danzzz schreef:Leeftijd of mama zijn heeft er niets mee te maken. Ik ben 40+ en heb vier kinderen. Toch stap ik op vrijwel elk paard.
Behalve die ene van mezelf toen... Dan moest ik elke keer een enorme drempel over en elk excuus leek goed genoeg om niet te gaan rijden. Het paard was braaf genoeg en zette zelden een stap verkeerd, maar toch was er elke keer vooraf die twijfel. Na een paar minuten rijden was de twijfel meestal weg maar de spanning vooraf herken ik zeker. En ik kan die spanning niet verklaren.
Mijn merrie heeft ondertussen een ander thuis dus voor mij is het probleem er niet meer. Maar ik weet nog steeds niet waarom ik dan wèl op een paard durf te stappen dat als gevaarlijk bekend staat, of een paard kan beleren, of een paard een gevaarlijke gewoonte kan afleren.
De nekbrekers die genoemd werden, daar heb ik geen problemen mee.
Misschien dat een combinatie soms gewoon niet werkt? Dat soms twee karakters teveel op elkaar lijken, of juist teveel uit elkaar liggen?
Mijn merrie en ik, dat ging niet. En als het niet werkt moet je eerlijk zijn en uit elkaar gaan.
Haha volgens mij is dit verhaal juist wel passend binnen mijn 'theorie'. Ik stap nog steeds wel op andermans paard maar heb dan ineens problemen met mijn eigen. Maar de spanning die ik bij het rijden an sich (ook bij andere paarden) voel heb ik eerder niet en slaat ook nergens op.
Ik ben sowieso 'one big Sap' als het om mijn eigen dieren gaat; maar ik ga er niet mijn paard om verkopenmee te leven, ik probeer en maar . Gelukkig is ze nu doorgereden door iemand toen ik weg was en begrijpt hij (of hij reageert in elk geval begripvol) waarom ik op haar aan het ben terwijl andermans paarden geen probleem zijn.
Geplaatst: 10-02-14 18:17 
Toen mijn dochter begon met haar pony en die heel stout kon zijn ben ik weleens uit het zicht gaan staan omdat ik het niet meer had 
Sinds m'n val in 2012 blijf ik bang met aangalopperen. 
