Bokt.nl

XavierB schreef:

En dan komen natuurlijk de boutades, of in de woorden van Philippe Karl (ik heb het al geciteerd, maar ik ga het nog eens doen, want hij heeft overschot van gelijk): "using the esoteric and mundane statements which are the specialty of the dressage world".

Mocht het inderdaad niet gaan over de welzijn van het paard, dan had ik er al niet zoveel tijd in gestoken (niettemin, de detail discussies kunnen mij ook wel boeien). Dus even de boutades doorprikken (voor zij die niet graag veel lezen, heb ik de kernwoorden in het vet aangeduid):

Aratje schreef:

"Zelfs de grote leermeesters lopen tegen problemen aan die ze soms niet 100 % kunnen oplossen. We zien het niet omdat ze die paarden niet aanhouden. Niemand is dus alwetend in deze. Bescheidenheid is de eerste stap naar het goed doorgronden van onze geliefde sport en soms zelfs kunst. Op de rug van een paard is geen plaats voor EGO."

Zeer zeker! Maar bescheidenheid is niet tegengesteld aan kennis vergaren. Bescheidenheid leidt tot het stellen van vragen en het beargumenteren waarom je iets denkt en niet ophouden tot alle kleine vraagjes zijn opgelost (vandaar mijn lange posts, ik wil niet zomaar op basis van eigen autoriteit stellingen maken zoals contact = druk bijvoorbeeld).

Bescheidenheid leidt tot een open houding naar iedere vorm van paardentraining maar ook om iedere vorm kritisch in vraag te blijven stellen (te beginnen met wat je zelf doet). Het halsstarrig vasthouden aan een eigen methode getuigt echter van weinig bescheidenheid. Het stellen van 'zo is het', het ontwijken van elementaire tegenargumenten en het 'spelen op de man in plaats van op de bal' (ik doel hier niet op jou Ariatje), geeft blijk van zo een halstarrigheid wanneer men met tegenargumenten wordt geconfronteerd waarop geen logisch en concreet antwoord kan worden geformuleerd (een zogenaamde 'unconvenient truth'). Ik begrijp het ergens wel hoor: wat wij denken en wat wij doen maakt onze identiteit (het EGO waarover je spreekt), het feit dat er paarden in het spel zijn waarom wij geven, versterkt dat identificerend gevoel. Wanneer je spreekt over het overstijgen van het EGO ten voordele van het paard, dan wil dat juist zeggen dat wanneer je nieuwe informatie krijgt om die eerst kritisch te bevragen (inhoudelijk dus) en wanneer die de kritische test heeft doorstaan om daar vervolgens rekening mee te houden en die te implementeren.

Daarom dat ik mij niet vastpin op een methode, ik pin mij vast op alle methodes, ik contrasteer ze. Waar een bepaald aspect van één methode substantieel lijkt af te wijken van de anderen dan stel ik vragen, dan probeer ik na te gaan wat er precies aan de hand is. Soms gaat het om variëteiten die je eigen methode kunnen verrijken of die je kan toepassen ten aanzien van een specifiek paard (en niet ten aanzien van een ander paard). Soms gaat het om een verschil in toepassing. En soms gaat het om fundamentele verschillen waar één methode suboptimaal (soms zelfs abusief) is ten aanzien van een ander (dat is zeker zo in het geval van hyperflexie). Niettemin deze zaken zij niet "beyond the grasp of human understanding" zoals de Engelsen het zo eloquent kunnen verwoorden. Maar je moet je er wel aan zetten, niet in het minste ten voordele van het paard. Je hebt inderdaad gelijk, dat vereist bescheidenheid en een kritische houding.

maar nu komen de boutades natuurlijk:

Ariatje schreef:

Echte deskundigheid zit in de praktijk, daar leert men. Hier discusieert men! Ook goed en soms verhelderend. Maar heel vaak verwarrend en zelfs onjuist. Wil men leren rijden en het begrijpen klim op 200 verschillende paarden, les bij 100 instructeurs en neem 30 jaar tijd.... Tegen die tijd kun je bescheiden concluderen dat je wel IETS weet maar lang niet ALLES.

Fout! Maar een steeds wederkerende stelling. Deskundigheid zit hem eerst in de zogenaamde 'theorie' die de basis vormt voor de 'praktijk'. Ik verwijs wederom naar het concept van de denkende ruiter van Max von Weyrother (hoewel Pluvinel dit ook al stelde): vooraleer je iets goed kunt doen, moet je weten wat goed is

Zeker in het geval van paarden, die zoveel ogenschijnlijk stilzwijgend kunnen tolereren van onze menselijke soort, kunnen foute praktijken zo makkelijk worden gelegitimeerd (kijk maar naar LDR). Het is een continue bewustwording ten aanzien van wat we doen, die dergelijke legitimatie kan doorprikken. In dat licht blijft de wetenschap immers ook een belangrijke kompas. Inderdaad met 'kennen' en 'discussie' zal je niet leren rijden, maar je zal wel kunnen uitmaken hoe je het best leert rijden.

