KingSter schreef:Ik ben iemand met overgewicht/Obisitas die er geen excuus voor heeft.
Ik weet ook heel goed hoe het gekomen is, maar dat was op dat moment niet het belangrijkste in mijn leven om er iets aan te doen.
Vanaf mijn 12e ben ik steeds iets dikker geworden. Als meisje veranderen je hormonen en ook daardoor kun je iets aankomen.
Op dat moment gingen mijn ouders uit elkaar ( zijn 3 keer uit en bij elkaar gekomen) en ik ging richting de brugklas. Altijd al klein geweest dus leek snel dikker.
Als je elke dag gepest wordt dat je een dik varken of wat dan ook bent ga je dat als kind op een gegeven moment zelf geloven.
Vriendinnen bleken niet echt vriendinnen te zijn en zo kan je je snel heel eenzaam voelen. Eten was voor mij een manier om
mezelf gelukkig te voelen. Daarnaast ben ik ook nog sexueel misbruikt door iemand van dichtbij en dan kan ik je zeker vertellen
je voelt je als kind heel eenzaam. Op dat moment maakt je gewicht je echt niks meer uit. Zolang jij je maar prettig voelt en dat
voelde ik me met eten. Het misbruik is pas op latere leeftijd gestopt en 3 jaar geleden ging bij mij de knop om. Ik had zelfmoord
gevoelens en wilde niet meer verder. Met veel moed en wat hulp terecht gekomen bij een hele lieve psycholoog. Deze heeft mij
weer in mijn eigen waarde doen geloven. Ik ben Ik en ook Ik ben aandacht, liefde, en ga zo maar door waard. 3 maanden geleden
ben ik dan ook begonnen aan mijn afvalstrijd. En ja voor mij is het een strijd. Andere zien het misschien als gewoon iemand met
overgewicht/obesitas. Ik zie het als een bepaald hoofdstuk in mijn leven afsluiten.
Ik schrijf dit niet, omdat ik medelijden voor mezelf wil of dat mensen nu zeggen dat ik zielig ben.
Ik probeer duidelijk te maken dat iedereen vaak een reden heeft om dikker te zijn of een ander probleem te hebben.
Dat is aan de buitenkant niet te zien, maar je wordt wel vaak aan die buitenkant beoordeeld.
Ik wil hiermee ook niet zeggen dat elke ruiter er niks aan hoeft te doen en of het verantwoordelijk is om te rijden.
Het is alleen wel zo dat iedereen een eigen verhaal heeft. Bij mij waren de paarden altijd een steun en toeverlaat.
Heerlijk een dier wat je is niet van de buitenkant beoordeeld, maar blij is dat jij ( ja jij) er voor hem of haar bent.
Sommige mensen kunnen dingen hier zo negatief plaatsen. Terwijl je geen idee hebt van wat er zich achter deze
bokt naam speelt. Als iemand me op die momenten ook nog had gezegd dat het onverantwoordelijk, zielig voor het paard
is enz enz. Was dat misschien wel een druppel geweest om de gedachte van zelfmoord werkelijkheid te laten worden.
poedersuiker voor je hoor, wat er allemaal gebeurd is in je leven. Dat meen ik echt. Maar even on topic : Je verteld niet hoe zwaar je was in je slechte tijd. Maar die steun en toeverlaat had je ook van de paarden kunnen krijgen door met ze aan de slag te gaan (longeren/vh dressuur/ spelletjes) i.p.v. erop te gaan zitten toch?
Correctie : Ik zag net pas je latere reactie
te vroeg geroepen...
Laatst bijgewerkt door Piloetje op 15-12-11 20:21, in het totaal 1 keer bewerkt