Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Horseware schreef:
Simpelman schreef:@Sizzle,
Het antwoord is ruitergevoel.
Neerwaarts en VOOORWAARTS.
Starbreeze schreef:Normaal pak ik hem ook niet zo ver op hoor maar zaterdag gaan we op wedstrijd en dan zal ie toch ff 'moeten'. Daarna gaan we weer verder met de werkhouding en afwisselend diepe stretch en proberen er wat meer activiteit erin te krijgen.
Ik vind dat nog wel moeilijk want hij vervalt wel heel snel in zijn oude gedrag, wordt ie weer heet en gespannen als ik hem wil corrigeren. Vandaag in de stap zweepje er even bij en zeker 25 minuten geschakeld in stap. Pakt ie dan heel goed op maar hij wordt dan wel heter. Daarna eigenlijk gelijk wat galopwerk gedaan omdat ik dat nog het minst goede vond. Eerst ook flink voorwaarts en daarna weer terug. Toen kreeg ie wel meer activiteit in draf maar ik vind dat dan ten koste gaan van dat hele relaxte. Niet dat hij dan echt rennerig wordt, maar hij is dan wel wat minder ontspannen.
Simpelman schreef:Bekijk het eens zo:
Je hebt bij paarden drie vormen/types.
Welke "breinhelft" men dat dan noemt is voor mij niet van belang, dat leidt alleen maar af, het geeft schijnbegrip.
"Ik doe het al", de vluchters, ze lopen voor je uit.
"Ik doe het niet", de vechters, ze houden zich terug.
"Ik doe het", het ideaal.
Bij alle drie de types heb je eerst nodig, rust, kalmte, vertrouwen, communicatie/begrip van het gevraagde.
Bij de vluchters moet je zorgen dat hij niet wil/moet vluchten, =weinig druk.
De vechters moeten zich niet genoodzaakt voelen te gaan vechten maar werken voor een doel, =weinig druk, veel beloning.
De doeners moet je niet overvragen, =weinig druk, terughoudendheid, waardering.
NB
Veel herhalen is nooit goed.
Het laat het paard in onbegrip van dat wat er van hem gevraagd wordt.
"Wat wil je nou?"
Allways quit at the right moment.
SinneJ schreef:Ik snap jouw tweestrijd helemaal... heb zelf nooit echt wedstrijd gereden, maar het werd lang (en nog steeds een beetje) van me 'verwacht' dat dat mijn uiteindelijke doel is. Ikzelf ben heel weigerachtig, mede omdat het Belgische systeem nog 'moderner' lijkt te zijn dan het Nederlandse (ook een interessant onderwerp). Ik heb het gevoel dat klassiek rijden (met stretch) en succesvol wedstrijdrijden gewoon niet te combineren zijn. Maar als iemand van jullie erin slaagt, wil ik uiteraard mee supporterendus ik wens je er heel veel succes mee Starbreeze. Ik geloof wel echt dat het Nederlandse systeem toegankelijker is dan het Belgische... Heeft nog iemand daar evaring mee? Want anders kan ik overwegen om binnenkort gewoon een langer ritje te maken (Antwerpen is immers niet zo ver van de grens met Nederland).
SinneJ schreef:Simpelman, ik snap jouw mening hierover helemaal en ik neig er ook naar, zelfs al ben ik nog relatief gespaard gebleven van het wedstrijdleed... Toch vind ik dat we er soms mee naar buiten moeten komen, uit principe (!), zelfs al brengt het in de eerste plaats niets op.
Wanneer ik nu op zoek ga naar een trainer, vind ik geen mensen die in de wedstrijdsport zitten, dus behalve een stage bij een of andere 'bekende' klassieke ruiter hebben ze niets om voor te leggen. En daar gaat het uiteraard niet om, je beoordeelt ze uiteraard op basis van hoe het hun paarden vergaat. En toch...
Ik vind het vooruitzicht gewoon ZO hopeloos. Als wij in onze eigen achtertuin blijven rijden en enkel op het internet onze frustraties over de rest van de wereld uiten...
Gezonde training kan aanslaan als de volgende 'hype'maar dan moet deze wel vertegenwoordigd worden. Begrijpen jullie me?
Sizzle schreef:Ik ken toch wel genoeg mensen die gewoon goed paardrijden en ook scoren.
Het feit dat ik die dingen nog niet weet te verenigen ligt overwegend aan mijn kunnen, daar wil ik eigenlijk niet 'het systeem' de schuld van geven.
Ik heb het ook omgekeerd ervaren. Paard was steeds hectisch met de voeten in de nek maar dit kostte juist punten. Na een instructie wissel ging de hectiek eruit en vlogen de punten me juist om de oren.
Een te brave proef scoort terecht ook niet. Je wil bij voorkeur een paard zien dat zich met plezier inspant om het beste te geven. Dat balanceert nou eenmaal op de lastige grens tussen een gezonde (aan)spanning en stress.