Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-07-09 15:30

Geplaatst: 12-07-09 15:30

tantjeuh schreef:
Maar zoals ik al zei, waarschijnlijk heeft dat te maken met de omgeving waarin je woont. Woon je in/rond grote stad, dan zullen het vroeger waarschijnlijk inderdaad meer 'upper class' dan gewone mensen geweest zijn. Ik woon in een boerengat, dorpje met 2000 inwoners, alle omliggende dorpen zijn soortgelijk... Bij ons waren het toen vooral de boeren, terwijl het nu meer 'iedereen' is.

Hier net zo, in zo'n omgeving ben ik ook opgegroeid. Ik begon overigens in '83 met paardrijden, in '86 ging ik bij de plaatselijke ponyclub.

Ook bij ons waren het voornamelijk boeren (of iig niet de 'upper class') die bij de ponyclubs en rijverenigingen zaten. Een enkele artsendochter daargelaten, maar ook die had een 'gewone pony' en ging met een derdehands trailer op concours. Veel mensen hadden genoeg grasland om paarden of pony's te houden, of verhuurden dat aan dorpsgenoten. Ook had ik veel clubgenootjes die niet eens een eigen pony hadden, maar met de pony van een boer uit de buurt bij de club zaten. Boer vond het leuk om wat pony's op zijn land te hebben, maar deed er zelf niets mee - meisjes blij, want die hadden wat leuks te rijden. En oh ja, met alle pony's in een vrachtwagen of grote trailer achter de tractor op concours (helaas deed onze ponyclub daar dan net weer niet aan, jammer want wij hadden nog geen eigen trailer in de tijd dat ik mijn eerste pony had).

Paardrijden was (en is nog steeds) bij ons in de omgeving echt niet iets voor alleen de 'upper class'. In stedelijke gebieden kan ik me daar dan wel weer wat bij voorstellen, daar komt vaak net wat meer kijken bij het houden van paarden (ruimte, kosten).

Geen idee meer eigenlijk hoe het met de discipline zat. Ik wilde gewoon leuk rijden en afgezien van een paar jaar met een instructrice met gebrek aan sociale en pedagogische vaardigheden (waardoor de lol in het lessen bij de pc me wat verging) heb ik dat ook altijd leuk kunnen doen.

**Geplaatst**: 12-07-09 15:35

Geplaatst: 12-07-09 15:35

Of de ruiters van vroeger nu beter waren of niet vraag ik me af... Mijn zus en ik zijn beiden opgegroeid tussen de paarden. Mijn zus is 6 jaar ouder en had al een eigen pony voordat ik een pony (van mijn oom) kreeg. Mijn ouders hadden geen geld voor 2 ponies en mijn oom had eigenlijk (bleek later) gewoon een handelsstal waar het komen en gaan was met paarden en ponies. Tevens verhuurde hij boxen en ook die paarden reed ik met regelmaat.
Mijn zus had dus haar eigen pony met hoofdstel en zadel. Ik niet. Er was geen geld voor nog een zadel, dus heb leren rijden zonder. Zoals het hier omschreven wordt, dat alles pico bello moest zijn voor en na het rijden, dat herken ik helemaal. Ook als je eraf viel, dan maakte je rap dat je er weer op kwam, want anders had je grote kans dat je een trap onder je reet kreeg.
Mijn zus had het dus makkelijker. Geen oom die langs de kant stond te bulderen en haar overal op zette, maar gewoon die ene pony waar ze lekker mee reed. Zij is na een ongeluk nooit meer gaan rijden. Ik heb ergere ongelukken mogen ondervinden en zit er nog steeds op. Ook zonder zadel. Mentaliteit is waar het volgens mij om draait en die mentaliteit is erg veranderd door de jaren heen.

**Geplaatst**: 12-07-09 15:38

Re: Vroegah waren er nog échte ruiters?!

Geplaatst: 12-07-09 15:38

Je laatste zin is een waarheid als een koe,Zammie! :-)

**Geplaatst**: 12-07-09 15:39

Re: Vroegah waren er nog échte ruiters?!

