Bokt.nl

Ansie schreef:

Persoonlijk doe ik daar dan nog een schepje bovenop in het cognitieve, namelijk ruimte geven aan onderzoeken (kijken, ruiken, voelen aan voorwerpen) zodat het paard meer bewust wordt van de omgeving. Het resultaat daarvan kan zijn dat je een betere samenwerking krijgt met je paard en het paard onverwachte gebeurtenissen en de interactie met mensen met rust en nieuwsgierigheid benadert. Een paard dat in de omgang met mensen vooral afgekapt is en heeft geleerd zich op een bepaalde manier te gedragen in een bekende omgeving, zal wellicht bij een onbekende gebeurtenis snel in reactief gedrag schieten (stress, vluchten). Het ene paard heeft daar meer neiging toe dan het andere natuurlijk.
Wat ik bedoel met cognitief uitdagen/stimuleren (sorry als dat raar overkomt), is: ruimte geven voor onderzoeken en doorbreken van patronen (die reactief gedrag in stand houden).
Als je daar verder niets in ziet is het wat mij betreft helemaal ok, maar ik persoonlijk denk dat hier een kern van waarheid in zit en je er dus meer mee kan. Ik wil hier ook niet star in denken, en kan me heel goed voorstellen dat iemand hier totaal geen beeld bij kan vormen. Het enige waar ik wel wat star in werd is overbrengen dat een paard meer kan dan puur instinctief reageren, wat men verder met mijn uitleg doet moet ieder voor zich weten.
Hopelijk kunnen we het nu afsluiten want ik wil verder niemand overtuigen, alleen een handvat geven voor degenen die dit interessant vinden.

thembi schreef:

Wat wil je nu bereiken Ansie dat wij toch allemaal gaan vinden dat je een paard cognitief kan uitdagen.

Ansie schreef:

Ik vind alles prima, je hoeft er natuurlijk helemaal niks mee te doen, maar ik kan niet tegen onbegrip en belachelijkmakerij.

Anoeska schreef:

Ik ben altijd wel benieuwd of die verschillende kijken op hoe je omgaat met een paard te maken hebben met hoe we zelf zijn opgevoed in de paarden. Ik heb zelf bij voorbeeld van kinds af aan tussen de paarden rondgelopen, en dan met name 'opgevoed' door van die oudewetse paardenboeren.

Ansie schreef:

Ik accepteer dat iemand het niet met me eens is maar zo lang ik het gevoel heb dat ik verkeerd begrepen word, probeer ik duidelijk te maken wat ik bedoel.

jasmijn78 schreef:

Anoeska schreef:

Ik ben altijd wel benieuwd of die verschillende kijken op hoe je omgaat met een paard te maken hebben met hoe we zelf zijn opgevoed in de paarden. Ik heb zelf bij voorbeeld van kinds af aan tussen de paarden rondgelopen, en dan met name 'opgevoed' door van die oudewetse paardenboeren.

Ik ook... Niet alles van vroeger was goed hoor. Maar vroeger (zeg zo'n 20/25 jaar geleden) hoorde je veel minder over zogenaamde 'gedragsproblemen' of problemen met trailerladen etc. Paard werd veel meer gezien als een paard, er werd minder 'getrut' met paarden.

jasmijn78 schreef:

Ansie schreef:

Ik accepteer dat iemand het niet met me eens is maar zo lang ik het gevoel heb dat ik verkeerd begrepen word, probeer ik duidelijk te maken wat ik bedoel.

Daarom vraag ik het je te onderbouwen vanuit je eigen ervaring. Het feit dat je daar zo ontwijkend en geprikkelt op antwoord geeft te denken.....

