murphy102 schreef:Eén van die zaken is al langs gekomen: het vervagen van normen en waarden, maar ook de daaruit volgende discipline. Discipline geeft duidelijkheid.
Nu worden we getutoyeerd door alle snotapen, het gezin is niet langer de hoeksteen van de samenleving en zo is ook de dressuur niet langer de "hoeksteen" van de opleiding van het paard.
Maar niet alleen de dressuur, in de gehele omgang met onze paarden zien we die normvervaging.
En dát was vroeger absoluut beter: het ontbreekt nu aan discipline.
Dat ben ik deels wel met je eens, alleen zie je nu toch wel weer een kentering daarin vind ik. We lijken met zijn allen hufterigheid wel steeds minder acceptabel te vinden. Ook nu zal je, als je echt ergens wilt komen, gedisciplineerd moeten zijn, doorzettingsvermogen hebben, anderen moeten respecteren. Ik ben dan nu wel geen top GP amazone (maar we blijven dromen 
), maar ik heb inmiddels wel een leuke carrière opgebouwd. Ik was nooit zover gekomen als ik een eigenwijze ongedisciplineerde hufter was. Ik ben nu op zoek naar een basisschool voor mijn dochter. We hebben er 3 bezocht en hoewel de lesmethoden overal gelijk zijn, kiezen wij voor de school waarvan wij vonden dat daar de meeste rust, orde en regelmaat heerst. Wij leren onze kinderen ook dat ze U tegen ouderen moeten zeggen.
Maar vroeger had je ook uitschot, asocialen. De paardensport is de afgelopen jaren enorm gegroeid. Het is geen elite-sport meer en wat je de afgelopen jaren zag is dat alle lagen van de bevolking zich met paardensport bezig hielden. Aan de ene kant is dat mooi, dat de sport toegankelijker is geworden, maar het heeft ook nadelen.
murphy102 schreef:Dat iedereen een paard kon aanschaffen in de ons achterliggende jaren vind ik geen goede ontwikkeling.
Nu staan vele paarden en pony's te verpieteren.
Helaas waar.
Electra63 schreef:Goh wat worden er weer veel zaken geromantiseerd en in het algemene getrokken.
Ik ben ook nog van de oudere generatie. Ik kreeg als stadsmeisje mijn eerste pony op mijn 13e, nadat ik vanaf mijn 7e manegelessen had gevolgd. Ik ben nog van de tijd met zijn allen heel de dag op concours met de vrachtauto, van caprille en vier- of achttal rijden en de parade aan het einde van de dag. Op de vereniging had ik les van een oude militair en was er inderdaad discipline, maar daardoor durfde je ook niet door of verder te vragen, als je het met iets niet eens was of als je iets niet (goed) begreep. Zijn wil was wet. Het was jaknikken en amen. Ik heb ook nog les gehad van Annemarie Sanders-Keijzer en springles van Piet Mooij.
Maar ook in die tijd waren er misstanden, stonden paarden bijv. in stands. Mijn eerste pony kocht ik inclusief zadel en daar werd nooit meer naar gekeken, pony had ook nooit wat, nooit kreupel, geen drukplekken enz.. Maar ook stonden in de winter de paarden/pony's dag en nacht binnen, was er geen welzijnswet. Toen haalde je de informatie uit boeken, wat tijdschriften en van je instructeur en kon je je moeilijk verder oriënteren. En natuurlijk waren er toen ook misstanden, maar deze kwamen niet in de publiciteit, door gebrek aan communicatie, zoals met de moderne media van tegenwoordig.
