Sjolvir schreef:Alleen sluit het een nog steeds het ander niet uit, ik probeer, met nadruk op probeer (aangezien ik nou eenmaal niet de beste ruiter ben)
wel degelijk de dressuur rijkunst onder de knie te krijgen (tot op het niveau dat voor mij haalbaar is).
En doe dat met een recreatie paard, dat inderdaad soepel en los dient te worden, echter van dit recreatie paard kan ik heel veel leren
en daarmee mezelf allicht niet perfectioneren, maar wel verbeteren en daarmee mijn paard verbeteren.
Het uitgangspunt is dat je realistisch bent over de capaciteiten van jezelf en je paard. Maar vaak missen ruiters dat. Vaak wordt het verschil aangehaald tussen degene met dat hete prachtige dressuurpaard die even de pan uitflipt, maar toch nog dikke punten behaald en de underdog: de ruiter met een niet-dressuurras die braaf een proefje hobbelt waarbij het er allemaal constant, ontspannen en 'vriendelijk' uit ziet.
Vaak, als je beter gaat kijken, zie je dat bij de laatste er dan vaak sprake is van net geen aanleuning, net geen goede buiging, net niet voldoende impuls, nauwelijks ruggebruik, versnellen ipv verruimen etc. Maar omdat het er dan allemaal 'netjes' uitziet denkt men snel dat het goed is. Maar van goed dressuurrijden is dan niet echt sprake. Als de hals gestrekt moet worden vallen dit soort combi's vaak meteen door de mand. Dan is er de verbinding weg, valt het paard stil, volt het paard de hand niet of blijft gewoon stoicijns in dezelfde houding doorhobbelen. Er wordt dan niet gereden, maar meegelift. Er worden figuurtjes gereden ipv dat met actief bezig is de basisvoorwaarden van het scala te behouden tijdens de gevraagde onderdelen. Ook veel juryleden zien niet altijd het verschil. Of weten niet wat ze er mee aanmoeten. Het is allemaal net-niet. Als ze, ook in de B en L echt volgens het boekje zouden jureren zouden ze continu 4 en 5 moeten geven. Maar dat doet bijna geen jury. Dan worden het van die 6-proeven. Zo worden puntjes gesprokkelt. Ruiters denken dat ze goed bezig zijn. Stromen door naar het M en Z en daar begint de ellende. het is ellende die niet goed zichtbaar is. Want vaak blijft dat type paard ook in die klasses zonder al te veel zichtbaar 'verzet' zijn proefjes hobbelen. Gooit in de traver een beetje het kontje naar binnen, maar verliest takt, impuls etc. Maar bijvoorbeeld bij een paard met van nature een minder goede draf valt dat minder op. Bij een paard dat van zichzelf met weinig takt, afdruk en balans loopt, valt het minder op als die takt/balans/afdruk verslechterd in de gevraagde oefening.
Bij een paard dat van nature met heel veel takt, afdruk en balans loopt, valt een taktfout des te meer op. Dat kan zelfs iedere leek zien.
En als je dan eens goed naar die combi met dat hoog in het bloedstaande dressuurpaard gaat kijken, dan zie je bijvoorbeeld dat dat paard weliswaar een keer de pan uitflipt, maar de ruiter heel snel het paard weer terug kan brengen naar de ontspanning. Dat het dier van zichzelf misschien een prachtig front heeft, maar ook graag de schoft een beetje naar beneden drukt. dat het bij zulke paarden juist heel veel gevoel vraagt om die in verbinding te houden. Dat het rijden van een sensibel, schrikachtig paard van een ruiter heel veel gevoel, snelle reacties met een juiste dosering vraagt. Als je het mij vraagt komt dus bij het goed voorstellen van zo'n paard meer rijkunst, ruitergevoel kijken. Men ziet vaak niet dat dat soort paarden van nature vaak veel 'kwalijknemender' zijn voor ruiterfouten. waar je bij een belg misschien best eens een keer ongecontroleerd aan de teugels kunt hangen zonder dat die verblikt of verbloost, heb je met een hoog in het bloed staand paard soms al oorlog als je je pink een keer verkeerd beweegt.