Askja schreef:

wat is goed paardrijden?
Voor mij gelden de volgende criteria om vast te stellen of een ruiter goed rijdt/traint. Om dit vast te stellen, moet je wel wat langer naar het beeld kijken, niet naar een momentopname (om die reden vind ik rijtechnische besprekingen op basis van foto's ook compleet nutteloos):
-Het paard wordt mooier onder de ruiter doordat hij zijn lijf goed gebruikt (eventuele exterieurmatige tekortkomingen worden minder zichtbaar)
-Het paard heeft een evenredig bespierde boven- en onderlijn
-Het paard voelt zich duidelijk goed onder de ruiter
-Er is sprake van een eerlijk teugelcontact waarbij het paard duidelijk vertrouwen heeft in de ruiterhand
-De ruiter zit zodanig dat hij het paard helpt in plaats van hindert: in balans en losgelaten. Het geheel oogt harmonieus, ruiter en paard zijn (dans)partners
-De ruiter beloont het paard regelmatig
-Correcties zijn kort en duidelijk
-De ruiter laat het paard tussendoor regelmatig de teugels uit de hand kauwen als ontspanning
-De ruiter overvraagt het paard niet
-Een goede ruiter/trainer kan een paard met bepaalde rijtechnische problemen (nou ja, dat wil zeggen: met de nodige ballast van rijtechnische problemen van de ruiter )binnen korte tijd enorm verbeteren. Mijn instructrice krijgt het voor elkaar om een paard (bijv. van een lesklant) dat loopt als een krant binnen enkele minuten losgelaten en in balans te laten lopen, waardoor het beeld spectaculair verbetert.
- Nog een laatste punt: een goede ruiter kan elk paard op een simpel trensje rijden. Correctiebitten zijn voor mij echt een teken van onkunde.

Askja schreef:

wat is goed paardrijden?
Voor mij gelden de volgende criteria om vast te stellen of een ruiter goed rijdt/traint. Om dit vast te stellen, moet je wel wat langer naar het beeld kijken, niet naar een momentopname (om die reden vind ik rijtechnische besprekingen op basis van foto's ook compleet nutteloos):
-Het paard wordt mooier onder de ruiter doordat hij zijn lijf goed gebruikt (eventuele exterieurmatige tekortkomingen worden minder zichtbaar)
-Het paard heeft een evenredig bespierde boven- en onderlijn
-Het paard voelt zich duidelijk goed onder de ruiter
-Er is sprake van een eerlijk teugelcontact waarbij het paard duidelijk vertrouwen heeft in de ruiterhand
-De ruiter zit zodanig dat hij het paard helpt in plaats van hindert: in balans en losgelaten. Het geheel oogt harmonieus, ruiter en paard zijn (dans)partners
-De ruiter beloont het paard regelmatig
-Correcties zijn kort en duidelijk
-De ruiter laat het paard tussendoor regelmatig de teugels uit de hand kauwen als ontspanning
-De ruiter overvraagt het paard niet
-Een goede ruiter/trainer kan een paard met bepaalde rijtechnische problemen (nou ja, dat wil zeggen: met de nodige ballast van rijtechnische problemen van de ruiter )binnen korte tijd enorm verbeteren. Mijn instructrice krijgt het voor elkaar om een paard (bijv. van een lesklant) dat loopt als een krant binnen enkele minuten losgelaten en in balans te laten lopen, waardoor het beeld spectaculair verbetert.
- Nog een laatste punt: een goede ruiter kan elk paard op een simpel trensje rijden. Correctiebitten zijn voor mij echt een teken van onkunde.

Anoeska schreef:

Eens met Vur; al moet ik wel zeggen dat het voelen wat lastiger is als je van die 'oerkoeien' tegenkomt in het bos, ruiken doe je ze gelukkig al van een afstandje

vur schreef:

