Ik denk dat de grootste verschillen tussen QQ en de rest al voortkomen uit het principe dat QQ paardrijden als kunst ziet en daardoor weinig waarde hecht aan wat er in de wedstrijdring gebeurd. Een groot aantal anderen, waaronden ik me ook schaar, zien dressuursport als een sport, en gaan juist uit van wat er in de ring gebeurd.
Terug naar het verhaal over de aanleuning. Ik kan jouw verhaal niet stroken met wat ik in de praktijk aan mijn paarden merk. Je geeft op mij nog steeds de indruk dat je meent dat een paard zeer diep gereden wordt door een terugwerkende kracht, paard wordt niet langer van achter naar voor gereden. Ik heb al herhaaldelijk geprobeerd uit te leggen dat dat niet waar is. Het paard wordt diep gereden vanuit het principe van de weerstandbiedende hand. Daarnaast zet ik vraagtekens bij je redenering, omdat voor diep werken een zeer actieve en dragende achterhand vereist is. Anders kun je hem daar simpelweg niet naartoe rijden. Dat laatste zul jij ook wel weer met me oneens zijn. M.i. wordt de zwaartekracht van het hoofd weer (deels) opgeheven door de verzamelende/dragende werking van de achterhand.
Laten we er dus voor nu even van uit gaan dat je gelijk hebt in je redenering over de aanleuning (formele waarheid noemen we dat in het procesrecht

waarom is het per definitie slechter als de aanleuning op die manier tot stand komt
- omdat het paard meer gewicht te verwerken krijgt, zul jij zeggen. Prima. Maar hoe erg is het welzijn van het paard daarmee geschaadt? Als ik hem ga verzamelen krijgen de gewrichten van zijn achterhand ook grotere krachten te verduren, daar hoor je niemand over. Daar wordt het paard in zijn opleiding op voorbereid -> idem met LDR.
Vanuit de praktijk: ik heb een hekel aan voorwaarts neerwaarts rijden, omdat net zoals Anky de opperqueen van het diep rijden is, Rini vd Schaft de opperking is van het voorwaarts-neerwaarts rijden. Hij is de enige die het uit kan voeren zonder dat ze groot van het achterbeen af klappen. Ik heb het zelden goed uit zien voeren door een basisruiter. Ga maar eens foto's op HAW kijken, je begint er spontaan van de snotteren. Het gedoodverfde argument dat VWNW beter/"veiliger" is dan LDR wil ik vanuit de praktijk bestrijden. Het is in elke werkvorm waarbij je het paard met het hoofd in een lagere positie brengt, moeilijk om het paard daarbij op het achterbeen te houden.
Denoix & Pailloux, physical therapy and massage for the horse schrijven overigens een heilzame werking toe aan al het werk in een lage lijn, en omschrijven een verschil tussen het werken in een lage lijn met een wel of niet ge-engageerde achterhand.
De volgende kanttekening: als het gebruiken van spierkracht om het hoofd in een positie als bij LDR puur een gevolg is van de het feit dat het hoofd achter de loodlijn wordt gebracht, dan moet het gebruik van de spierkracht ook onmiddellijk opgeheven worden zodra het hoofd weer voor de loodlijn wordt gebracht. waarom verschilt de aanleuning voor de loodlijn van een LDR gereden paard dan van een niet LDR gereden paard, volgens jou?
Je geeft hierboven aan dat LDR een paard losser kan maken, maar dat kan ook zonder LDR, en dus is het beter om het zonder LDR te doen is jouw stelling. Ik heb toevallig de hele avond een stuk antieke geschiedenis over de ontwikkeling van het (staats)recht zitten bestuderen. Ik moest zonet meteen terugdenken aan de vergelijking met de vroege onderzoekers in de wetenschappelijke revolutie in het begin van het 2e millennium, die voor hun rechtvaardiging van door de Kerk ingezette politiek teruggrepen op Romeins recht onder het motto: "hoe ouder het recht, hoe beter". Ze stuitten daarbij echter zonder dat de meesten het zelf doorhadden op allerlei apocriefe teksten waarbij er dus gezag werd gegeven aan non-authentieke teksten. Men had er nog vele eeuwen voor nodig voor men zelfstandig theorieën ging ontwikkelen, en toetsen aan de praktijk, en leerde accepteren dat evolueren van een opvatting mogelijk is.
Verder heeft Jippie alles al gezegd wat ik zou kunnen schrijven over het toepassen van LDR.
