Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-08-14 11:51

Geplaatst: 08-08-14 11:51

Verstand komt met de jaren.

**Geplaatst**: 08-08-14 12:05

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 08-08-14 12:05

Ik heb het ook al, en ik ben nog maar 16 :')

Nadat ik niet meer op mijn verzorgpony kon rijden omdat hij een knieblessure heeft en daardoor niet meer bereden mag worden, en ik zelf gevallen was met skieën kon ik een tijdje niet meer rijden. En ja, toen had ik wel schrik, vooral door het ski-ongeluk. Dan begin je na te denken wat er allemaal kan gebeuren, ik begon zelfs te denken waarom ik überhaupt nog op een paard zou stappen. Ik ben toch wel voorzichtiger nu, ik ben 6x van die pony gevallen en in totaal 9x gevallen, waarvan de laatste keer behoorlijk onverwacht waardoor ik superveel stress kreeg om op dat paard te rijden.(ik ben dan ook gestopt met dat paard) Heb ook veel rug en nekklachten dus ik vind vallen nu ook extra eng. Maar ik kan terug vollop genieten en ga lekker crossen met mijn verzorgpaard in het bos

**Geplaatst**: 08-08-14 13:07

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 08-08-14 13:07

Interessant onderwerp, ik herken er heel veel in, alleen ben ik een beetje doorgeslagen ben ik bang.

Vroeger, deed ik alles wat in me opkwam, niet nadenkend over de consequenties en wonder boven wonder ging het altijd goed, of liep het met een sisser af.
Toen heb ik een jaar of 10 niet meer gereden wegens andere interesses. Nu heb ik weer een paard en ik ben stapelgek op hem, maar ik durf er amper op te rijden.
Ten eerste vanwege zijn grootte (rond de 1.80m) en het feit dat ie enorm sterk is. Ik heb zelf aardig wat in de mouwen, maar de realisatie dat ik uiteindelijk niks te vertellen heb is (té) hard bij me binnen gekomen.
Ten tweede omdat ik altijd een echte ponyruiter ben geweest en zijn ruime bewegingen amper uit kan zitten en dus continu het gevoel heb met een "los zadel" te rijden. Tel daarbij op dat meneer aan het puberen is en voila : doodsangsten!

Wat er aan vooraf ging was dat mijn ruin ruzie kreeg met een andere ruin en dat ging met zoveel geweld dat dat bleef doorwerken in mijn hoofd. Daarnaast bleef iedereen maar zeggen, "jeeeeeetje wat zit je hoog" en "ben je niet vreselijk bang om op zo'n joekel te gaan zitten, wat als je er af valt?"
Ik kreeg toen ook nog rugproblemen (hernia) waardoor mijn onzekerheid nog meer toenam.
En ja hoor, je kon er op wachten, ik kreeg vliegles want hij "ontplofte" toen ik hem geen zekerheid kon bieden over datgene, wat hij in de verte zag, geen doodsbedreiging voor hem was.
Ben er na de val direct weer opgegaan, maar helaas het heeft niet geholpen.

Dus, ik rijd nu niet meer op hem want ik zie overal spoken. Gelukkig heb ik een superfijne bijrijder gevonden, die prima met hem overweg kan, maar dit is niet hoe ik het me had voorgesteld en dat vind ik wel verdrietig.
Ik was vroeger een fanatieke wedstrijd amazone en dat wilde ik sowieso niet meer, maar dat zelfs het recreatieve rijden op hem niet voor me is weggelegd vind ik wel zuur.
Ik geef niet op hoor, zo rijd ik nu af en toe op het paard van mijn bijrijder, die eigenlijk meer streken heeft, maar omdat ie 10 cm. kleiner is ben ik gewoon minder bang...... (Belachelijke redenatie natuurlijk, maar ik kan die gedachten niet ombuigen tot nu toe).
Ik hoop mijn angsten wel weer de baas te kunnen worden, want zoals ik al zei, ik ben stapeldol op mijn vriendelijke (maar helaas puberende) reus.

**Geplaatst**: 08-08-14 13:24

Geplaatst: 08-08-14 13:24

MissDD schreef:
Interessant onderwerp, ik herken er heel veel in, alleen ben ik een beetje doorgeslagen ben ik bang.