Hier ook iemand die de omgang met paarden heeft geleerd van een boer die met paard en wagen heeft gewerkt. En inderdaad zonder zadel op het paard en aan een touw een ander paard meenemen naar de wei.
In die tijd heb ik geleerd dat je een paard dat angstig is voor een voorwerp er aan moet laten ruiken EN aan moet laten voelen. Als ie dan echt helemaal ontspant, dan is het leerproces met betrekking tot dat voorwerp afgelopen. Bij een echte bangerik, misschien op een later moment nog eens zo'n sessie, maar dan is het ook wel een keer klaar. Zonder ruiken EN voelen duurt het leerprocesveel langer of blijft het paard altijd wat kijkerig. Als je laten ruiken en voelen, krijg je in de loop van de tijd een paard dat jou vertrouwd in de zin van dat ie "weet" dat als de baas zegt dat het niet eng is, lees een hulp geeft zodat ie gewoon erlangs loopt, hij er inderdaad dus gewoon langsloopt. Hij erkent leiderschap/vertrouwen.
Als een paard wat kijkerig is, maar niet helemaal vast slaat in zijn spieren, dus nog wel ontvankelijk is voor been of tikje van de zweep, dan kies ik er meestal voor om mijn leidersrol meteen op te nemen en hem er dus met enige dwang langs te krijgen. Slaat ie helemaal op slot, dan heeft dat dus geen zin. Als ik dan drijf, drijf ik tegen een knoerharde buik en schiet zo'n paard juist helemaal in de stress. Hij vindt iets doodeng en krijgt dan ook nog eens een por in zijn harde buik. Dus tweemaal een negatieve reactie. En dus een bevestiging voor het paard dat het voorwerp inderdaad te associeren is met iets negatiefs.
Volgens mij heeft dit dus alles met het instinct van het paard te maken en het kunnen combineren van positieve ervaringen (bekrachtiging zo je wil) of negatieve ervaringen.

Ansie schreef:

Ik zou daar nog bij aan willen vullen dat als een paard ruimte krijgt om te onderzoeken je een paard 'creeert' dat onverwachte situaties met meer rust benadert. Dit hoeft dus niet gezien te worden als een trainingssessie (ook niet belonen in dit stadium maar het als vanzelfsprekend beschouwen dat hij iets onderzoekt) het is gewoon een stukje wat je in de omgang mee kan pakken. Wat veelal gebeurt in de omgang is dat we ingesleten paden bewandelen, van A naar B op het terrein, daarin wordt het paard vaak afgekapt als het iets wil bekijken; kom, meelopen. Hoe meer je dit afkapt en hoe meer vaste patronen je aanbrengt in de omgang (vaste rituelen, de wei uit, poetsplaats op, poetsen, opzadelen), hoe minder het paard bewust is van de omgeving en sneller in de stress schiet/wil vluchten bij onverwachte gebeurtenissen. Ik denk dat we het zelf snel in de hand werken om van een paard een 'autist' te maken (ik wil het woord liever niet gebuiken maar dan snapt iedereen denk ik wel wat ik bedoel). Misschien kan je wel zeggen; hoe opener je het paard houdt in de omgeving hoe rustiger het zal reageren. Iets nieuws hoeft helemaal niet spannend te zijn. Dus in de zin van het paard, paard laten: ja door de natuurlijke drang om te onderzoeken en nieuwsgierigheid toe te laten. Maar als je daadwerkelijk wil gaan trainen is het ook, concentratie eisen en aan het werk. Overigens vind ik ook dat je het vooral nuttig moet houden, dus een bekende omgeving moet na een tijdje ook gewoon vanzelfsprekend zijn. Je hoeft het ook niet te gaan benadrukken en te gaan betuttelen. Dus nogmaals het is geen training (je bekrachtigt niets, de focus ligt op informatie verwerking, vanzelfsprekendheid) en het is geen methode (het is meer een stukje inzicht in paardengedrag waar je wat nuttigs mee kan in mijn ogen).
Overigens hoop ik dat niemand zich aangesproken voelt, wellicht doet iedereen dingen anders. Ik zeg ook niet dat iedereen vaste rituelen heeft of dat dat per se verkeerd is. Sommige paarden zullen nergens 'last' van hebben, maar de meer gespannen paarden kunnen er denk ik baat bij hebben door ze vooral open te houden in hun omgeving en jij bent degene die daarin begeleid, degene die hij vertrouwt, dat vertrouwen groeit mee in dit proces.

