Bokt.nl

Lante schreef:

Ik hou echter mijn been er wakend aan. Ik steek het niet af.

Lante schreef:

Ik houd verbinding aan de voorkant, en probeer dus van achter naar voor te rijden, waardoor het paard de rug ontspant, de hals laat vallen en gaat ontspannen.

Lante schreef:

Daarnaast; als het schieterige paard voelt dat de mogelijkheid tot vluchten er is, dan geeft dat meestal een stuk vertrouwen en zal het de ruiter eerder als leider accepteren

Lante schreef:

Een paard is een vluchtdier, dat blijft zo. Het paard is echter ook een kuddedier en heeft graag een leider. Dat leiderschap zal je echter moeten verdienen. Dat kost tijd.

sanne83 schreef:

Ik geef persoonlijk nooit een ophouding met twee teugels als het paard nog niet ontspannen is. Dat werkt over het algemeen erg averechts. Het paard kan dan makkelijk sterk worden en wordt daar vaak nog meer gespannen van omdat het zich opgesloten voelt.

sanne83 schreef:

Ik zal eerder actief doorrijden (als de spanning mild is) totdat het paard zelf graag langzamer wil.

sanne83 schreef:

Als het heftiger is de volte kleiner maken, naar binnen spiralen, druk op binnenbeen en binnenteugel. Achterhand licht laten uitzwaaien.

sanne83 schreef:

Daar moet je eerst een hele stabiele basis van ontspanning voor hebben.

Fransje_70 schreef:

De ontspanning ontstaat in eerste instantie niet onder het zadel maar op de grond.

Lante schreef:

Klopt ook; je gaat niet eerder op een paard voor het ontspannen is op de grond.

Fransje_70 schreef:

Maar hoeveel mensen zie je daar ook daadwerkelijk hun tijd in steken? Het doel is altijd maar: hup hup hup zo snel mogelijk in dat zadel.

Lante schreef:

Klopt, ik hoef sowieso niet zo nodig op een drie jarige. Maar goed, we dwalen af.

kamsel schreef:

Simpelman, je zegt het zelf, volte, slangenvolte, gebroken lijn, dat zijn stuur, balans en tempocontrole oefeningen....

kamsel schreef:

Het skala vertelt je nl niet hoe je een taktmatig losgelassen en in aanleuning gaand paard krijgt.
Dat doet je instructeur en is paardafhankelijk.
Een ieder die op een paard gaat zitten en zegt zonder balans, stuur en tempocontrole het skala voor elkaar te krijgen, die praat gewoon poep.

jasmijn78 schreef:

Lante schreef:

Ik hou echter mijn been er wakend aan. Ik steek het niet af.

Contact houden met je been is wat anders dan been geven in de overgang terug. Jij geeft aan dat je paarden ook al terug komen op je been. Dus geef jij een beenhulp om het tempo te kunnen verlagen? Begrijp ik dat nu goed?

Ja en nee, ik neem de galop over door het been er rustig aan te houden en verbinding met de mond te houden. Als ik zo direct de leiding (over)neem en hierin rustig ben/blijf, dan geeft dit een paard vertrouwen en zal het daardoor stoppen met vluchten. En dan ook belonen wanneer het terug komt natuurlijk. Het is een natuurlijke, instinctieve reactie van een vluchtdier wat je alleen op kunt lossen met begrip en vertrouwen.

Lante schreef:

Ik houd verbinding aan de voorkant, en probeer dus van achter naar voor te rijden, waardoor het paard de rug ontspant, de hals laat vallen en gaat ontspannen.

Ja maar ik probeer het even terug te brengen naar de essentie; wat versta jij onder van achteren naar voren rijden? In mijn beleving moet een paard niet onder je vandaan lopen, maar moet het ook niet plakken aan je been. Dus ik heb niet zoveel met de term 'van achteren naar voren rijden'. Maar misschien heb jij daar een andere interpretatie van?

Ik wil dat mijn paard in de eerste instantie mijn been goed accepteert en dus ook vooruit wil op mijn beenhulp (zonder voor het been te willen vluchten) zodat het over de rug aanleuning gaat zoeken in mijn hand (het gaat aan twee teugels). Hiervoor is ontspanning nodig. Bij een jong paard zal die aanleuning nog los-vast zijn i.v.m. balans, maar op een gegeven moment vindt het zelf zijn balans (op eigen benen laten lopen dus) en zal het losgelassen worden en de aanleuning stabiel(er) worden.

Lante schreef:

Daarnaast; als het schieterige paard voelt dat de mogelijkheid tot vluchten er is, dan geeft dat meestal een stuk vertrouwen en zal het de ruiter eerder als leider accepteren

Je moet een paard altijd een uitweg geven. Maar waarin staat dit alles haaks op wat Anky in haar artikel zegt? Zij is juist voor eenduidige hulpen. Dus voorwaarts op been (en geen hand zodat het paard ook echt naar voren kan en dus een uitweg heeft of terug op hand/zit en dus zonder been waardoor het paard ook een beloning krijgt als het terug komt in tempo)

In een halve ophouding bijvoorbeeld gebruik je hand en been (en zit) praktisch tegelijk, en die heb je MI nodig om het paard oor te bereiden op een oefening als het verder in africhting is. Het is een hulp die maakt dat het achterbeen verder door treedt, waardoor de oefening uitgevoerd kan worden met een meer dragend achterbeen. Daarom vind ik de omschrijving niet volledig. Het suggereert MI dat een halve ophouding onzin is, terwijl het naar mijn mening juist een belangrijke voorbereiding is voor bijna elke oefening.