Ik vind het ook wel wat over-geromantiseerd hoor. Ik ken een soortgelijke achtergrond als die van jou, incl. met zijn allen op wedstrijd, militaire instructeur etc. Ook ik heb nog caprilliproeven gereden en deed aan alles mee. Alleen reed ik op pony's/paarden van een boer, die een oogje op mijn alleenstaande moeder had. Ik mocht ponyrijden als ik hem vertelde wat mijn moeder met andere mannen uitspookte. Aangezien het mijn enige mogelijkheid was om te kunnen rijden (ik mocht niet op manegeles van mijn moeder) vertelde ik hem braaf alles. Dan moest ik vaak nog een paar stallen uitmesten (niet een paar keutels wippen, maar dikke plakaten scheppen) en dan mocht ik eindelijk rijden. Ook reed ik altijd buiten (er was geen bak) en zonder zadel (was er niet) met een halster met teugels er aan (ik was de tijd ver vooruit met bitloos rijden)
Ik zou nu kunnen pochen over hoeveel dat wel niet over mijn discipline en doorzettingsvermogen zou meten zeggen.... en de boel romantiseren. Maar als ik terug kijk was het vreselijk. En levensgevaarlijk. Toen zag ik nergens het gevaar van in. Ik werd als 12 jarige gewoon op een niet-zadelmakke 3-jarige gezet midden in een weiland en losgelaten. Zonder cap. Toen vond ik dat prachtig. Hoe harden en hoger het ging, hoe mooier. Als ik daar nu aan terugdenk: ik had wel kunnen verongelukken! En zo kan ik nog wel tig van dat soort acties opnoemen. Ik zou woest worden als iemand dat met mijn kind deed! Maar ja, wisten mijn ouders veel... En mijn moeder was allang al blij dat ik de hort op was.
Ik ging ook vaak te voet naar wedstrijden, rustig 20 km verderop en ook in de winter, alleen. Mijn kinderen zouden dat nu echt niet mogen van mij. En dat heeft niets met betutteling te maken. Ik vind het niet verantwoord een kind met een pony in het halfdonker midden in de winter langs de weg te laten gaan. Als ik denk aan hoe er toen op basiswedstrijden gereden werd, dan was het ook allemaal niet zo veel soeps. Er was wel meer respect voor officials, dat wel. Maar qua officials en juryleden was het wereldje ook veel kleiner dan nu, en veel meer ons-kent-ons. Dit alles was zo'n 20-25 jaar geleden (ik ben nu 34)
andafries schreef:Rechten had je niet veel, maar dat was niet erg want je wilde leren, leren, leren.
Zo ben ik ook opgevoed en ook al ben ik gediplomeerd, dat wil ik nog steeds leren,leren en leren.
Maar dat wil men tegenwoordig niet meer ,we moeten het al kunnen voordat we eraan beginnen. Tenminste dat zie ik nog vaak om mij heen. Hier in de buurt staan meisjes van 15 /16 jaar les te geven want zij rijden wedstrijden en dan kan dat ????
Ik ben het er wel deels mee eens hoor, maar de manier waarop je dit stelt komt zo vreselijk snoeverig over.... Zo van: jezelf op de borst slaan over hoe gemotiveerd jij wel niet was en dat niemand nu meer gemotiveerd is of zo. Daar hou ik niet zo van, sorry.
Ik vind ook dat een 15 jarige niet les hoor te geven. En dat je ook geen les moet geven als je nog nooit door de L of de M bent gekomen, of anders gezegd: nauwelijks noemenswaardige ervaring hebt. Maar ik geloof er ook in dat het kaf zichzelf van het koren scheidt. Want wie gaat er nou les nemen van een 16 jarige? Ze zijn er hoor... Ze zullen hun redenen er wel voor hebben. Lekker laten grutten denk ik dan. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Lesgeven lijkt mij hartstikke leuk. Maar ik vind mijn eigen ervaring en ontwikkeling nu nog steeds belangrijker. Het enige wat je kan doen is voor jezelf andere normen en waarden/principes te hanteren en die uitdragen. En dan wel graag zonder een soort 'zendelingendrang'. Dus vooral door anders te DOEN, ipv door het vooral/alleen maar te ROEPEN.
murphy102 schreef:En laten wel wezen: hoeveel jongelui doen het wél goed, zijn heel beleefd, doen het goed in het leven.
Ze zijn er zeker, maar het is soms ook wat je wil zien.
Electra63 schreef:Ik heb mijn dochters geadviseerd op een goede (beroeps-)opleiding te volgen en vooral de paarden als hobby te houden.
Dat is de route die ik voor mijzelf ook gekozen heb. Ik kon toen voor een jaar op een stage bij een duitse dressuurstal, maar ik heb er toen toch voor gekozen om een HBO-opleiding te gaan doen. En nu kan ik gewoon wekelijks een fatsoenlijke priveles nemen. er een knap paard op nahouden en met fatsoenlijk vervoer naar de wedstrijd. 
Geplaatst: 11-01-13 14:01 
) en keek men er verder niet naar. Ook de kennis was imo slecht voor handen en had je mazzel wanneer je toevallig wel een goede instructeur had en omgeving die correct met paarden om ging. 
