Goofy44 schreef:knip ... Alleen op het signaal van kuiten meer naar achteren of de manier met de teugelhulp. Het paard gaat wel achterwaarts, maar niet achterwaarts om te laten zien wat met impuls naar voren, achterwaarts betekent. .. knip ... je zou met het paard met voorwaarts drijvende hulpen het paard achterwaarts moeten kunnen laten gaan, zonder aan teugels te trekken.
Hmm vooral met de laatste zin ben ik het dus absoluut niet mee eens. Voorwaartsdrijven is naar voren gaan. punt! De manier van rijden (de soort hulpen) zou niet uit moeten maken of een oefening met meer of minder impuls wordt gereden. Daar is proportionaliteit een oplossing voor, maar meer nog afwisseling / overgangen. Meer impuls (ik ben ff de definitie kwijt), is dacht ik de actie opgewekt door en onder controlle van de ruiter. Op moment dat je graag flitsend wil vertrekken (dus ook in het achterwaarts drang naar voren als je dat toelaat) is (de nog niet gebruikte beenhulp) een prima activator en die kan dan dus ook stik klein zijn.
Goofy44 schreef:knip ... Omdat het fysiek van het paardenlijf aangeeft wat het paard moet doen. De fysiologische en psychologische reactie van het paard vallen samen met de hulpgeving. Het paard hoeft niets te leren, omdat dit zijn aard en natuur is om op die manier te reageren. In mijn ogen is dat de enig correcte manier van achterwaarts gaan.
Dit is ongeveer de "klassieke" argumentatie voor de manier van hulpen geven, "we gebruiken de natuurlijke reflexen". En dan is mijn stelling, er zit geen knopje achterwaarts aan de buitenkant van het paard oid. Er zijn wel hulpen die logischer zijn als andere, en dan is een ophouding aan de voorkant om te stoppen er een, maar met een zweep achter z'n gat werkt nog een stuk beter (maak gebruik van het vlucht instinct).
Het is zuiver associatie dat een beenhulp voorwaarts betekent (bij geen reactie een tik en dat is weer een beetje vlucht).
Wijken voor een eenzijdige been hulp, geef je jonge paard maar eens een duw, en hij duwt lekker terug. Nee, hulpen geven die je paard niet belemmeren is denk ik het beste wat je kunt bereiken, vandaar ook om de hulpen zo klein en kort mogelijk te laten duren.
Goofy44 schreef:Tal van op het oog simpele oefeningen die iedereen als onderdeel van een proefje ziet, ...
Kijk hier ben ik het aardig mee eens, de oefeningen met als doel het paard harmonsicher onder de ruiter te laten lopen en niet alleen maar "scheeflopen" omdat dat toevallig in een proefje gevraagd wordt. Als dit dan gebeurd op een manier die het paard het best snapt, geeft dat het beste en snelste resultaat.
Goofy44 schreef:Ik ben geen voorstander van de andere hulpgeving. Die is eenvoudiger voor de ruiter, het paard wordt meer zelfstandigheid toegedicht. .. knip... De terugkoppeling waarop je met GoHo reageert is sterker ...
precies, je hebt dus minder input (lees hand of been) nodig ter sturing of aanpassing.
Goofy44 schreef:De goden die hoger rijden, beginnen scratch met een andere manier van hulpgeving. Het trainen en rijden van het paard gaat in een aantal opzichten anders dan op de traditionele manier. Mijn ervaring is dat de meeste ruiters de praktijk ervaring niet hebben om op de fijne afstemming van feedback die het paard geeft, correct te reageren. Om dat te leren is een veel langere leercurve nodig voor de ruiter. Als je het goed doet, reageert het paard wetmatig met het lijf psychologisch en fysiek naadloos op de hulpgeving. Het sluit op een natuurlijke response aan.
De verschillen van beleren, trainen en rijden zijn dus wezenlijk verschillend en gaan ver over de grenzen van LDR of traditioneel rijden heen......
Bedoel je met de "scratch" manier dan het GoHo principe? Wordt de langere leer curve niet bepaald door eerst afleren? Is de scratch manier eigenlijk een betere manier? En volgens mij zou elke ruiter een africhter moeten zijn.