modie schreef:"Als een ruiter het paard niet stoort in de mond, het paard op eigen benen laat lopen, in balans zit op het paard zodat het paard niet hoeft te compenseren, de achterhand de gelegenheid geeft op sterk en krachtig te worden", zal geen enkel paard spannen in het lijf.
Het zal eerder gemotiveerd worden om zijn lijf te gebruiken waarvoor het bedoeld is.
Ik kan me bijna helemaal vinden in het prakje dat je liefdevol hebt bereid voor professor en fabersmid. Het 'in balans zitten' volstaat i.m.o. echter niet altijd, bijvoorbeeld ingeval het paard met een recidive scheefheid kampt. Het is m.i. de taak van de ruiter om actief de leiding te nemen in het bereiken van de gezamenlijke balans, dat is een evenredige gewichtsverdeling van het gezamenlijke gewicht over de dragende benen van het paard. Als dit niet binnen een paar rondjes op z'n minst een paar passen bereikt is, kan 'de methode' als ineffectief in de prullenbak wat mij betreft.