Vroeger, deed ik alles wat in me opkwam, niet nadenkend over de consequenties en wonder boven wonder ging het altijd goed, of liep het met een sisser af.
Toen heb ik een jaar of 10 niet meer gereden wegens andere interesses. Nu heb ik weer een paard en ik ben stapelgek op hem, maar ik durf er amper op te rijden.
Ten eerste vanwege zijn grootte (rond de 1.80m) en het feit dat ie enorm sterk is. Ik heb zelf aardig wat in de mouwen, maar de realisatie dat ik uiteindelijk niks te vertellen heb is (té) hard bij me binnen gekomen.
Ten tweede omdat ik altijd een echte ponyruiter ben geweest en zijn ruime bewegingen amper uit kan zitten en dus continu het gevoel heb met een "los zadel" te rijden. Tel daarbij op dat meneer aan het puberen is en voila : doodsangsten!

Wat er aan vooraf ging was dat mijn ruin ruzie kreeg met een andere ruin en dat ging met zoveel geweld dat dat bleef doorwerken in mijn hoofd. Daarnaast bleef iedereen maar zeggen, "jeeeeeetje wat zit je hoog" en "ben je niet vreselijk bang om op zo'n joekel te gaan zitten, wat als je er af valt?"
Ik kreeg toen ook nog rugproblemen (hernia) waardoor mijn onzekerheid nog meer toenam.
En ja hoor, je kon er op wachten, ik kreeg vliegles want hij "ontplofte" toen ik hem geen zekerheid kon bieden over datgene, wat hij in de verte zag, geen doodsbedreiging voor hem was.
Ben er na de val direct weer opgegaan, maar helaas het heeft niet geholpen.

Dus, ik rijd nu niet meer op hem want ik zie overal spoken. Gelukkig heb ik een superfijne bijrijder gevonden, die prima met hem overweg kan, maar dit is niet hoe ik het me had voorgesteld en dat vind ik wel verdrietig.
Ik was vroeger een fanatieke wedstrijd amazone en dat wilde ik sowieso niet meer, maar dat zelfs het recreatieve rijden op hem niet voor me is weggelegd vind ik wel zuur.
Ik geef niet op hoor, zo rijd ik nu af en toe op het paard van mijn bijrijder, die eigenlijk meer streken heeft, maar omdat ie 10 cm. kleiner is ben ik gewoon minder bang...... (Belachelijke redenatie natuurlijk, maar ik kan die gedachten niet ombuigen tot nu toe).
Ik hoop mijn angsten wel weer de baas te kunnen worden, want zoals ik al zei, ik ben stapeldol op mijn vriendelijke (maar helaas puberende) reus.

Dat is wel eng ja, zo'n joekel :oo

Ik heb het ook absoluut niet voor grote paarden, en bij mij is dat boven de 1m60 al. Paard dat ik een tijdje gereden heb waar ik vanaf gedonderd ben was echt niet heel groot, 1m65 oid, maar het leek wel een eeuwigheid voor ik de grond raakte!

**Geplaatst**: 09-08-14 00:00

Geplaatst: 09-08-14 00:00

blue_sky schreef:
Er lopen op bokt een paar topics van "oudere ruiters" (40+). Daar is angst ook een terugkerend thema. Het wordt dus inderdaad erger met de tijd.

Het is niet zo dat je angsten meer of groter worden naarmate je ouder wordt. Zoals ik eerder heb uitgelegd bepaald je persoonlijkheid voor een groot deel hoe je met je angsten omgaat. Je kunt het vergelijken met wandelpaadjes: hoe vaker er over een zelfde paadje wordt gelopen, hoe meer het uitslijt en hoe groter het pad word. EN HOE VAKER ER OVER DIT PAADJE WORDT GELOPEN...

Want zo gaat het ook in je hoofd als je echte angstproblemen hebt. Je gaat steeds meer spoken zien, je gaat steeds meer dingen 'zoeken' die mis kunnen gaan en potverdrie... het gaat ook nog mis!! Zie je wel!

En hoppa, je vicieuze cirkeltje waarin je je eigen angsten bevestigd is klaar en dreigt een flink uitgesleten wandelpad te worden waar steeds vaker je gedachten over zullen gaan...

Tot je zaken uit de weg gaat of zo een rare omwegen neemt om maar alle mogelijke risico's te beperken...

Dus nogmaals.. NIET DE LEEFTIJD BEPAALD DE MATE WAARIN JE ANGSTEN BELEEFD ... het is hoe je er mee leert om te gaan...

Dit is in literatuur terug te vinden maar dit is ook wat ik in de praktijk zie binnen mijn werk in de psychiatrie...

