_Lorette_ schreef:Ik gebruik ook echt weleens de term "drama queen," maar met een knipoog. Net als dat ik haar nu ook een jankerd noem omdat ze denkt dat haar been eraf valt als ik haar bandage vervangen heb, alleen ik lach er hoofdschuddend om en laat haar even drie passen miepen, daarna heeft ze zelf ook wel door dat het echt zo erg niet is.Ja, nou sorry, als ze hier ab-so-luut niet naar de stal durven te komen, de ogen bijna uit hun kassen rollen (gepaard met heftig gesnuif) en ze twee uur, 50 aanloopjes + weigering, 27 sprintjes + idiote bokkensprongen nodig hebben om de moed te verzamelen om langs de mestbult te lopen die een beetje is aangedrukt/opgehoogd, dan noem ik ze wel dramatisch of grote aanstellers.Maar dat staat dan weer los van merrie/hengst/ruin.
En daar zit hem het verschil in. Je hebt mensen die hun paard onder het mom van "ze stellen zich aan", "ze doen gewoon dramatisch" vervolgens een pak rammel geven, of in ieder geval een flinke schop in hun ribben, en mensen die ze hoofdschuddend aanstellers noemen, maar snappen dat het voor het paard écht een heel groot ding is en nog net zo vriendelijk blijven tot het dier zelf ervaart dat het echt niet zo erg is.
Maar dat staat dan weer los van merrie/hengst/ruin. 

Wat dat betreft ben ik als mens lang niet zo knap als een paard. Nu kan ik met mijn verstand mijn hormonen proberen te negeren in een poging enigszins normaal mee te doen in de samenleving, maar paarden zijn wat veel meer écht/puur zonder filter in hun reactie. Dat er nog gewoon gereden kan worden met drachtige merries, vind ik inmiddels bijna een wonder.
ik heb drie totaal verschillende paarden. Waar je Sam echt moet gerust stellen en vooral je stem niet mag verheffen moet ik bij Rêve tegen wil en dank toch wel eens groter reageren dan me eigenlijk lief is. Joy is nog volop in ontwikkeling. Hij is veel zachter dan zijn moeder maar af en toe een kordate ‘JOY!!’ Ontkom ik toch niet aan. 


Gelukkig zijn er ook mensen die van schoonmaken houden (bij ons is dat toevallig mijn man
)