Toevallig heb ik tot vorig jaar dressuur gestart (terwijl ik zelf echt een spring-ding ben) maar ik had een dressuurpaard wat niet meer mocht springen, wat gruwelijk kon lopen en wat machtig mooi was. Ik had/heb wedstrijd ambities, dus wat doe je dan: tussen de witte hekjes rijden.
We zijn de B, L1 en L2 door gevlogen. Uiteindelijk niet verder dan L2+6 gekomen wegens verkoop paard, maar met dit paard had verder kunnen komen. Dat we er zo door heen gevlogen zijn is niet omdat we wekelijks op concour gingen. Tuurlijk kwam dit wel eens voor, maar het zat 't 'm vooral thuis: Trainen, trainen, en in de bossen het wijken enzo erbij pakken. En ambititie hebben. Je moet wel weten waarvoor je het doet, doe je het voor de lol of wil je meer? Rij je voor de gezelligheid of rijd je voor de (eventuele) winst? Bij mij is dit in beide gevallen het laatste geval. Túúrlijk rij ik ook voor de plezier, en die had ik ook ondanks dat ik liever spring, maar bij mij is prestatie belangrijk. (Maar een goed gevoel is ook belangrijk, ik kon wel eens voor mij doen lage punten rijden, dan baalde ik daar van, maar als het gevoel goed was maakte dat een hoop goed.) En dat kan je alleen bereiken door middel van goede instructie, wilskracht en passie.
Wat ik wel als erg storend heb ervaren bij de dressuur; de ruiters worden zo gauw boos op hun paarden. Tuurlijk zijn er uitzonderingen, maar elke keer verbaasde ik me weer over het feit hoe een paard met de sporen een schop kreeg, er in de mond getrokken werd, er geschreeuwt werd

Ook als je te dicht langs ze rijd, of wat dan ook.. of als hun paard bokt/stijgert.. pffff, wat een bange poeperts heb je er bij... Bah, niks voor mij. Maargoed, nu wijk ik af --> persoonlijke mening.
Jurysport, dat is het. Je hebt altijd wel dingen erbij zitten waarvan je denk..., mwhaaaa... daar had ik toch wel een punt hoger/lager verwacht. Maarja het is een persoonlijke mening. Springen is wat dat betreft veeeeeeel makkelijker.