Sorry dat ik blijf posten, ik wil niemand met mn posts vervelen maar dit is gewoon waar mn passie ligt !

**Geplaatst**: 13-08-14 13:33

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 13-08-14 13:33

Ik denk niet echt dat angst met de jaren komt maar wel voorzichtigheid. Hoe ouder je wordt, hoe meer je gaat nadenken wat er kan gebeuren. Je gaat minder de risico's opzoeken.

**Geplaatst**: 13-08-14 13:37

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 13-08-14 13:37

Ik ben nu 19 maar ook veel angstiger dan eerst (toen had ik géén angst) wat betreft het rijden en de omgang met paarden. Dat is vooral omdat ik nu veel meer denk aan de gevolgen, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten en de dieren die ik heb. En zal ook wel wat te maken hebben met m'n angststoornissen

**Geplaatst**: 14-08-14 21:05

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 14-08-14 21:05

Ja zeker wel.
En niet alleen in het paardengebied !!
Vroeger durfde ik in elke attractie zonder na te denken.
Denk daar nu wel een paar keer over na.

**Geplaatst**: 18-08-14 15:25

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 18-08-14 15:25

Ik ben van mening wel. Als je kind bent heb je nog niet het besef wat er allemaal fout kan gaat, maar hoe ouder dat je word en meer verantwoordelijkheden krijgt ben je wat bewuster bezig dus doe je de dingen wat anders dan dat je als kind zou doen.

**Geplaatst**: 25-08-14 12:22

Geplaatst: 25-08-14 12:22

Ik denk het ook.
Maar naast dat ook met ervaringen, en die komen ook met de jaren.
Angst groeit (met de jaren).

**Geplaatst**: 26-08-14 14:22

Geplaatst: 26-08-14 14:22

Er is al een hoop over gezegd maar omdat ik het een interessant onderwerp vindt (specialisme begeleiding van angstruiters) toch ook nog even kort mijn visie hierop.

In de adolescentie (van kind naar volwassene) ontwikkelen de hersenen zich en ga je steeds meer de risico's inzien van je gedrag. Ook neemt de verantwoordelijkheid toe. Zoals mijn moeder ooit zei "Als ik val met skieën wie moet er dan de aardappels schillen ??".

Hoe ouder je wordt hoe groter ook de kans dat je een ervaring meemaakt die je angstig maakt.

Persoonlijk ben ik van mening dat je wel op iedere leeftijd met je angsten om kunt leren gaan door mentale training, ademhalingstechnieken en dergelijke.

Angst kan een hele gezonde reactie zijn omdat het je alert maakt. Maar als angst je leven (hobby's) bepaalt denk ik dat het nuttig is eraan te werken. En dan maakt leeftijd weer niet uit.

**Geplaatst**: 30-08-14 09:24

Geplaatst: 30-08-14 09:24

Ik heb het gevoel dat het juist steeds minder wordt, vroeger was ik heel bang en durfde ik bijna niks, nu wordt dat steeds minder

ik ben al niet bang meer maar er zijn toch nog wel dingetjes die ik niet zo fijn vind, ik hoop dat het weggaat naarmate ik ouder word, we zullen zien...

**Geplaatst**: 30-08-14 12:35

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 30-08-14 12:35

Ik denk niet zozeer dat angst met de jaren komt.

Naarmate je ouder wordt, wordt er een bepaald stofje in je hersenen aangemaakt. Dat wat je als kind deed zonder er over na te denken, nu wel 10 keer over na kan denken over de gevolgen

**Geplaatst**: 30-08-14 12:58

Geplaatst: 30-08-14 12:58

Hm, in de vroegere jaren had ik juist meer angst.

Maar nu zijn de angsten een groot deel verdwenen omdat ik meer weet hoe ik op een situatie moet reageren.
Ik denk dat de angsten ook zijn verdwenen met wat extra behulp van de sportschool omdat nu een hoop dingen bij mij aardig in balans zijn.

