Ailill schreef:Nou ben ik (nog) jong, zie in alles een uitdaging en opgeven is geen optie, dus dat uit zich ook in mijn lessen. Juist omdat ik leer van de 'fouten' van anderen, en omdat ik open blijf staan voor nieuwe zaken, blijft mijn les ook uitdagend en leerzaam. Enige wat ik niet te vaak moet doen is er zelf opstappen, om het paard te voelen/de ruiter te helpen of natuurlijk het paard zelf. Dat gaat vaak goed, maar ik loop tegen 2 dingen aan. Vaak roept de eigenaar als ik er net op zit: "Wat ben je nu aan het doen?" of "Waarom doe je dat nu?" terwijl ik het vaak niet eens doorheb, ben op dat moment met het paard bezig. Ik kan daarna vaak wel gelijk progressie boeken bij de combinatie, dus daar gaat het om. Maar dat uitleggen blijft moeilijk.
Ook merk ik als de eigenaar d'r weer op zit, dat het vaak even goed gaat. Maar dat de eigenaar dan een beetje stil begint te worden, paard doet het opeens niet meer. Lijkt wel alsof de combinatie ineens vertrouwen mist, omdat ze zien/voelen dat het 'beter' kan. Ik weet dan niet zo goed wat ik moet doen, ga dan meestal iets doen wat wel goed gaat en daar een uitdaging in zoeken. Wat zeggen jullie? Minder vaak opstappen (en dus minder progressie) of zo door gaan? Even ter info: Ik stap er niet wekelijks op, maar ik denk per combinatie eens in de 5/6 weken voor een paar minuten, vooral om te voelen/checken.
Ailill, ik zou kijken naar de persoon in kwestie. Als deze er veel baat bij heeft doordat zijn/haar zelfvertrouwen toeneemt, dan kan dat geen kwaad, voor een tijdelijke periode of evt. voor een langere periode. Zo lang het paard onder hem/haar maar wel verbeterd uiteindelijk, want ik denk dat dat wel de taak is van de instructeur. Daarna afbouwen.
Het gaat er om zaken te bevestigen bij die ruiter, waardoor hij/zij uiteindelijk zélf leert om zaken voor elkaar te krijgen.
Veel hangt af van de persoon die er op zit welke aanpak het beste werkt.
Je wilt uiteindelijk een verbetering van de combinatie.