quadripes schreef:Van Reede schrijft verder dat een goed gebouwd paard deze buiging in de nek wel tot 90% kan geven, maar een minder goed gebouwd paard zal dat nooit kunnen.
Ter illustratie: mijn volbloed is niet zo handig gebouwd. Als die opzij wil kijken, moet hij altijd een flink stuk van zijn hals gebruiken daarvoor. Die draait dus zijn hoofd vanuit de schouder om.
Mijn Lipizzaners zijn veel beter gebouwd (duh) dus die kunnen wel vanuit de nek omkijken.
Daarom kunnen die paarden heel gemakkelijk de oefeningen met buiging uitvoeren en de volbloeds veel minder makkelijk.
Hieruit blijkt ook dat het voorwaartsneerwaarts rijden van een paard, waarin je dus de focus op de hals legt ipv op de buiging in de nek, een paard stijver maakt in de hals dan buigzamer. Omdat het inwerkt op de verkeerde spieren van de hals.en daaruit volgt weer dat een halve ophouding niet te maken is bij paarden die 'naar beneden' worden gereden, ook al zou dat niet zo diep zijn als in de LDR. Daarom moet ook de nek het hoogste punt zijn (en niet de derde halswervel), anders kun je dit niet voor elkaar krijgen.
Voorwaarts/neerwaarts heeft ook tot doel om de rug te ontspannen.
Heeft totaal niets te maken met de hals.
En als een paard stijver wordt in de hals door deze oefening, vraag ik me af waar de ruiter in vredesnaam mee bezig was
Het begint me steeds duidelijker te worden, waar die beroemde "halve ophouding" steeds voor nodig is
Want een paard wat correct wordt gereden, houdt zich niet meer vast in nek/kaak/hals/rug/lendenen/achterhand.
Wat als doel gezien wordt blijkbaar, brengen oefeningen (de klassieke) op een presenteerblaadje.
Niks geen halve ophoudingen meer nodig.
Ook niet om een paard "attent" te maken voor een verandering die de ruiter zou willen.
Een correct gereden paard is al "attent" genoeg.