vestasiana schreef:Profssor; Toch zal voor veel dressuurruiters het niet verkeerd zijn, het samenspel met het paard naar voren te halen, een echte band te hebben met het dier, plezier te hebben in het dier te rijden en er mee om te gaan, en buiten het werk wat het paard nodig heeft om lichamelijk het dressuurwerk aan te kunnen wat men van hem vraagt zal dat juist iets extra's geven aan het paard, de "happy athlete"om het zo maar te zeggen.
Schrijf ik ergens dat mijn ruiters geen band met hun kammeraad paard hebben?
Alleen het woord spelletje en spelen komt niet om de hoek.
Alle ruiters die bij mij rijden trek ik van het paard, wanneer zij onterecht hun paard beledigen.
Het paard staat in de voorgrond. Belonen moet na elke oh zo kleine verbetering, of goed uitvoeren van.
Alleen dient men zich te realiseren dat een paard ongeconcentreed werken en geconcentreed werken niet uit elkaar kan houden.
Dat ziet men bij het losstappen en het droogstappen het duidelijkste.
Paarden die daar sloffen met de ruiter, die paarden hebben in de stap, meestal de neiging om in die zelfde trot te vervallen.
En plezier heeft het team, wanneer iets lukt, wanneer men een paard onder zich heeft dat Durchlässig ist, dat is een genot iets groots, dat is een teken van samenwerking en teamgeest, paard-ruiter-paard-trainer.