**Geplaatst**: 31-08-14 10:42

Geplaatst: 31-08-14 10:42

Ook ik ben angstig na de winter geworden en waarom? Geen idee, misschien de leeftijd, eigen zaak, dochter. Ik heb een jong dier van 4.5 en sinds ik hem in maart weer ben gaan rijden is het steeds erger geworden. Ik kan ook niet benoemen wat hij doet wat me zo bang maakt, want hij doet helemaal niets, hij is hartstikke braaf. Maar ik bedacht aan boord allerlei situaties die weleens zouden kunnen gaan gebeuren...
nu rijd mijn instructice hem drie keer per week. Ik stapte altijd op ook al ben ik gespannen maar vond het zo oneerlijk voor mijn jonge paard, wat moet hij nou als baby met zo een spast op zijn rug. Nu zijn we weer even verder en het gaat al vele malen beter. Ik rij hem weer met plezier en haal ook weer adem onder het rijden haha :')

**Geplaatst**: 31-08-14 11:13

Geplaatst: 31-08-14 11:13

Nou, ben het wel met jullie eens maar dat hoeft niet perse..
Zelf was ik 16 toen ik niet meer in de buurt van paarden durfde te komen!
Dit door div ervaringen, die ik niemand wens -O-

Maar er is hoop!
Want rij weer, ontspannen zonder angst en weet heel goed mn grenzen en hoe ik bovenin werk!
Laat je angst niet de overhand leiden, op het moment dat je bij paard in de buurt bent, mot dat wolkje ff afgezet worden! Succes en je bent niet de enige!

**Geplaatst**: 31-08-14 15:30

Geplaatst: 31-08-14 15:30

Wat Rhian schrijft, zo heb ik het ook altijd geleerd vanuit de literatuur/studie. Toch denk ik dat naast je persoonlijkheid (glas halfvol of halfleeg) ook je ervaringen meetellen. En dus kan dat betekenen dat angst met de jaren groter wordt. Je hebt immers meer gezien, wellicht zelf meer meegemaakt wat angstig kan maken en je hebt meer verantwoordelijkheden. Naarmate je ouder wordt, denk je meer na over gevolgen en dat kan angst voeden.

Wel ben ik het met jetm eens dat je op iedere leeftijd met je angsten om kunt leren gaan. Een beetje angst of spanning (zenuwachtigheid) is gezond en kan je oplettender maken. Het moet alleen niet je leven gaan beheersen, want dan wordt het tijd om er hulp bij te zoeken. En dat kan op alle leeftijden en is niets om je voor te schamen o.i.d.

**Geplaatst**: 31-08-14 17:17

Geplaatst: 31-08-14 17:17

Het klinkt niet logisch maar bij mij is het weer op zijn retour

Als kind deed ik alles met de pony's en vond ik niks eng. Toen ik een jaar of 14 was werd
ik wel wat angstiger, durfde niet meer zonder zadel of zomaar op een ander paard. Toen ik mijn
1e eigen paard kocht wilde ik ook echt niet meer op een ander en door wat nare ervaringen durfde
ik ook niet buiten te rijden en te springen op mijn eigen paard.

Nu ben ik bijna 25 en heb ik een andere pony. Met haar durf ik alles en doe ik dingen die ik
vroeger dood eng en gevaarlijk vond (alleen op buitenrit, galopperen door de berm, crossen
op het strand, door het water, bitloos rijden enz.) Dus het ligt ook aan de combinatie en de ervaring
die je opbouwt denk ik

**Geplaatst**: 31-08-14 17:33

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 31-08-14 17:33

ben nu 45 ,mijn paard is met buitenritten erg schrikkerig en is best vaak gevaarlijk buiten,gaat achteruit de sloot in lopen,plots omdraaien net als er een brommer aankomt en dat soort dingen,ik probeer daar ontspannen op te reageren,met galopperen wat hij keihard doet ben ik de hele tijd me bewust van oh als hij maar niet in een kuil struikelt of zijpaadjes waar misschien een hond of mens vandaan komt en hij zich rotschrikt en ik door de luicht ga vliegen.
Ik zit goed stevig,kan al zijn rare trucjes goed uitzitten maar je weet nooit,en daar ben ik me zeer van bewust.

30 jaar geleden,..... hup zonder zadel en hoofdstel,geen cap crossen over natte weilanden,springen over een houten bankje in het park,het kon me niet gek genoeg.
denk niet dat het angst is wat ik nu heb maar gewoon wijs geworden en bewust van de gevaren.

van de week met een meisje van 13 een buitenritje gemaakt,de bermen erg drassig, ze zegt ik hoop dat we lekker kunnen crossen en springen,gaat ze onderweg gewoon hup er vandoor in galop zonder mij te waarschuwen, mijne wil mee en voordat ik er erg in heb en hij glijd flink onderuit over de blubber ,gelukkig hersteld hij zich snel met mij erop.

heb haar gauw verteld dat het maar bij stappen moet blijven,als het droger is kan het wel zonder gevaar,.

dat meisje is dus zo als ik vroeger was,niet bewust van de gevaren.

