ook ik ben vnl klassiek geschoold, maar dat klassieke alleen wordt in de sport afgestraft. Onder het mom van te braaf gereden, zit meer in, etc. Bij die jonge paarden die ik pas de ring inrij kan me dat geen moer schelen. Hen wil ik gewoon een leuke leerrijke ervaring geven die ze vaak voor de rest van hun leven associëren met dat wedstrijdgebeuren. Echter in de hogere niveaus komt ook het competitieve meer naar boven. En dan mag je me een egoïst noemen, maar dan bekijk ik elke oefening als puntenpakker en wil ik streven naar een zo'n hoog mogelijke quotering per onderdeel. Wat een 6of 7 was, moet volgende keer een 7of 8 worden. En heel eerlijk ja dat uit zich tot meer voorbeenzwaaierij, echt zorgen dat je paard nooit voor de loodlijn komt tijdens de proef en vast blijft in het kader. Ja dat is wedstrijdsport, maar doe je dat niet, dan word je afgestraft. Ik kan protocols voorleggen waarin er letterlijk staat ronder en dieper, maar als je op de film kijkt je een paard ziet dat zichzelf draagt en mooi op de loodlijn blijft. De keer erop dat paard iets ronder ingesteld en dat schol maar liefst bijna 10%.

bulck schreef:

Hey Piepenfiets, bedankt voor je uitleg
Maar op zich is het ook geen fixatiepunt bij mij. Ik heb en laat de vliegende wissels ook niet echt op de voorgrond treden. Zoals verteld bestaat mijn training met dit paard uit meer dan enkel pistewerk en zelf tijdens het pistewerk ga ik me idd meer focussen op andere dingen. Daardoor ben ik wel begonnen met galoppirouettes, het doorsluiten richting richting passage etc. Maar de wissels zijn dus wel een werkpunt, omdat het de economische waarde van een paard bepaald (het is nu eenmaal niet mijn paard). Want ofwel heb je een leuk Z1 paard ( maar dat liep hij hiervoor ook al, raar maar waar ) ofwel krijg je echt een supergoed sportpaard (of daar ben ik toch rotsvast van overtuigd )

Murphy, idd schrok ik ook wel bij de klassiekere. Maar die gingen meer de fout zoeken bij het paard (via PB wil ik wel de namen geven hoor) en dat strookt niet met mijn filosofie. Een paard gaat niet bewust ons boycotten om het zo maar even te noemen. Eentje ervan besteeg het paard zelf en dat was allessinds geen mooi beeld en dus voor mij ook direct einde verhaal voor die man. Als we dan spreken dat in het moderne, een paard aan de ruiter aangepast moet worden, dan was dit toch volledige onderwerping. En dan zie je dat paard direct terug in zijn mechanisme kruipen van wegklikken en in overdrive, afgesloten van de ruiter, de verzuring ingaan. Het mag gezegd, die man heeft niet langer dan 15min op dat paard gezeten, maar die 15 minuten hebben er wel voor gezorgd dat we wederom 'tich' stappen terug stonden.

edit @piepenfiets, ook met die laatste post ben ik het eens. maar niet iedereen denkt zo. Ik ben zelf best een wedstrijdruiter, maar wel op een manier die mij en het paard het beste uitkomt. met bvb het hierboven omschreven paard zou ik veel bekertjes en medailles halen in bvb een Z1 proef. Maar wat is de meerwaarde daar? Voor mij niets, voor het paard al helemaal niet. En voor ons als combinatie wss nefast, want dan ben ik dat paard in no-time kwijt. Ik rij veel paarden van jong tot oud, en ook ik ben vnl klassiek geschoold, maar dat klassieke alleen wordt in de sport afgestraft. Onder het mom van te braaf gereden, zit meer in, etc. Bij die jonge paarden die ik pas de ring inrij kan me dat geen moer schelen. Hen wil ik gewoon een leuke leerrijke ervaring geven die ze vaak voor de rest van hun leven associëren met dat wedstrijdgebeuren. Echter in de hogere niveaus komt ook het competitieve meer naar boven. En dan mag je me een egoïst noemen, maar dan bekijk ik elke oefening als puntenpakker en wil ik streven naar een zo'n hoog mogelijke quotering per onderdeel. Wat een 6of 7 was, moet volgende keer een 7of 8 worden. En heel eerlijk ja dat uit zich tot meer voorbeenzwaaierij, echt zorgen dat je paard nooit voor de loodlijn komt tijdens de proef en vast blijft in het kader. Ja dat is wedstrijdsport, maar doe je dat niet, dan word je afgestraft. Ik kan protocols voorleggen waarin er letterlijk staat ronder en dieper, maar als je op de film kijkt je een paard ziet dat zichzelf draagt en mooi op de loodlijn blijft. De keer erop dat paard iets ronder ingesteld en dat schol maar liefst bijna 10%.