Askja schreef:

'
Wil je als ruiter in alle omstandigheden veilig om kunnen gaan met je paard, een vluchtdier dat vele malen sterker is dan jij, dan zul je zijn respect en vertrouwen moeten winnen door je als leider op te stellen. Hoe consequenter je daarbij bent, des te kleiner je signalen daarbij kunnen zijn. Zo gaat je paard zich goed bij je voelen en heb je een basis voor samenwerking, dus ook voor het rijden.

Askja schreef:

'
Verder heb ik mijn vraagtekens bij het zo min mogelijk vragen van een paard, dus alles in de comfort zone en zonder ooit een grens op te zoeken. Een paard is een bewegingsdier en floreert bij regelmatige inspanning. Zeker omdat onze rijpaarden geen natuurlijk leven met de bijbehorende (lichamelijke en mentale) uitdagingen meer kennen. Zo zie ik het.

Askja schreef:

'
Verder komt, in het verlengde van de vraag van de ts, de discussie steeds weer terug op het punt: wat is goed paardrijden?
Voor mij gelden de volgende criteria om vast te stellen of een ruiter goed rijdt/traint. Om dit vast te stellen, moet je wel wat langer naar het beeld kijken, niet naar een momentopname (om die reden vind ik rijtechnische besprekingen op basis van foto's ook compleet nutteloos):
-Het paard wordt mooier onder de ruiter doordat hij zijn lijf goed gebruikt (eventuele exterieurmatige tekortkomingen worden minder zichtbaar)
-Het paard heeft een evenredig bespierde boven- en onderlijn
-Het paard voelt zich duidelijk goed onder de ruiter
-Er is sprake van een eerlijk teugelcontact waarbij het paard duidelijk vertrouwen heeft in de ruiterhand
-De ruiter zit zodanig dat hij het paard helpt in plaats van hindert: in balans en losgelaten. Het geheel oogt harmonieus, ruiter en paard zijn (dans)partners
-De ruiter beloont het paard regelmatig
-Correcties zijn kort en duidelijk
-De ruiter laat het paard tussendoor regelmatig de teugels uit de hand kauwen als ontspanning
-De ruiter overvraagt het paard niet
-Een goede ruiter/trainer kan een paard met bepaalde rijtechnische problemen (nou ja, dat wil zeggen: met de nodige ballast van rijtechnische problemen van de ruiter )binnen korte tijd enorm verbeteren. Mijn instructrice krijgt het voor elkaar om een paard (bijv. van een lesklant) dat loopt als een krant binnen enkele minuten losgelaten en in balans te laten lopen, waardoor het beeld spectaculair verbetert.
- Nog een laatste punt: een goede ruiter kan elk paard op een simpel trensje rijden. Correctiebitten zijn voor mij echt een teken van onkunde.

Deze criteria zijn niet aan een bepaalde methode gekoppeld. In elke discipline kom je echt goede ruiters tegen.
Waar je voorkeur naar uitgaat, is verder (het is al eerder gezegd) een kwestie van smaak.
Benieuwd wat anderen voor criteria hanteren voor goed rijden!

Ansie schreef:

