Bokt.nl

Robin_S schreef:

"Marginal" is ook gewoon een Engels woord. Dus niet zozeer uit het Frans.

Robin_S schreef:

Ik bedoelde de referentie.

Les marginaux = de marginalen zoal in Vlaanderen gebruikt.

Marginal (Engels) wordt gebruikt in hoe het bedoeld is : naar de grens refererend.

Dus ook 'les marginaux' zoals bokker zei komt van 'marginal' en betekent wat ik probeer uit te leggen.. (edit: marginal in het Frans)

Geen idee wat jullie zo triggert als ik eerlijk mag zijn

Robin_S schreef:

Ik bedoelde de referentie.

Les marginaux = de marginalen zoal in Vlaanderen gebruikt.

Marginal (Engels) wordt gebruikt in hoe het bedoeld is : naar de grens refererend.

Dus ook 'les marginaux' zoals bokker zei komt van 'marginal' en betekent wat ik probeer uit te leggen.. (edit: marginal in het Frans)

Geen idee wat jullie zo triggert als ik eerlijk mag zijn

_Lorette_ schreef:

Ik denk dat ik de intentie begrijp, maar het is erg menselijk geschreven met een diep triest paardenleven als uitgangspunt en het leest ook niet heel lekker. Ik vraag me af of je hiermee je doel of publiek goed bereikt.

Verder hoop ik van harte dat mijn paarden het niet zo ervaren. Al zijn er zeker momenten waarop ik baal dat ik ze niet beter kan helpen of iets uit kan leggen. Bijvoorbeeld wondverzorging. Of een vieze wormkuur. Want ze vinden het echt niet tof als ik eerst 100x een spuit met appelmoes of een wortel geef om ze vervolgens super gooi spul achterin de mond te spuiten. Toch doe ik dat alleen in hun belang, niet voor mijn plezier.
Staan ze 's winters in de paddock met 2 graden, gure wind en regen, dan zijn ze niet op hun gelukkigst en dan baal ik ook. Ik ben de hele dag weg en ik weet dat ze veel liever in de wei staan met 15 graden, droog en een zonnetje. Maar ze staan buiten, als groepje, in een paddock waarin ze goed een sprint kunnen trekken en waarvan een deel voorzien is van roosters, met een grote schuilstal en onbeperkt hooi. Het blijft nat, vies, donker en saai. En hooi is géén gras. Ik gun ze het beste, maar kan niet toveren.

Mkango schreef:

Ook ik begrijp de intentie wel, maar met de hautaine manier waarop het geschreven is, open je echt niemand de ogen en schiet het dus volledig z'n doel voorbij.

Robin_S schreef:

Wat een onvriendelijke reactie

c_alsemgeest schreef:

Robin_S schreef:

Wat een onvriendelijke reactie

Ik vind het eerder duidelijk... niet onvriendelijk.

Robin_S schreef:

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.

pien_2010 schreef:

Uit de ogen van een paard geschreven. Hercule

Het is ochtend en altijd komt Pien ons dan halen. We staan al ongeduldig aan het hek te wachten bij het stalletje. We zijn mijn vrouw Polie en ik Hercule. Lekker in de schaduw wachten we.
Ik hoor de stem met een lach erin. Elke ochtend spelen we het zelfde spelletje. Pien " Polie, is Hercule er niet?".
Polie zegt nooit iets, staat altijd als een blij ei vooraan. Ik praat terug, altijd, "huhuhuhuh". Dat vindt Pien leuk, en blij "verrast" zegt ze "gelukkig heb ik je gevonden". Met zijn drieën staan we bij elkaar, altijd, ons moment, voordat Pien de halsters pakt en we naar huis lopen.
De ene dag liggen de spullen klaar en gaan we met zijn vieren rijden. Als Polie en ik dat zien als we de hoek om gaan, dan gaan we sneller naar huis. "Leuk, gezellig erop uit met zijn vieren".
We zijn alle vier allang niet meer de jongsten, dus het is altijd leuk en relaxed.

Vaak geniet ik er zo van, dat ik gezellig loop te hummen. Pien, die op Polie rijdt vindt dat leuk en houdt dan in en kroelt me zachtjes tussen mijn oren en babbelt terug. Dat vind ik fijn, dat weet ze. Pien is mijn vriendin, Polie mijn vrouw, J mijn vriend.

Als we thuis zijn, worden we heerlijk schoongemaakt, vaak wordt Polie volledig gesopt want dan kreunt ze van plezier. Mijn benen worden alleen gedaan, ik hou niet van soppen, dat weten Pien en J. ♥
Zo blijft het voor iedereen leuk. We hebben retraite, alles mag niets moet!

Daarna, blijven we nog even thuis, lekker in de schaduw en kunnen we rollen om later weer naar onze grote wei gebracht te worden. Pien komt nog paar keer kijken elke dag, en gelukkig roept ze ons dan, zodat we naar haar toe kunnen galopperen in volle sjas. Daar houdt zij van en wij ook.
Het leven is eenvoudig en goed hier zo. Wij leven als God in Frankrijk!

Geschreven 2020 door Hercule.

(Inmiddels is Hercule overleden, dus ik was blij met zijn verhaal toen ik dit vond!). voor altijď in mijn hart.

Veronica2 schreef:

Robin_S schreef:

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.