Citaat:

Ik dacht dat in ELKE trainingsmethode een zeer fundamenteel africhtingsprincipe is dat het paard op eigen benen loopt (dus geen steun zoekt op het bit) en in het door de ruiter angegeven tempo door blijft lopen. Dan zou het toch inderdaad zoals cherie zegt (en volgens mij zegt bijvoorbeeld Anky dat ook) het paard in hetzelfde tempo horen te blijven als de ruiter gevraagd heeft, JUIST MET ONTSPANNEN HAND. Waarom zou het paard op de voorhand storten als hij helemaal niet op de hand hoort te hangen?

Het loslaten bij een reeds verzameld paard wat jij geven noemt (is dat wat überstreichen heet in het Duits?) dat is volgens mij een controle op de zelfhouding, kijken of het paard op de zit in dezelfde takt en aanleuning doorgaat en daarbij verzameld blijft. Dat is toch heel iets andere dan uitsluitend hetzelfde tempo bewaren. Het eerste is een hele klus om voor elkaar te krijgen het tweede, namelijk tempocontrole lijkt me gewoon een startpunt in elke africhtingsmethode.

Askja schreef:

Hermelientje:

Citaat:

Ik dacht dat in ELKE trainingsmethode een zeer fundamenteel africhtingsprincipe is dat het paard op eigen benen loopt (dus geen steun zoekt op het bit) en in het door de ruiter angegeven tempo door blijft lopen. Dan zou het toch inderdaad zoals cherie zegt (en volgens mij zegt bijvoorbeeld Anky dat ook) het paard in hetzelfde tempo horen te blijven als de ruiter gevraagd heeft, JUIST MET ONTSPANNEN HAND. Waarom zou het paard op de voorhand storten als hij helemaal niet op de hand hoort te hangen?

Het loslaten bij een reeds verzameld paard wat jij geven noemt (is dat wat überstreichen heet in het Duits?) dat is volgens mij een controle op de zelfhouding, kijken of het paard op de zit in dezelfde takt en aanleuning doorgaat en daarbij verzameld blijft. Dat is toch heel iets andere dan uitsluitend hetzelfde tempo bewaren. Het eerste is een hele klus om voor elkaar te krijgen het tweede, namelijk tempocontrole lijkt me gewoon een startpunt in elke africhtingsmethode.