Geplaatst: 12-07-09 15:39

inderdaad draait het allemaal om mentaliteit

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-09 15:41

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-09 15:41

Maar waardoor is die mentaliteit dan zo veranderd?

**Geplaatst**: 12-07-09 15:43

Re: Vroegah waren er nog échte ruiters?!

Geplaatst: 12-07-09 15:43

omdat mensen tegenwoordig vinden dat ze alleen maar rechten hebben.......

**Geplaatst**: 12-07-09 15:46

Geplaatst: 12-07-09 15:46

Inderdaad Kiwiko.
Mentaliteit is erg veranderd dor de jaren heen. Kijk maar op school. Eerder had je het lef niet om een grote mond te geven tegen een leekracht. Nu wordt er zelfs tegen de directeur gescholden en niet alleen door de kinderen hoor! Ouders kunnen er ook wat van...

**Geplaatst**: 12-07-09 15:46

Geplaatst: 12-07-09 15:46

is dat niet gewoon omdat je ouder bent geworden en kinderen nou eenmaal (over het algemeen) minder angst hebben?
Wat je als kind leert, verleer je niet meer en je zal altijd minder angst hebben dan mensen die iets als volwassene leren.

**Geplaatst**: 12-07-09 15:50

Geplaatst: 12-07-09 15:50

nee........ het is echt veranderd door de jaren heen......... als ik zo om me heen kijk, dan is het niet al te best gesteld......

en dat zie je ook terug in de paarden

**Geplaatst**: 12-07-09 15:56

Geplaatst: 12-07-09 15:56

sanne83 schreef:
is dat niet gewoon omdat je ouder bent geworden en kinderen nou eenmaal (over het algemeen) minder angst hebben?
Wat je als kind leert, verleer je niet meer en je zal altijd minder angst hebben dan mensen die iets als volwassene leren.

Maar als je als kind leert:
- Als je gevallen bent moet je altijd weer meteen opstappen.
of:
- Als je gevallen bent moet je eerst heel voorzichtig op staan om te kijken of je niets hebt.

Bij het 2de leer je veel eerder angst (onbewust) aan.

Ik ben van de nieuwste generatie nog, maar heb veel van mijn vader geleerd en verhalen over hoe het vroeger was.

Zoals de parades (heb ik nog een heeel klein beetje meegemaakt), het samen op concours gaan en samen weer thuis komen. Ook viertal rijden was veel 'gewoner' en een club hoorde echt bij elkaar.

Laatst bijgewerkt door Kahawa op 12-07-09 15:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-07-09 15:57

Geplaatst: 12-07-09 15:57

Ik ben nog niet oud genoeg

Ik kan alleen mijn kindertijd vergelijken met nu, 20 jaar later. Ik zie onder de kinderen eigenlijk geen verschil.
Ouders zijn misschien wel iets overbezorgder geworden dan vroeger, maar daar zit ook nog steeds (net als vroeger) enorm veel onderling verschil in

**Geplaatst**: 12-07-09 16:00

Geplaatst: 12-07-09 16:00

KiWiKo schreef:
omdat mensen tegenwoordig vinden dat ze alleen maar rechten hebben.......

Dit is de spijker op zijn kop

Ze willen wel rijden, in sommige gevallen wil men nog wel wat aan verzorging, mesten en opruimen doen, maar verder is het not done voor de huidige mens met paard.
Als het paard niet wil wat zij willen, ga je rukken, plukken, schoppen en vooral in de mond flossen, zo los je dat op

Zeg daar vooral niks van, want dan komen de waterlanders en de pruillippen en heb jij het toch allemaal verkeerd gezien.

