Kadankovitch schreef:Ik heb niet het idee dat u hem 'terug' rijdt, maar dat u geen impuls toevoegt om zo de spanning te vermijden. Dat wat ik overigens ook met Sam gedaan zou hebben. Eerst laten kalmeren en dan weer impuls druppelsgewijs toevoegen.
Ik ben nooit zo goed in dat uit leg gedeelte.

Als hij in die "vlucht modus" zit dan kan elk beetje been er voor zorgen dat ie explodeert (ook al zie je dat er van de buitenkant dan vaak niet aan.).
Het doel is dan dus om hem inderdaad in dat tempo rustig te krijgen door niks anders te doen dan hem voorzichtig "tegen te houden" (want echt terug rijden resulteerd net als been geven op zo'n moment in een explosie) tot hij daar ontspant en mijn hulpen weer accepteert. En als dat gebeurt ga ik dan inderdaad weer toevoegen. Nu is het zo dat hij vaak de galopovergang (waarbij je verplicht bent die hulp te geven) ook "gebruikt" (hij zal het zo vast niet zien maar ik krijg het niet anders uit gelegd) om te exploderen. Daarom ook dat ik hem een paar keer terug neem en ietwat onhandig weer naar galop zet: Omdat ik dus heel voorzichtig die hulp moet geven om te zorgen dat hij ook de overgang doet zonder te ontploffen. En als dat dan weer ontspannen gaat. Dan kan ik weer "echt" gaan rijden (als ik het zo mag noemen.)
Hoop dat het zo een beetje duidelijk uit gelegd is want zoals ik al zei; ik vind het altijd erg moeilijk om mijn eigen rijden uit te leggen...

Dankjewel Sizzle: wat je zegt klopt gewoon. Daar kan ik verder niet tegen in gaan. Wel kan ik je de achtergrondinformatie geven (omdat je zelf al zei:; daar moet het paard aan toe zijn.)
Zie deze informatie dus ook niet als uitvlucht want ik ben het helemaal eens met jouw kritiek. Die klopt gewoon.

Dit paard was eentje die flink verprutst was in de aanleuning, en echt flink verprutst. In die mate dat elke vorm van contact resulteerde in rennen of steigeren. (been was rennen, terug rijden op de zit was geen optie want dat was druk en dus rennen maar terug rijden op de hand resulteerde in steigeren en gooien met het hoofd.).
die los-vast verbinding is daar nog een beetje een na-wee van denk ik. Het zou ook helpen als ik een keer langer dan 3 maanden aan een stuk door kon trainen zonder pauze, dan was dat wellicht ook al meer opgelost. Al vraag ik me soms af of die reactie er ooit 100% uit gaat gaan. Als hij ontspannen is, echt ontspannen, dan is zijn aanleuning heel fijn maar zodra er iets is dat hem af leidt of enige spanning op levert (zelfs positieve spanning) dan vind ik het weer erg moeilijk om die aanleuning fijn te krijgen. (ja ik zeg bewust; ik want ik weet dat dat mijn gebrek is en niet het zijne, hij doet gewoon wat hij doorheen de jaren geleerd heeft, ik ben degene die het moet oplossen niet hij.

Ik vind het soms ook moeilijk om heel stabiel te zijn met die hand en zodra er enige spanning komt, wordt dat natuurlijk nog moeilijker voor mij en dat werkt die verbinding nog meer in de hand..