
Naar mezelf kijkende zit ik er een beetje tussen in; wel merk ik dat de drie veulens die we hebben gehad en hebben getracht op te voeden, veel relaxter waren dan paardjes die wat ouder kwamen.
Twee jonge hengsten die ik heb gehad hebben mij geleerd om stevig op te treden, de een was een enorm lompe dodo (citaat: L Ellinger) en die pakte ik steviger aan. Maar onze Arabier is een wijs doordacht en voorzichtig mannetje, ik bereik hem alleen als ik subtieler ben.
Ik probeer gewoon te kijken wat voor vlees ik in de kuip heb, ook van de paarden die pension gestald worden hier en probeer een weg te vinden om goed met ze door een deur te kunnen, ter veiligheid van mezelf en van hen.

Ik heb in ieder geval enorm veel geleerd van ze; ze houden je toch een spiegel voor.
De een geniet zichtbaar van een kroel, de ander zit er niet op te wachten.
We hebben nu een veulen wat ik twee keer per dag zalf in het og moet aanbrengen, drama. Dan ga ik echt niet met haar "in gesprek", wil het zo niet dan een touwtje over de neus, touw door een handvat, ze spartelt, voelt de druk, blijft staan, geeft zich over, creme er in en belonen. Is misschien hard, maar langer zo'n gevecht duurt hoemeer stress zo'n dier opbouwt. Soms is het imo een kwestie van er even doorheen.

Ohja, onze Tinker destijds had een andere pijngrens of externe prikkelgevoeligheid dan de bloedpaarden, hoor, daarin was ik echt wel wat lomper. De band was echter super.