De lessen in het filmpje van de avro worden gegeven door Theo den Toom in Doorn, een model manege en Theo is idd van het oude stempel, ben blij dat ik ook van hem in mijn jeugd wat mee heb gekregen

**Geplaatst**: 12-07-09 16:03

Geplaatst: 12-07-09 16:03

ik denk niet dat dit met paardrijden te maken heeft.
wel is het op clubs erg veranderd.
vroeger was het meer van gezellig enzo, lol maken, enz..
en nu is het van die heeft een mooier jasje dan die, die rijd met een slofteugel dus is dierenmishandelaar:O terwijl dit eenmalig losrijden was om redenen.. enzo..
ook vind ik dat je nu meer van die stromingen hebt.
- "tutjes" zo van: zet jij mijn paard even op stal
- "boeren" : ach joh, die kunnen wel tegen een beetje onweer
- "naturals" : ik geef mijn paard nooit een tik, hij verstaat mij als ik zeg dat ie dit nooit mag doen

en er zullen er vast nog meer zijn..
persoonlijk denk ik dat een gezonde mix het meest gezond is..

over wanneer het rijden beter was nu of vroeger kan ik geen commentaar over geven

**Geplaatst**: 12-07-09 16:04

Geplaatst: 12-07-09 16:04

Nou Sanne, mijn angst voor die trap onder mijn reet was groter als van een paard kukkelen. Laat dat duidelijk zijn...
Maar mentaliteit en opvoeding gaat hand in hand. Mijn zus had het dus een stuk 'gemakkelijker". En juist zij is gestopt na een ongeluk. Ik heb meerdere toch best zware ongelukken gehad en stapte er toch altijd weer op.
Tegenwoordig staat de ouder te schreeuwen naast de bakrand, als er iets volgens hem/haar niet goed gaat. Instructie moet ja en amen zeggen, want anders... Het moet allemaal zeer lief zijn en als er iets verkeerd gaat ligt het altijd aan het paard of instructie... nooit aan het kind.
Als er eerder bij mij iets verkeerd ging, dan was het mijn fout. Niet meer en niet minder en daar moest ik dan maar een oplossing voor vinden.
Ik heb als kind vaak huilend bij een paard/pony gezeten, omdat ik het niet meer wist. Mijn liefde voor dat geweldige dier was zo groot, dat ik altijd maar dorging. Niet latijd ten goede van het paard hoor. Reken erop, dat het paard destijds ook harder werd aangepakt. Dat is dan een verandering die ik wel erg fijn vind, maar ook juist daar draaien velen tegenwoordig in door. Als paardje eens een wat mindere dag heeft, dan komt meteen een hele staple goeroes tevoorschijn die het allemaal wel weten. Denk dat het daarmee voor mens en dier ook niet echt duidelijker is geworden...

**Geplaatst**: 12-07-09 16:07

Geplaatst: 12-07-09 16:07

Ik snap niet waarom je een trap onder je reet zou moeten hebben als je niet direct weer op een paard klimt na een val, maar dat zal wel aan mij liggen.

Stelregel bij ons op de manege (lees: jaren '80) was ook dat je gewoon weer in het zadel klom na een val, maar niet nadat je eerst even gecontroleerd had of alles nog naar behoren functioneerde. Is IMO niets mis mee.

**Geplaatst**: 12-07-09 16:20

Geplaatst: 12-07-09 16:20

Tja Karin, zo ging dat dus bij ons. Niet door mijn ouders hoor. Dit was mijn oom die zo was en helaas nog steeds zo is. En als ik niet zo gek was van het wezen paard, dan was ik waarschijnlijk na die eerste trap onder mijn reet wel gestopt, maar laat ik ook duidelijk zijn over iets: ik was bang... Bang voor hem en de angst dat ik niet meer mocht komen bij mijn paardjes. Op mijn 12e ben ik bij anderen komen te rijden. Heb een arabiertje zadelmak gemaakt voor deze mensen en zij hebben mij toen gevraagd of ik dat paardje wilde doorrijden. Ik moest dagelijks een dik half uur heenfietsen en weer terug, maar heb dit paardje zeker 3 jaar gereden. In die tijd werd er een manege gebouwd en toen kreeg ik les van iemand die zeker streng was, maar ook naar het wezen paard keek. Van die man heb ik eigenlijk alles wat gewoon logisch denken is, geleerd qua rijden. Rijden met gevoel! Daar pluk ik nu nog mijn vruchten van...
Ik heb dus 2 uitersten in mijn vroege jeugd meegemaakt en de eerste periode is niet het mooiste, maar het doorzettingsvermogen heb ik wel in die tijd geleerd!