Ik vind dit een duidelijke tendens. Er wordt wel altijd geklaagd over dat dressuurpaard dat flipt maar met dikke punten naar huis gaat. Maar ik hoor nooit iemand zeggen: Tsja, ik weet dat mijn paard geen aanleg heeft voor dressuur, en ik vind het helemaal niet erg dat ik iedere keer met 160 punten naar huis ga en voor altijd in de B te blijven
(en natuurlijk zitten tussen deze uitersten ook een heel grijs gebied. Daarom stelde ik dat een paard 'enige' dressuuraanleg zou moeten hebben om je als ruiter te ontwikkelen. Tussen een Belg en een Totilas zit nog een hele range waar je je als ruiter prima op kunt ontwikkelen)
Ik vind dat je een paard in zijn waarde moet laten. Met een Fries moet je geen Z-spring ambities willen hebben. En ook niet in het B uitkomen met de gedachte 'we-zien-wel-waar-het-schip-strandt' en dan hopen op een wonder dat de balken blijven liggen. Daarmee doe je het paard en de springsport geen eer aan. Hou het dan lekker bij balkjes draven en een keer een kruisje springen voor de afwisseling thuis in de bak.
Idem voor een Belg in de dressuur (om maar een uiterste te noemen). Prima als je en dier dat is gefokt om lasten te trekken als rijdier wilt gebruiken en hem dmv een beetje dressuur wat gehoorzamer wilt maken. Als de dressuur er is voor je paard, waarom dan met zo'n dier naar een wedstrijd gaan? Waarom zo'n dier langs de lat van het Skala leggen? Als je bevestiging wilt hebben of je op de goede weg bent, heb je daar toch geen jury voor nodig? Ieder paard kun je, als je die als rijdier wilt gebruiken, wat 'verbeteren' dmv dressuur rijden. Maar niet ieder gezond paard is geschikt voor de dressuursport en om je dressuurrijkunst te perfectioneren.
Bovendien ben ik van mening dat een paard gelukkiger word van werk waar hij goed in is en aanleg voor heeft. Ik ben heel slecht in rekenen. Natuurlijk moet ik dat in mijn werk een beetje kunnen. Maar als mijn baas mij steeds op rekencursus zou sturen, en steeds rekenwerk zou geven, dan zou ik daar doodongelukkig van worden.
In de praktijk blijkt dat heel veel paarden in het Z komen. Daardoor leeft de stelling dat je met ieder gezond paard in de Z kunt komen. En dus dat ieder gezond paard dat werk voldoende zou moeten kunnen uitvoeren. Ik onderschrijf die stelling NIET. Als je echt kritisch gaat kijken naar de gevraagde oefeningen in het Z2 en de aspecten van het skala, dan besef je dat een paard toch enige aanleg voor dressuur moet hebben om dat naar behoren (lees: voor een 6) te kunnen uitvoeren. En ik zeg dit niet omdat ik niet graag varieteit op wedstrijd zie. In tegendeel. Soms is het best saai als 95% van de paarden donkerbruin en zwart en hoogbenig is. Ik zeg dat omdat ik vind dat je een paard in zijn waarde moet laten.
Als ruiter vind ik er geen moer aan met een paard te trainen die van nature gallopeert voor een 4, met jarenlange training op te plussen met veel pijn en moeite naar een mager 6-je. Om er dan op Z2 niveau achter te komen dat de kwaliteit van de galop NOOIT goed genoeg zal worden om series wissels en pirouettes voor een voldoende te kunnen springen. Dan gaat bij mij de lol er af. dan denk ik niet van: goh, wat heb ik veel geleerd. Dan denk ik: ik had veel verder kunnen zijn, mij veel meer kunnen ontwikkelen met een iets beter paard. (Ter info: ik heb ook geen Totilassen op stal hoor. Maar wel paarden met enige aanleg, maar ook met aandachtspunten)
Geplaatst: 06-06-12 21:32 
anders gaan we het echt niet redden. 
) 
).. Ik wil dolgraag op steeds hoger niveau gaan rijden, maar je moet ergens beginnen niet waar? 
) 