In die zin heb je gelijk wanneer je stelt:

Citaat:

Er is echter een machtig middel dit tegen te gaan en dat is INFORMEREN. Maar de opleidingen hebben ernstig aan kwaliteit ingeleverd. Iedereen waant zich op net een deskundige, leest een boek, volgt een clinic et voila.....

Mag ik je dan ook vragen om de informatie die ik hier heb [url]uiteengeschreven[/url]rond het concept aanleuning volgens de FN Richtlinien te integreren (ik stel die niet, ik geef ruim en breed aan waar ik de informatie vandaan haal, nogmaals sorry dat dan lange posts worden, maar ik deel je mening dat men zich dient te 'informeren'). Wanneer je met die informatie niet akkoord bent (en dat is je volste recht), wil je in de geest van deze stelling ons de informatie (geen stelling) aanreiken waar wij verkeerd zijn.

Een dergelijke onderzoekende houding lag immers aan de basis van het doorprikken van de LDR methode zoals je zelf stelt:

Aratje schreef:

LDR staat al volop ter discussie. Wanpraktijken komen steeds meer aan het licht. Waar geld en roem regeert delft een paard soms het onderspit. Dat doet zeer te moeten constateren. Er is echter een machtig middel dit tegen te gaan en dat is INFORMEREN

Maar moet ik nu begrijpen dat de FN Richtlinien zijn vrijgesteld van dezelfde kritische houding? In mijn betoog beargumenteer ik waar het probleem met aanleuning precies ligt, net zoals moet beargumenteerd worden waar het (veel veel veel grotere) probleem met hyperflexie ligt. Ik wijs immers op een aantal suboptimale, nefaste en zelfs potentieel abusieve implicaties:

- Ik denk dat Heuschmann nog steeds gelijk heeft wanneer hij spreekt over de 'gedragen rug' als een gevolg van de aanleuning die de FN beoogt (dat is waar ik ook denk dat het vage concept van 'meer bodem' zien). Die gedragen rug impliceert een beperkte doch blijvende aanspanning in de rugspieren. Die rugspieren zijn niet gemaakt om blijvend aan te spannen. Dat is een duidelijk nefast effect voor het paard, denk je niet? (in mijn initieel betoog citeer ik Heuschmann ter zake)
-Het proces van gewenning (habituatie) is een wetenschappelijk bewezen feit waarvan zelfs de werking op neurologisch vlak is aangetoond. Die gewenning treedt op bij aangehouden drukken en leidt conditio sine qua non tot de noodzaak van hogere drukken (tenzij een conitionering inwerkt, gezien die sensitatie bestendigd).
- de potentieel abusieve effecten: de duidelijke correlatie tussen teugeldruk en mentale stress en het probleem van aangehouden aversieve stimuli.

Dit zijn elementen die niet enkel met een 'foute uitvoering' hebben te maken, maar met het concept van aanleuning die de FN voorstelt. Ik hoop dat iedereen het belang van deze vragen inziet. Ik vrees echter dat niet iedereen het belang van deze vragen wil inzien. Het is immers makkelijk om kritisch naar buiten te kijken, de bescheiden vrouw/man kijkt ook kritisch in eigen boezem.

Ariatje schreef:

Laat de moderne dressuur modern zijn en de klassieke dressuur klassiek. Er is geen goed of fout. Het enige wat dringend aandacht behoeft is het welzijn van de dieren. In training, wedstrijd, reizen etc...
Het is aan de betreffende organisaties te bepalen wat zij willen zien en hoe. Het is aan de ruiters, eigenaren, publiek en bevoegde instanties of we dit ook WILLEN zien

Deze vaststelling is correct: sportdressuur - moderne klassieke dressuur - traditionele dressuur zijn verschillende zaken. Ik vind dat eigenlijk vreemd, daar ze in hun meest basale principe hetzelfde beogen, namelijk de meest verfijnde opleiding van een paard. Het verschil is de implementatie van die vormen van dressuur: de eerste doelt op het representeren van zo een opleiding in competitief sportverband, de tweede doelt op het zo goed mogelijk opleiden van een paard binnen de 'coarsing' praktijken van zijn tijd en binnen de restricties die toen golden (en dan vooral binnen de cavalerie), de derde voorstond een kunst die uiting moest geven aan een adellijke identiteit als een centraal element binnen de sociale en politieke cultuur. In zijn meest vroege gedaante impliceerde dat voor traditionele dressuur het uitvoeren van een martiale praktijk (tot ca. Pluvinel voor de Franse traditie). Er zit dus een zeker verschil in applicatie, maar er zou geen verschil mogen zitten in de eigenlijke fundamentele kwaliteiten (tenzij sportdressuurpaarden plots een totaal andere soort worden van zodra zij de sportarena betreden stoppen met paard te zijn).