**Geplaatst**: 12-07-09 16:51

Geplaatst: 12-07-09 16:51

Niet iedereen is hetzelfde, ik vind het niet erg didactisch verantwoord, sorry.
Kinderen zijn soms juist heel hard en ik vind het niet meer dan normaal om eerst te checken of ze niet iets hebben als ze vallen.
Er af vallen is niet hetzelfde als gelijk angst hebben, bij mij staat eraf vallen ook gelijk aan er weer op, MAAR niet als ik angst zou hebben.
Ik ben ooit één keer heel erg bang geweest op een paard, daar ben ik ook nooit meer opgeweest. Heb daar nooit wat aan overgehouden verder

als je dat normaal vind, vind ik het niet raar dat je nu alles een beetje lafjes vind

Het is alleen niet anders dan 20 jaar geleden

**Geplaatst**: 12-07-09 16:57

Re: Vroegah waren er nog échte ruiters?!

Geplaatst: 12-07-09 16:57

Sanne.......... ik KON niet bang zijn op een paard............ want dan kreeg ik de wind van voren....... Rijden moest ik, rijden en niet huilenbalken......

**Geplaatst**: 12-07-09 16:58

Geplaatst: 12-07-09 16:58

Nou zet je woorden neer die ik nooit heb gezegd sanne.
Ik heb nooit gezegd dat ik alles en iedereen lafjes vind. Waar komt dat nu ineens vandaan? Leg gewoon uit, hoe ik als kind alles heb meegemaakt. Niet meer en niet minder.
En dat ik de mentaliteit van tegenwoordig sh*t vind? Ik werk op een school. Maak dagelijks mee hoe kinderen met name door hun opvoeding brutaler zijn als eerder. Heb genoeg meegemaakt de afgelopen 11 jaar dat ik in het onderwijs werk.
Ik zeg alleen dat mentaliteit en opvoeding hand in hand gaan. En laat duielijk zijn: ik ben tegen slaan! Ik kan heeel erg slecht tegen als er iemand onrecht wordt aangedaan. Spring in de bres voor dieren die het nodig hebben en ook voor mijn directe omgeving, maar slaan... nee, dat zal ik nooit, maar dan ook nooit doen. Dus wil je alsjeblieft niet oordelen....

**Geplaatst**: 12-07-09 17:30

Re: Vroegah waren er nog échte ruiters?!

Geplaatst: 12-07-09 17:30

In mijn leven ben ik twee keer niet gelijk weer opgestapt. Een keertje omdat ik in een cross over de kop was gegaan en mijn paard allang weer terug was bij de start toen ik nog uit het struikgewas moest kruipen. De andere keer was na een redelijk ernstig ongeluk, toen had ik me wel zodanig bezeerd dat opstappen geen goed idee was. Ik heb hetzelfde paard wel nog een paar maandjes later gereden.

**Geplaatst**: 12-07-09 17:55

Geplaatst: 12-07-09 17:55

sorry, zammie, er stond een knipoog achter, ik bedoelde het meer als grapje

Angst is geen keuze. Als kind heb je niet snel angst en kan je makkelijk weer opstijgen als je eraf valt. Is ook helemaal niets om bang van te worden, als kind zijnde.
Als je een kind (of volwassene), die wel écht angst heeft, hetzelfde behandelt, zal het kind stoppen en/of het niet leuk meer vinden. Heel simpel.

**Geplaatst**: 12-07-09 18:04

Geplaatst: 12-07-09 18:04

Angst wordt toch ook grotendeels aangepraat. Ik moet eerlijk zeggen dat als mijn dochter van de pony kukeld ik vraag: "doet alles het nog? Ja? Oh, dan kan je ook wel weer verder rijden... "

Zet dat eens af tegen een moeder die de bak in komt rennen: "oeh meisje, heb je je niet pijn gedaan? ah, je arm doet pijn? Laat eens kijken of het niet gebroken is.... Ik zag het gebeuren, je viel er ook naar af, kom maar popje, mama zal de pony wel voor je afzadelen... "

Zoals bij veel dingen is het de toon die de muziek maakt.

