quadripes schreef:als je een paard vanaf het begin af aan Durchs Genick rijdt, kun je meteen al voelen of het zich ergens stijfhoudt of het de achterhand goed gebruikt. Je kunt dan het paard meteen loswerken en als dat in de stap goed is, draaf je pas aan.
Als je met lange teugel dit doet (zo deed ik het in het begin ook), gaat je paard meteen weer in de eigen houding lopen en dus niet op vier benen in evenwicht, maar zoals het paard dat gelongeerd werd in dat filmpje (even overdreven gezegd). De kans op struikelen, ontaktmatig draven (en galopperen) wordt meteen vergroot. Je zadelt je paard dus eigenlijk met stijfheid en ongemak op vanaf het begin als je op die manier 'losrijdt'. En dat moet je daarna dan er weer uit zien te rijden tijdens de training.
Paarden die met een losse teugel worden gereden, willen trouwens niet graag vooruit en zullen dus altijd zelf voor een rustiger tempo kiezen omdat ze vaak bang zijn hun evenwicht te verliezen op die manier. Of ze gaan rennen, dan kan ook nog.
Een paard kan zich niet 'geven' bij een losse teugel waarbij het paard niet Durchs Genick hoeft.
Dit antwoord staat vol tegenstrijdigheden.
Als de ruiter een paard "goed" naar de aanleuning rijdt (die dus van het paard ZELF afkomt) is een paard altijd durchs genick
Een paard wat zichzelf hier of daar vasthoudt, zal die aanleuning nooit zoeken.
Een lange teugel zorgt er dus voor dat het paard zelf gaat "zoeken"
En zorgt er altijd voor dat een paard zich "geeft"
Ik dacht even dat je HET toch begon te snappen
quadripes schreef:ik denk dat je niet altijd de focus op dat nageven moet leggen, maar dat het nageven door oefeningen (losmakende oefeningen) bespoedigd kan worden. zodra het paard contact zoekt met de hand kun je dat wel steeds sneller beantwoorden en zo bevestigen. echter, mensen beginnen altijd met nageven. en dat is van voren naar achteren werken. daarom wil ik daar altijd een beetje minder de nadruk op leggen.