Ik heb het begin en het einde van de post gelezen. Wat mij op valt is dat er erg veel waarde wordt gehecht of de manier van rijden of de aanpak onder de definitie van klassiek of academische rijden valt. Alsof dat een doel op zich is of extra legitimiteit geeft.
Voor sommige is het zelfs zo iets als een "way of life". Enige relatie met een godsdienst lijkt er wel te zijn! Misschien zou je ze zelfs fundamentalisten kunnen noemen. Het gaat om de uitleg van geschriften waarvan de schrijver al lang niet meer leeft en de "boodschap" raakt ondergesneeuwd. Theo Maasen heeft in 1 van z'n conferences een stukje vertaling van de bijbel mooi beschreven: "... en Hij zag dat het goed was" of moet het zijn "... zo is het wel goed".
Persoonlijk lees ik best veel boeken over dressuur, en probeer daar uit te halen wat mij past. De grootste eye opener is voor mij een lezing van Andrew McLean geweest. Je kunt blijkbaar niet snel eenvoudig genoeg en consequent genoeg bezig zijn met je paard. Voor een groot deel is dit africhten! Het heeft nog niets te maken met rijden, sterker nog in den beginne sta je er naast. Het heeft alles te maken met kleine lichte hulpen een betekenis voor het paard geven.
De opvatting "hand zonder been, been zonder hand" komt daarin naar voren en is nog zo'n standpunt waar ik mij erg goed in kan vinden. Steinbrecht brandt Baucher af (ging wel over z'n eerste methode), maar ook daar zie je dan maar dat de tweede methode een betere is en rijkunst niet een statisch gegeven is.
Als je dan op je paard zit, komt het scala om de hoek kijken. Ja het doel is lichte verbinding, verzameling etc. Is het doel nu iets van "dat komt later na hard werken" of is het "het moet nu al, maar wordt steeds beter". Voor mij is dat een beetje het verschil tussen klassiek en academisch (meer frans?). Het model van Philipe Karl spreekt mij dan iets beter aan als het scala:

In de discussies lijkt het soms wel alsof de oefeningen het doel zijn. Ze zijn wat mij betreft een middel, en hooguit op wedstrijden een doel, omdat de uitvoering daar gescoord wordt. De manier van rijden van een oefening (qua hulpgeving) is voor mij niet zo belangrijk. Belangrijker is dat er geen tegengestelde / tegenstrijdige hulpen worden gegeven.
Tijdens een clinic van Anky is er eens een vraag gesteld over wat zij voor hulpen gaf bij een volte. De vragensteller was duidelijk een instructeur, en gaf eigenlijk al vast richting aan het antwoord wat hij wilde horen: eerst stelling of binnenbeen, wat doet het buiten been. Het antwoord van Anky was, ik trek aan de binnenteugel. Toen (het was een clinic met coctail, dus al weer ff geleden), had ik het idee, wat een onzin, dat antwoord van Anky is voor de grap.
Nu vindt ik dat ze toch gelijk had. Als een paard ontspannen en nageeflijk loopt, er geen weerstanden (lees pijntjes) zijn, dan loopt een paard vanzelf een goede volte. Het kost geen moeite en waarom zou hij het dan anders doen?
Het past toevallig (of niet?) bij een uitspraak van Olivera: "When the horse resists the left rein, try to replace the left rein aid with the left leg." Er staan nog een heleboel mooie uitspraken op:
http://www.artisticdressage.com/oliveira-quotes2.htmlcherie78 schreef:De paslengte van een paard is alleen gelijk als het paard rechtuit over een rechte lijn voorwaarts gaat. Bij elke wending, deel van een cirkel, een boog, een cirkel, alle voltes hebben de buitenbenen van het paard een langere paslengte dan de binnenbenen.
Is een beetje simpel bekeken, een kreupel paard kan ook rechtuit lopen. Als je naar het paard kijkt met alle gewrichten (lees mogelijkheden om ze bv links en rechts anders te gebruiken), pas verschillen in hoogte, lengte, plaatsing etc is het haast een wonder dat ze nog vooruit komen.