Dat er geen goed of fout is, dat is pertinent verkeerd. Jouw voorbeeld van LDR geeft net aan dat een 'fout' wel degelijk kan bestaan. Natuurlijk gaat het niet steeds om een absoluut goed of fout. Laat mij daarom even een Skala der methoden suggereren:

- Wanneer het mentale en fysieke welzijn van een paard in het gedrang komt, dan is er wel degelijk een goed of fout. Ik denk dat we het daar allemaal mee eens zijn, hoop ik. Of de FN aanleuning effectief abusief is, zover durf ik niet te gaan, maar dat deze methode net omwille van het drukgebruik, een risico op dergelijke praktijken inhoudt, dat blijkt toch wel letterlijk uit wetenschappelijk onderzoek, en dat zou ons moeten bekommeren).
- Er is echter ook de kwestie van nefaste effecten (in de zin van ongeigenlijke rugspieraanspanning of in de zin van gewenning). Een methode die dergelijke effecten niet impliceert bestempel ik als beter.
- En dan stelt zich de vraag van optimaliteit: Welke methode is het lichtst? Welke methode leidt tot de meest verfijnde communicatie (conditionerend vs mechanisch effect; in mindere mate de kwestie van aangehouden druk)?

Ik denk dat dat zeer zinvolle vragen zijn die je niet met praktische deskundigheid zal oplossen. Mensen met enkel praktijkkennis weten heel goed hoe je iets moet doen, maar daarom weten ze nog niet waarom ze het doen of zelfs vaak wat ze precies doen. Geloof mij de LDR heeft ook zijn praktijkdeskundigen en Anky of Edward schreeuwen ook hoe zij ervaren dat hun paard beter loopt.
Wat wij WILLEN zien zou in welke vorm van paardenopleiding zou steeds moeten bepaald worden door de eigenheid van het paard, nooit door de appetijt van de mens.

Misschien een laatste bemerking mbt spordressuur: De FN Richtlinien en de evolutie in de dressuursport zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is net daarom dat deze Richtlinien, of (toegeven vaak) afgietsels ervan, momenteel de visie op wat dressuur precies is niet enkel domineert maar vrijwel monopoliseert. Ik wijs echter sportpraktijken niet af (er zijn er die dat wel doen), maar wel tot wat de sportdressuur is herleid. Een drift die overigens niet enkel aan LDR is te wijten, ook al in de jaren tachtig, toen de FN Richtlinien een quasi monopolie in de sport had verworven, zagen we reeds praktijken die abusief te noemen zijn in de zin van te hoge teugeldrukken en een valse knik in de nek. Het is net binnen de structuur, de regelgeving en de effectieve beoordelingen die sinds de jaren vijftig zijn geëvolueerd dat net een voedingsbodem lijkt te zijn ontstaan voor LDR. Had de sportpraktijk Rollkur en LDR geen forum gegeven, dan was het vandaag geen probleem. Dat moet ons op zijn minst zeer ernstige vragen stellen bij wat sportdressuur precies voorstaat en maakt de vraag naar wat dressuur precies behoort te implementeren des te belangrijker.

ariatje schreef:

Simpelman schreef:

Bijzet en Chambon zijn totaal verschillende dingen.
Ik gebruik principieel geen bijzetteugels, ik heb er nog nergens iets anders uit voort zien komen dan paarden die in de krul gaan lopen.
De Chambon helpt het paard om zich te leren los laten tijdens het werk.

Onzin! Een bijzet kan zeker in het werk aan de hand zeer nuttig zijn. Het ligt stil stabiel en steunt het paard soms waar nodig. Alle klassieke scholen maken er gebruik van. Voor de rest in er idd veel rotzooi verzonnen die een katrolwerking hebben zodat de ruiter niet de blaren in de handen krijgt van het gewicht in de mond wat zij zelf oproepen...

XavierB schreef:

@Ariatje: Het was niet mijn bedoeling om je uit de context te citeren. Ik nam jouw paragrafen vrijwel in hun geheel over juist om dit te vermijden. Mijn excuses als ik jouw mening op eender welke manier verkeerd heb weergegeven.

Inderdaad je hebt de 'hoe' (en trouwens ook de 'wanneer') vraag. Deze vragen zijn er van praktische aard en ik geef je gelijk dat we die niet met woorden alleen zullen oplossen. Een forum, dat jammer genoeg gebonden is aan het geschreven woord, geeft ons dus niet de meest ideale tool om deze vragen ten volle te lijf gaan.

De 'hoe doe ik iets' (dressuur- en rijtechniek) en 'wanneer behoor ik dat te doen' (timing) vloeien echter voort uit 'wat' en vooral 'waarom' doe ik dit. Dergelijke vragen zijn wel degelijk theoretisch van aard en kunnen hier gesteld worden.