fransje23 schreef:Wat bij verschil maakte is dat ik mijn paard in de eerste instantie veel aan de hand gewerkt heb.
Dat komt toch echt wel uit de klassieke hoek
Wilde haar eerst leren haar lichaam goed te gebruiken en de juiste spieren te trainen voor haar met mijn gewicht te belasten.
Maar dat werk is toch redelijk onbekend en wordt, naar mijn idee. Kreeg ook regelmatig de vraag waarom ik er nog niet op zat. Dat gedoe aan de hand was toch niet werken..
Ik werk nu heel veel aan de hand, maar train absoluut niet klassiek, omdat wat voor klassiek moet doorgaan, heel vaak in de praktijk leidt tot paarden die kort in de hals zijn, zich niet hebben leren dragen, lengtebuiging niet in orde is, geen zelfhouding.
Ik wil een nageeflijk paard, altijd. En ik ben er niet vies van om ze soms met de kin op de borst te zetten (wat dan een paar minuten is hoor) om ze wat dieper te vragen, wat ronder, maar ook met neusje voor de loodlijn (zolang het paard daarin zacht en smakelijk blijft) de hals juist helemaal te verlengen, maar dan toch in de hand gesteld op de hoogte van de knieen.
Ik heb een probleem met het idee van wat voor Duits klassiek moet doorgaan, waar je de energie van achter in je hand zou moeten krijgen, want anders ben je die kwijt. Ik wil helemaal al dat gewicht niet in mijn handen hebben, ik wil een paard dat de onderkaak tegen het bit legt, maar zelf het hoofd draagt, en als het te zwaar wordt daarin, in welke houding ook, corrigeer ik (weerstand bieden) en geef na zodra ik het paard weer zacht voel worden en weer fijn wordt in de hand.
Wat ik doe, heeft wel iets te maken met LDR, en is eigenlijk heel modern, veel meer gericht op onze moderne sportpaarden, waar we lengte willen en impuls, energie. Geen braaf gereden proefje, maar knallen. En die energie wil ik in de hand ook, maar altijd nageeflijk, paard moet zichzelf dragen, recht zijn op de rechte lijn, gebogen op de gebogen lijn, activiteit, schwung en een ontspannen, deinende rug.
En ik wil idd spieren waar ik ze wil hebben voor ik erop ga zitten.