Je kunt hier een hele eenvoudige conclusie aan verbinden en dat is dat slecht paardrijden niet leuk is en slechte verzorging ook niet. Maar paardrijden is niet makkelijk en daarom zullen er altijd mensen zijn die het minder goed kunnen. Dus waar trek je de grens? Waar 'we' voor moeten oppassen is dat niet de hele sector wordt afgerekend op slechte voorbeelden en dat wordt nu wel altijd gedaan.

Robin_S schreef:

Ik vermoed dat het ooit wel een vraagstuk zal worden in hoeverre rijden met een paard eigenlijk oké is.

Heb heel wat jaren geleden een volledige 'rij-stop' gehouden, omdat ik het allemaal niet meer wist en bleef afvragen of rijden wel eerlijk is. In die tijd beperkte ik me tot enkel grondwerk en ging ik observeren. Ik stond op een stal met ongeveer 100 pensionklanten waarvan 90% dressuurruiter was.

Ik vond het schrijnend wat ik allemaal zag. Mensen die in het Z zitten maar niet eens een mooie balans hebben, sporen die compleet verkeerd worden gebruikt, S&T die echt vreselijk strak getrokken wordt, het hogere werk uitvoeren met een valse knik, enzovoort. Ik kan nog even door.. het was om te huilen.

Een handelaar / trainer die daar een deel van de stal huurde en sportpaarden in het betere segment trainde, kon uiteraard ontzettend goed rijden, maar als het zo uitkwam werd het paard gewoon met touw ingebonden om toch maar "goed" te lopen. Een touw, niet eens een slofteugel.

Voor mij was de lol er echt af toen.

Ik ging verder zoeken en kwam bij western terecht. Daar leerde ik dat dat niet zozeer vriendelijker was dan Engels rijden.

Dan een uitstapje naar NH gemaakt, mijn dressuurpaard verhuisd naar een destijds bekende en grote paddock paradise. En oké, iedereen reed er met een touwhalster, en er werd heel véél in grondwerk geïnvesteerd, maar ik zag dezelfde dingen als op de dressuurstal: mensen met een slechte balans, die zo hard aan hun bitloze tuig trokken dat het gewoon pijnlijk was voor het paard. Weggedrukte ruggen en een hoop scheefheid.

Na 3 maanden stond ik weer op de dressuurstal.
En daar zag ik plots waar het allemaal om ging:

Er kwam een nieuw paard binnen voor de manegelessen.
Liep helemaal slecht door z'n lijf, echt een blok hout. Er was destijds een heel getalenteerde jongen op stal. Toen ik de transformatie zag, hoe dit paard ging veranderen door dressuurmatig door deze jongen gereden te worden, dat was de eye-opener. En dan heb ik het niet over spectaculaire dingen, maar echt gewoon hoe het paard fysisch sterker en mentaal beter werd gemaakt door het rijden van deze jongen.

Dus begon ik weer te rijden, met dat nieuwe beeld en doel voor ogen.

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.

Robin_S schreef:

Ik vermoed dat het ooit wel een vraagstuk zal worden in hoeverre rijden met een paard eigenlijk oké is.

Heb heel wat jaren geleden een volledige 'rij-stop' gehouden, omdat ik het allemaal niet meer wist en bleef afvragen of rijden wel eerlijk is. In die tijd beperkte ik me tot enkel grondwerk en ging ik observeren. Ik stond op een stal met ongeveer 100 pensionklanten waarvan 90% dressuurruiter was.

Ik vond het schrijnend wat ik allemaal zag. Mensen die in het Z zitten maar niet eens een mooie balans hebben, sporen die compleet verkeerd worden gebruikt, S&T die echt vreselijk strak getrokken wordt, het hogere werk uitvoeren met een valse knik, enzovoort. Ik kan nog even door.. het was om te huilen.

Een handelaar / trainer die daar een deel van de stal huurde en sportpaarden in het betere segment trainde, kon uiteraard ontzettend goed rijden, maar als het zo uitkwam werd het paard gewoon met touw ingebonden om toch maar "goed" te lopen. Een touw, niet eens een slofteugel.

Voor mij was de lol er echt af toen.

Ik ging verder zoeken en kwam bij western terecht. Daar leerde ik dat dat niet zozeer vriendelijker was dan Engels rijden.

Dan een uitstapje naar NH gemaakt, mijn dressuurpaard verhuisd naar een destijds bekende en grote paddock paradise. En oké, iedereen reed er met een touwhalster, en er werd heel véél in grondwerk geïnvesteerd, maar ik zag dezelfde dingen als op de dressuurstal: mensen met een slechte balans, die zo hard aan hun bitloze tuig trokken dat het gewoon pijnlijk was voor het paard. Weggedrukte ruggen en een hoop scheefheid.

Na 3 maanden stond ik weer op de dressuurstal.
En daar zag ik plots waar het allemaal om ging:

Er kwam een nieuw paard binnen voor de manegelessen.
Liep helemaal slecht door z'n lijf, echt een blok hout. Er was destijds een heel getalenteerde jongen op stal. Toen ik de transformatie zag, hoe dit paard ging veranderen door dressuurmatig door deze jongen gereden te worden, dat was de eye-opener. En dan heb ik het niet over spectaculaire dingen, maar echt gewoon hoe het paard fysisch sterker en mentaal beter werd gemaakt door het rijden van deze jongen.

Dus begon ik weer te rijden, met dat nieuwe beeld en doel voor ogen.

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.