Lante schreef:

Een paard is een vluchtdier, dat blijft zo. Het paard is echter ook een kuddedier en heeft graag een leider. Dat leiderschap zal je echter moeten verdienen. Dat kost tijd.

Ik begrijp best wat je bedoelt, maar ik vind dit wel holle frasen. Want HOE verdien je leiderschap? Hoe zou jij dat uitleggen aan een beginner om dat praktisch te kunnen bewerkstelligen? Op welke actie van het paard kom jij met welke reactie? Het gaat mij nu even om het HOE en niet om het WAAROM.

Je verdient het leiderschap door begrip te hebben voord psyche van je paard, door het vertrouwen te geven.
Concreet voorbeeld: Als het schrikt en weg schiet zie ik bijvoorbeeld vaak dat ruiters aan de voorkant gaan trekken of zelfs boos worden, het paard grof belemmeren in zijn vlucht. Dat geeft geen vertrouwen, want het paard zag gevaar en reageert hier instinctief op. Hij doet het niet om de ruiter te pesten. Het paard leert dat de ruiter gevaarlijker is dan het gevaar waar het in de eerste instantie voor gevlucht is (onderwerping).
Je zou het paard vertrouwen geven door het in zijn vlucht te begeleiden. Het ervaart (natuurlijk) op een gegeven moment dat het gevaar hem niet heeft opgegeten of gedood en omdat de ruiter de leiding had zal dit (als je het vaak zo doet) ervoor zorgen dat het paard steeds minder vluchtgedrag zal vertonen, omdat het vertrouwen heeft gekregen in de leiders kwaliteiten van de ruiter. Als de ruiter rustig blijft, zal het paard bij de ruiter blijven op een gegeven moment. Het is echter een proces wat niet in 1 week klaar is; bij sommige paarden kan het lang duren voor ze de ruiter zover vertrouwen, maar het is het waard en MI noodzakelijk als je fijn met je paarden wat dan ook wil doen.

Lante schreef:

Klopt ook; je gaat niet eerder op een paard voor het ontspannen is op de grond.

Hiermee wil ik niet zeggen dat ik zelf alles perfect doe; mijn theoretische kennis en observatie/analytisch vermogen vanaf de grond is echt beter dan mijn praktische vaardigheden; weten is namelijk heel wat anders dan doen. Daarom respecteer ik goeie ruiters ook zeker!
Ook raak ik best wel eens wat gefrustreerd als mijn paard steeds weg schiet in een bepaalde hoek en ik lig er ook el eens naast als ik te laat ben of het niet aan heb voelen komen. Tsjah... Niet echt fijn en met name dat gefrustreerde past niet in mijn theoretische visie; emoties moet je uit kunnen zetten als je op het paard zit. Moeilijk moeilijk moeilijk.
Als ik mezelf op film zie, dan doe ik soms ook dingen..?! Maar daar werk ik dan vervolgens wel aan, want ik weet wel hoe het zou moeten; het voelt echter niet altijd zoals het eruit ziet en andersom.
Een paard lokt je graag uit om verkeerde dingen te doen, omdat je het gymnasticeert, je traint de spieren; dat voelt niet altijd fijn en het paard wil zich onttrekken aan dat onplezierige gevoel; zet de ruiter daardoor graag letterlijk op het verkeerde been als het zich bijvoorbeeld onttrekt aan de lengtebuiging (je zou op je binnenzitbeenknobbel moeten zitten, maar het paard zet je op je buitenzitbeenknobbel, door niet om je binnenbeen te komen), je paard verleid je tot het aan nemen van de binnen teugel en het los laten van de buitenteugel, terwijl dat op dat moment juist niet moet, omdat het zijn binnenachterbeen verder door moet laten treden en dat niet kan als je de binnenteugel vast pakt. Afgaan op gevoel kan daarom ook heel verkeerd zijn, ruitergevoel moet zich namelijk ook ontwikkelen.
Goed paardrijden is naar mijn mening gewoon heel erg moeilijk en daarom hou ik er niet zo van als mensen het afdoen als iets simpels. Het skala is een goeie leidraad om steeds voor mezelf te bedenken welke stap ik op dat moment in training aan moet werken om e.a. beter voor elkaar te krijgen. Het zorgt ervoor dat de basis goed wordt en blijft. Het één kan niet zonder het ander.

Maar om terug te komen op een paard dat vlucht: ik val op hete, schieterige paarden en heb geleerd dat bovenstaande wel erg goed werkt. Geduld, zelfdiscipline en vooral steeds nadenken is wel erg belangrijk, maar soms dus ook erg moeilijk.

spatter schreef:

Euh, is dit nu een serieuse vraag

_Marinke_ schreef:

Volgens mij bedoeld Spatter juist dat ruiters het eerst zelf goed moeten leren voor ze het aan een paard gaan leren. En dat zie je vaak de mist in gaan, onervaren ruiters op onervaren paarden.

Er zijn nog maar weinig ruiters die eerst op een echt goed leerpaard hebben leren rijden, de meesten hebben het moeten leren op afgestompte manegepaarden. Die laten een ruiter niet meer de kleinste dingen voelen....

spatter schreef:

Het gaat natuurlijk samen, paardrijden is niet op de bank zitten met een boek over paardrijden, maar paardrijden is ook niet op een paard gaan zitten zonder te weten wat je moet doen en maar hopen dat het juiste gebeurd.

Jij bent misschien het natuurtalent dat je lichaam en geest onder controle heeft en precies voelt wat het paard onder je doet, ik helaas met velen niet.