Interessante verhandelingen, die ik aandachtig meelees. Bovenstaand punt wil ik er graag even uit pikken. Wat ik uit de hierboven beschreven benadering van nageeflijkheid opmaak, is dat het paard 'van de hand af moet blijven'. Eerder las ik al iets dergelijks, volgens mij ook van Hermelientje, namelijk dat niet de ruiter, maar het paard moet nageven. De ruiterhand blijft staan, het paard geeft na, te vergelijken met een bijzetteugel. Hierbij vraag ik me af hoe je het paard dan wilt leren in houding te variëren. Zelf ga ik uit van altijd verbinding houden tussen hand, zit en been. Als een paard tegen de hand komt, dus niet ontspannen is, drijf ik hem licht tegen het bit. Als hij dan nageeft, laat ik niet, zoals volgens de hierboven beschreven benadering kennelijk moet, mijn hand staan, maar geef ik DIRECT zelf na om hiermee het paard te belonen en hem uit te nodigen mijn hand te volgen. Dat kan een paar millimeter zijn maar ook veel meer, afhankelijk van wat het paard op dat moment nodig heeft. Zo ontwikkelt het paard vertrouwen in mijn hand, durft deze op te zoeken en voorwaarts-neerwaarts mee te nemen. Als een paard alleen maar geleerd heeft door te knikken op een weerstandbiedende hand, blijft hij vaak in een te korte halshouding hangen als je ruimte geeft aan de voorkant. Ik wil dat het paard direct mijn hand volgt als ik daar ruimte voor geef, zodat ik d.m.v. mijn teugellengte en handpositie hem kan laten variëren in hoofd/halshouding. Steeds afwisselen tussen naar beneden stretchen en met wat meer oprichting zijn hals wat ronder maken. Zodat er ook weer steeds een ander stukje van de spierketen (boven- en onderlijn) wordt aangesproken. Meer oprichting vraag ik door vanuit zit en benen wat meer impuls op te wekken en dan iets meer op te vangen aan de voorkant, zodat het paard zich wat compacter maakt. En van daaruit weer verlengen. Daarbij steeds hetzelfde tempo en dezelfde takt behouden, tenzij ik iets anders vraag. Het paard mag daarbij ook zeker niet op mijn hand hangen, dat is echt iets totaal anders dan de hand volgen - lijkt mij heel logisch, en daarom verbaast bovenstaande formulering van Hermelientje mij ook. Het paard loopt naar mijn idee en ervaring JUIST in balans door de verbinding tussen hand, zit en been. Als het paard uit zichzelf geen steun ofwel contact zoekt op het bit, mist er naar mijn idee een essentiële schakel in de verbinding tussen ruiter en paard.
Ik kan zelf kortom weinig met het stop-and-go principe van teugels puur als rem en benen als gas en zit neutraal. Denk dat dit systeem een heel specifieke training vereist, die ik absoluut niet begrijp en niet beheers en die m.i. ook niet bij mijn paarden past.
Geen idee overigens of mijn benadering al dan niet klassiek is. Wat ik echter mooi vindt aan de klassieke benadering, is dat het paard de tijd krijgt; niet de ruiter, maar het paard dicteert de vooruitgang in de training. Ik heb veel bewondering voor ruiters die dit principe vast blijven houden en toch wedstrijdgericht trainen. In wat voor discipline ook. Helaas zijn ze nogal in de minderheid.

Askja schreef:

Als een paard alleen maar geleerd heeft door te knikken op een weerstandbiedende hand, blijft hij vaak in een te korte halshouding hangen als je ruimte geeft aan de voorkant. Ik wil dat het paard direct mijn hand volgt als ik daar ruimte voor geef, zodat ik d.m.v. mijn teugellengte en handpositie hem kan laten variëren in hoofd/halshouding.

murphy102 schreef:

Verdieping en jarenlange rij-ervaring onder de juíste begeleiding, Equimotion. Bij Anky en Edward heb ik vooral geleerd hoe het níet moet en ik het níet wil.

bulck schreef:

@Nombrado, dank voor je uitleg, maar ik heb echt al alles geprobeerd. En zoals verteld, vanuit de rust en ontspanning krijg ik er eentje wel gesprongen, maar om de een of andere reden is hij daarna ff helemaal van de kaart en dat moet ik dus opgelost krijgen. Dus op een wissel bouwt hij stress. Stilzetten erna heeft geen zin, direct erna nog eentje vragen zal me in de spanten van het dak doen belanden vrees ik , dus ik los het nu gewoon op door positieve stemhulp bij de wissel en daarna vnl met lichaamscontrole en mijn stem de spanning te laten afvloeien. Ik ben me door dit paard nog bewuster gaan concentreren op mijn lichaamshouding en ademhaling, omdat je daardoor rechtstreeks controle krijgt op je paard zonder afdwingend te zijn. Ik kan van mezelf zeggen dat ik een onafhankelijke zit heb, omdat ik vnl werk vanuit mijn core en vandaaruit zowel controle heb op over mijn benen(afzonderlijk), handen (idem) en ook gewicht in mijn zit.

.

Citaat:

Ten eerste: een paard moet niet afknikken doordat je hem tegen een stille hand aandrijft, hij moet nageven,dat is niet hetzelfde.
En waarom zou een ruiter een nageeflijk paard niet kunnen laten varieren in hoofd/halshouding Het rijden stopt niet bij het nageven, dat is nog maar het begin. (al is het voor veel ruiters een doel op zich)

Hoe kijken jullie tegen de oefening überstreichen?

Citaat:

Dus als Askja die twee begrippen al door elkaar haalt heeft het niet eens zoveel zin om verder te gaan.