Ik zou daar nog bij aan willen vullen dat als een paard ruimte krijgt om te onderzoeken je een paard 'creeert' dat onverwachte situaties met meer rust benadert. Dit hoeft dus niet gezien te worden als een trainingssessie (ook niet belonen in dit stadium maar het als vanzelfsprekend beschouwen dat hij iets onderzoekt) het is gewoon een stukje wat je in de omgang mee kan pakken. Wat veelal gebeurt in de omgang is dat we ingesleten paden bewandelen, van A naar B op het terrein, daarin wordt het paard vaak afgekapt als het iets wil bekijken; kom, meelopen. Hoe meer je dit afkapt en hoe meer vaste patronen je aanbrengt in de omgang (vaste rituelen, de wei uit, poetsplaats op, poetsen, opzadelen), hoe minder het paard bewust is van de omgeving en sneller in de stress schiet/wil vluchten bij onverwachte gebeurtenissen. Ik denk dat we het zelf snel in de hand werken om van een paard een 'autist' te maken (ik wil het woord liever niet gebuiken maar dan snapt iedereen denk ik wel wat ik bedoel). Misschien kan je wel zeggen; hoe opener je het paard houdt in de omgeving hoe rustiger het zal reageren. Iets nieuws hoeft helemaal niet spannend te zijn. Dus in de zin van het paard, paard laten: ja door de natuurlijke drang om te onderzoeken en nieuwsgierigheid toe te laten. Maar als je daadwerkelijk wil gaan trainen is het ook, concentratie eisen en aan het werk. Overigens vind ik ook dat je het vooral nuttig moet houden, dus een bekende omgeving moet na een tijdje ook gewoon vanzelfsprekend zijn. Je hoeft het ook niet te gaan benadrukken en te gaan betuttelen. Dus nogmaals het is geen training (je bekrachtigt niets, de focus ligt op informatie verwerking, vanzelfsprekendheid) en het is geen methode (het is meer een stukje inzicht in paardengedrag waar je wat nuttigs mee kan in mijn ogen).
Overigens hoop ik dat niemand zich aangesproken voelt, wellicht doet iedereen dingen anders. Ik zeg ook niet dat iedereen vaste rituelen heeft of dat dat per se verkeerd is. Sommige paarden zullen nergens 'last' van hebben, maar de meer gespannen paarden kunnen er denk ik baat bij hebben door ze vooral open te houden in hun omgeving en jij bent degene die daarin begeleid, degene die hij vertrouwt, dat vertrouwen groeit mee in dit proces.

thembi schreef:

Als er zich een onverwachte situatie zich voor doet zal een paard altijd instinctief reageren en proberen te vluchten. Het is niet voor niets een onverwachte situatie, het zijn nu eenmaal vluchtdieren en dan kan je nog zoveel onderzoeken. In de mate hoe een paard reageert ligt denk ik meer aan het karakter van het paard en het vertrouwen wat hij heeft in de ruiter. Imo kun je alleen anticiperen op situaties waarvan jij als ruiter van te voren kan zien dat het stress gaat op leveren. Heb toevallig een onverwachte situatie meegemaakt vh weekend met een paard dat overal komt en alles ziet, en hij is toch geschrokken en was daarna onder het rijden nog steeds van slag en het duurde een tijd voordat de spanning afvloeide. Paarden zijn gewoontedieren en vinden het dus fijn om ritme en regelmaat in hun leven te hebben, net zoals de meeste mensen trouwens. Dat je je wandelingetje een keer anders maakt is niks mee hoor dat bedoel ik dan ook niet, maar dat je bepaalde dingen doet in een bepaalde volgorde heeft mss ook te maken met efficiëntie, Als je s'ochtends wakker wordt volg je toch ook de zelfde rituelen om op tijd te komen? Ik noem maar een voorbeeld. Om er van uit te gaan dat paarden dan afgestompt worden en "autistisch" worden, vind ik nogal een bewering

Babootje schreef:

Ik persoonlijk ben van mening dat je het nog steeds veel ingewikkelder maakt dan het is Ansie. Een paard zal een nieuwe situatie altijd spannend vinden (daarom is het ook een nieuwe situatie) en het is aan de ruiter / begeleider die spanning minder te maken of weg te nemen. Net zoals het vaak ook de ruiter / begeleider is die spanning op het paard overbrengt (door te denken o jee, dat zal ie wel eng vinden). Verder vraag ik me nog af hoeveel "natuurlijke drang tot onderzoeken" het paard heeft. Het paard is van nature reactief, een volger, en voelt zich daar juist prettig en veilig bij.
Geldt trouwens ook voor honden (en kinderen ). De grootste problemen ontstaan juist bij het niet stellen van grenzen en kaders waarbinnen ze zich mogen/kunnen bewegen.