**Geplaatst**: 02-09-14 07:26

Geplaatst: 02-09-14 07:26

Dit is inderdaad zo!
Toen ik 23 jaar was liep ik met mijn vorige paard regelmatig naast de vangrails op de A12. Vrachtwagens uitdagen te tuteren.
Met dit paard durfde ik een paar jaar later niet meer normaal in de bak te rijden. Bang dat er wat gebeurde en ik eraf zou vallen.

het paard wat ik nu heb is redelijk mak, maar ik durf bepaalde dingen gewoon niet meer.

**Geplaatst**: 03-09-14 23:15

Geplaatst: 03-09-14 23:15

Vroegûh, 10 jaar terug.
Kon het mij niet gek genoeg! En ben dan ook wel eens goed hard gevallen. Als 16 jarige mijn oogkas gebroken ,kaak gebroken en een zware hersenschudding door een val van een paard, 8 weken later zat ik weer op het zelfde paard dezelfde gevaarlijke praktijken uit te halen.
Was mij gewoon simpelweg niet bewust van de gevaren.

Nu ben ik mij wel bewust van de gevaren. Heb een kind gekregen waar ik voor moet zorgen. Als ik gevaarlijke dingen ga doen word de kans redelijk groot dat ik geblesseerd raak, wie gaat er dan voor mijn zoon zorgen? Ongelukje kan altijd gebeuren, maar ik zoek het niet meer op.

**Geplaatst**: 03-09-14 23:19

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 03-09-14 23:19

Ja, ik heb het wel. In elk geval met paardrijden. Vroegah wilde ik altijd op de wildste paarden. Nu kan ik nog steeds wel wat uitzitten, maar liefst rijd ik alleen nog op brave paardjes

Ook op buitenrit met van die speciale buitenritpaarden die elke dag buitenritten maken, ben ik in het begin nog bang :')

**Geplaatst**: 08-09-14 16:26

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 08-09-14 16:26

Ik denk dat je op oudere leeftijd je steeds meer bewust wordt van de gevaren en je voorzichtiger wordt. Maar dit moet natuurlijk niet doorslaan naar angst, dat is nooit goed.

**Geplaatst**: 08-09-14 16:29

Geplaatst: 08-09-14 16:29

Ik merk dit inderdaad ook, ik stalte toen ik een jaar of 10 was op de gekste pony's en als ik dan eebs op een brave zat was de les niet leuk. Ik probeerde ook altijd de nieuwe manegepaarden uit, niemand die dan wist hoe dat zou gaan en ik stapte er gewoon op. Tegenwoordig vind ik alles veel enger, en vind ik het zelfs met mijn bijrijdpaard nog wel eens eng als hij bijvoorbeeld erg fris is.

**Geplaatst**: 08-09-14 16:51

Re: Komt angst met de jaren?

Geplaatst: 08-09-14 16:51

Bij mij is het juist andersom. Ben op mijn 10e angstig geworden na een val van een pony (eigenlijk geen idee waarom.. was al vaker gevallen en dat deed me niks, ook nu geen pijn gedaan maar toch vind ik het opeens heel eng) en later 2 verzorgpaarden gehad waarvan de eigenaresse angstig was, wat mij dan ook weer aanstak tijdens het rijden. Sinds mijn huidige bijrijdpaarden is het eigenlijk helemaal weg. Ik rijd 2-3 keer per week in m'n eentje buiten, en kom dan ook wel de nodige spannende situaties tegen, maar ik blijf nu eigenlijk juist heel rustig. Misschien ook omdat ik dan op mezelf aangewezen ben, en helder moet blijven denken om m'n paard goed door te situatie heen te kunnen begeleiden.

Deze zomer op een sportstal verbleven waar ik ook wat hoog in het bloed staande paarden heb gereden zonder begeleiding, dat had ik een paar jaar geleden niet zo gedurfd, zo zonder iemand erbij op een vreemd paard stappen. Zelfs zonder zadel, hoofdstel of cap met een paardje de berg op gegaloppeerd.. dat was dan misschien weer een beetje onverantwoordelijk, wat ik normaal gesproken wel ben (ik wist wel dat het een enorm braaf paardje is waarmee dat vaker gedaan wordt) maar wel gaaf om te doen