nombrado schreef:Dank je, voor je uitleg.
Ik zal nu omschrijven hoe ik het zie
De rug wordt in het fundament van het paard alleen omhoog of omlaag gebracht ism houding hals en hoofd.
De hoofd en halshouding is dus de positie die dat bepaald.
Als een paard met het hoofd extreem omhoog beweegt, (neus in de lucht) wordt de rug vastgezet in de spieren.
Je voelt dit ook met rijden.
Als een paard zijn neus in het verlengde van zijn rug /romp brengt , naar voren, is de rug verend en stabiel en toch ontspannen. Je krijgt een wisselend aanspannen en ontspannen van de rugspier ism de buikspieren. Dat is bij elk mens en dier wat beweegt. En zo hoort een paard verder geschoold te worden.
De rug van een paard hoort dus verend te blijven, en niet omhoog of omlaag gebracht te worden, want dan krijg je daar spierspanning en geen verende welvende rug, wat bedoeld is in de beweging.
De kracht, waarmee dit alles voortkomt, zit altijd in de achterhand. Het is dus de bedoeling dit deel te ontwikkelen als ruiter, daar draagt het paard de ruiter mee. Niet met zijn rug.
De rug heeft geen dragende functie en hoort in de dressuur niet omhoog te komen. Ook niet met de verzameling.
Bij verzamelen gebeurd dit altijd vanuit de achterhand....niet vanuit de rug.
Wat gebeurd er nu, als je als ruiter extreem met je hand inwerkt? (terugwerkt)Dan gaat het paard de rug vastzetten, kaak , nek en lendenen anders gebruiken.
Het onderbrengen van het achterbeen heeft te maken met de snelheid waarmee een paard zich voortbeweegt.
Dus rijd je een hoger tempo, dan zal het achterbeen verder onder geplaatst worden.
maar rijd je verzameld, dan zal het achterbeen minder onder gebracht worden.
Ik ga als ruiter niet bepalen waar het paard zijn achterbeen moet onderplaatsen . Een paard weet prima zelf, waar hij zijn achterbeen moet plaatsen, om niet op zijn snufferd te gaan.
Een paard hoort dus niet in de dressuur, met zijn buikspieren aangespannen te lopen, om met zijn rug de ruiter te "dragen" . De rug en buikspier moeten in de beweging altijd kunnen aan en ontspannen. Daar bij hoort de rug recht te blijven in de beweging, niet hol of bol gebracht te worden.
Dat zou bij mensen ook problemen veroorzaken, als je met je rug bol of hol zou gaan hardlopen.
de rug blijft altijd de verende werking houden.
Hmmm, toch kan ik deze redenering niet helemaal volgen. Wil niet zeggen dat ie niet klopt, maar past niet bij mijn beeld.
Als je de rugspieren aanspant, dan trekt een rug hol. Bij afwisselend aan en ontspannen zou de rug dan dus hol, bol, hol, bol trekken. Dat is juist niet wat je wilt, zoals je zelf ook al aangeeft. Daarnaast zou het spannen en ontspannen van rug en buikspieren in bv draf dan diagonaal tegengesteld moeten zijn. Linkerachterbeen voor, linkerrugspier los, linkerbuikspier aan. rechterachterbeen voor, rechterrugspierlos, rechterbuikspier aan? Volgens mij als je het torso stabiel wilt houden, en dat wil je anders kun je, zoals je zelf zegt, ook nooit een stabiele hals/hoofd houding onderhouden, betekent dit dat je een continue aanspanning van de juiste torsospieren wilt hebben, anders krijg je crunchachtige bewegingen (buikspieroefening). Waar je afwisselen aan en ontspanning wil is de broekspier in de achterhand. Dat is ook de spier die je wilt trainen op rek en kracht. De vering die je voelt als je paard goed loopt wordt volgens mij niet bereikt door het aan en ontspannen van de rugspier, maar door de fijnere vering in de gewrichten van het beter ondertredende achterbeen. Als het paard de rugspieren ontspant, wordt deze vering door de ruiter als fijn ervaren. Als het paard de rugspieren aanspant wordt dit als stuiterend ervaren.
Ook je vergelijking met de hardlopende mens. Ik loop regelmatig hard. Als ik mijn torsospieren niet aanspan, loop ik een beetje met een bolle rug. Dus span ik mijn buikspieren en rugspieren met een vaste spierspanning aan. Niet los/vast, maar een vaste spierspanning. Los/vast zijn de spieren van mijn benen en armen. En ja er zal heus om de armzwaai en beenzwaai te compenseren hier en daar wat extra spanning in de ene of ander torsospier gevergt worden, maar het uitgangspunt is een zo constant mogelijke aanspanning. Hoe meer aanspannings verschillen er ontstaan in de torso, hoe minder energy er over blijft om de benen het werk te laten doen. Bij een paard volgens mij idemdito, maar omdat die niet rechtop loopt, maar horizontaal, en ook nog eens uit zijn horizontale evenwicht wordt gebracht door een ruitergewicht, zal het aanspannen van de rugspieren tot een minimum beperkt moeten worden en het aanspannen van de buikspieren op een constant niveau, voldoende om het horizontale evenwicht te bewaken maar niet dusdanig strak dat alle energie van het paard daarin gaat zitten. Je wilt zoveel mogelijk kracht bewaren voor de achterbenen, die alle werk moeten doen.
Verder heeft in mijn beleving het verder onderbrengen van het achterbeen niets met snelheid te maken, maar met ruimte creeeren in de pas en kantelen van het bekken, als gevolg van het opbollen van de rug. Een paard dat op (te) hoog tempo loopt, maakt zijn pas niet goed af en gaat juist stuwen ipv dragen. Daarom is het bij midden en uitgestrekte gangen ook juist niet de bedoeling dat je versnelt, maar veruimt. Dit laatste is zoveel moeilijker dan gewoon de gaskraan openzetten.
Volgens mij is het plaatsen van het achterbeen (onder de massa, niet naast de massa en zover mogelijk ondertredend, afhankelijk van de graad van africhting) één van de belangrijkste basisprincipes van de dressuur.
Overigens is dit mijn visie. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik hier niet uit en te na boeken op heb zitten bestuderen, maar is gewoon hoe ik het begrijp aan de hand van de aanwijzingen van mijn instructeurs en mijn eigen visie op hoe het menselijk (daar heb ik ooit wel een beetje op gestudeerd) en paarden lichaam logischerwijs zouden moeten werken. Dus als het niet mocht kloppen, dat kan. Dan laat ik mij graag overtuigen.