**Geplaatst**: 12-07-09 18:05

Geplaatst: 12-07-09 18:05

ik als puber van 15/16 jaar moest door he......... angst........ werd genadeloos afgestraft......... pijn........ zolang het bot er niet uitsteekt.......... heb je geen pijn

**Geplaatst**: 12-07-09 18:08

Geplaatst: 12-07-09 18:08

Ik ben ook absoluut van de oude garde. Ik ben nu 43 en kreeg mijn eerste pony in 1973. Shetje, gewoon omdat er ruimte was achter het huis, tussen de geiten. De buurjongens waren verhuisd naar een boerderij (ha, die hadden geld :-)

en kregen paarden/ponies en ik rommelde wat mee. Net als mijn buurmeisje aan de andere kant. Echt zo'n oud buurtje waar nog best ruimte was voor wat paardjes.

Door een vriendinnetje meegesleept naar de plaatselijke ponyclub, ik was toen 9 denk ik. Twee keer in de week les, vooral ook achttal/viertal rijden, want het groepsgevoel was belangrijk. Op zaterdag kwam de Technisch Adviseur van de kring, voor 5 gulden kon je daar ook nog mee lessen. Concoursen reden we volop, meer dan de gemiddelde club, zowel in de zomer als in de winter (indoor). Met de grote veewagen die de club huurde, 20 ponies erin en gaan. Je moest gewoon dus de hele dag mee, want al had jij om 11 uur je proef gereden en gesprongen, je reed ook parade, afdelingsdressuur en wachtte netjes tot je clubgenootjes in het Z-springen ook klaar waren aan het eind van de dag.

Trouwens, om 4 uur 's middags kwamen de dressuuruitslagen en dan moest je nog klaar zijn om opgezadeld aan te treden voor de prijsuitreiking, zo hoorde dat. Zo reed ik met een pony (mijn shetje werd geruild voor een B-welsh en later een D-pony) 's morgens dressuur (M), springen (Z), viertal (M), achttal (M), parade en soms ook nog wel een extra nummer als Klavertje Drie, patrouillespringen of bestgaande rijpony of zo. Je was gewoon de hele dag zoet, tot die vrachtwagen weer naar huis reed met een zwik ouders in het kielzog.

De laatste jaren hadden we zelf een Hanomag-tweepaardsveewagentje. Op wedstrijd ging mijn pony gewoon vast aan het lange touw tussen de rest en de Hanomag was voorraadwagen voor de hele club. Niks pony op de trailer, ben je gek, aan het touw.

Bijrijders? Nooit van gehoord! We reden dus dinsdag club, woensdag manege springles (de buurman reed met onze Hanomag, mijn ouders werkten elke avond), donderdag club, vrijdag deden we maar wat, zaterdag TA-les en zondag concours. Maandag was rustdag.

O ja, daarnaast deed ik ook een VWO-opleiding (ben in de vijfde gestopt met wedstrijd rijden) en gingen we zwemmen, schaatsen en weet ik wat. Mijn vriendenkring bestond voornamelijk uit ponyclub en we hadden een heel schema met verjaardagen met elkaar. Ik was gewoon ponyclub :-)

Het was heel anders. Of het beter was? Ik vind van wel, maar ik ben ook een kind van die tijd ....

**Geplaatst**: 12-07-09 18:09

Geplaatst: 12-07-09 18:09

Ik ben blij dat ik paardrijden toch voornamelijk leuk heb mogen vinden. Iets wat ik deed voor mijn ontspanning, niet iets wat 'moest' en waarbij angst en twijfels maar genegeerd moesten worden.

Wat overigens heel goed samen kan gaan met discipline. Ik heb van huis uit meegekregen dat je met respect omgaat met dieren, dat ze niet voor zichzelf kunnen zorgen, en ook dat als je A zegt, dan je dan ook B zegt. Dus niet opgeven na een tegenslag, maar bekijken hoe en waarom het fout ging en het een volgende keer beter doen.