Geplaatst: 28-08-06 23:36 Goofy44 schreef:Het Piafferen dat door de meeste wedstrijdruiters gedaan wordt, verschilt wel maar men maakt min of meer gebruik van dezelfde mogelijkheden van het lijf van het paard en van de voorhand! Invasor zou in Jerez HS getraind kunnen zijn, en Rafael Soto is Professor in de rijkunst aldaar. RS zal HS ook wel beheersen. HS wordt op verschillende plaatsen nog beoefend, zij het ook met verschillen in benadering en aanpak. Vanuit de Piaffe naar een Levade zonder voorhand gebruik om het gewicht op de achterhand te brengen, is wat anders als een Piaffe die voor een deel "leunt" op de voorhand om de voorhand te kunnen gebruiken om het gewicht meer naar achteren te brengen en het paard in oprichting vanuit het bekken te kunnen brengen. Dat is een hele andere benadering en aanpak. Het stelt ook hele andere eisen aan de vaardigheid en rijkunst van een ruiter en het paard. In de meeste Piaffes die in Aken werden getoond, werd het bekende trucje gebruikt om Piaffe te laten zien. Omdat de meeste ruiters de echte methode niet meer leren, ontbreekt bij de meeste (jonge) ruiters deze referentie volledig. Ze hebben het allemaal op een bepaalde manier geleerd (die sneller en eenvoudiger tot wedstrijd resultaat leidt ....).
De Piaffes die je ziet, en waarover men enthousiast doet, passen binnen het beeld van de wedstrijdsport. Nog even verder in de tijd en we weten niet meer hoe de Piaffe en het gebruik van het lijf door het paard in Piaffe bedoeld was. We hebben dan alleen de uiterlijke kenmerken, met een ander lijfgebruik wat al heel sterk is ingeburgerd. Geen haan, die er dan nog naar kraait.
We praten steeds meer over lossigheid en uitdrukking, we hebben het niet meer over de zuiverheid van de gangen en bewegingen. De lossigheid en de explicite uitdrukking zijn daarvoor in de plaats gekomen..... Dat is door de ruiter gemakkelijker (is nog steeds moeilijk, dus niet onderschatten) te bereiken en voor toeschouwers gemakkelijker te herkennen. Het mes snijdt dus aan twee kanten. De essentie waaraan je een goed gereden paard herkent, verdwijnt langzaam maar zeker van het toneel. We gaan in de praktijk zonder discussie over goed of slecht, naar een andere vorm van dressuur rijden toe. Door het beeld in de praktijk wen je er vanzelf aan, discussie is dan nauwelijks of niet meer nodig.
Je blijft veralgemenen, alsof een bepaalde training bij elk paard dezelfde manier van piafferen zou laten zien. Ik denk bijv. maar aan Arthur Kottas, die Lippizaners prachtig kan laten piafferen, waarschijnlijk zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Weer barokke paarden. Zie ik dan leerlingen van hem met warmbloedpaarden, dan is die piaffe totaal niet hetzelfde en technisch veel minder goed als je let op "gaan zitten, achterbenen onderschuiven e.d.".
Wie heeft het niet meer over "zuiverheid van gangen"? Wie bedoel je met we?
Denk jij dat lossigheid voor zuiverheid van gangen komt? Of zou het omgekeerd zijn?
Stom van mij............. 
Ik heb het filmpje ook... 
