Bokt.nl

daniella74 schreef:

Anoeska schreef:

Sorry, maar ik vind jouw beeld van de gemiddelde manegeruiter wel heel negatief hoor. Dat is niet wat ik in mijn omgeving en als FNRS jurylid zie. Ik zie wel veel verschil (in niveau, in de manier waarop ze les hebben gehad), maar dat het alleen maar schoppen en trekken is, dat geloof ik gewoon niet. Kan natuurlijk in jouw omgeving heel anders zijn, dat kan ik niet weten. Maar dat is niet wat ik zie.

Blijkbaar komen wij op dezelfde bedrijven want ik zie er ook echt elke wedstrijd wel een paar rijden waar ik echt blij van wordt.
De schoppers en trekkers zijn juist uitzondering is mijn ervaring. Stallen willen vaak juist graag manegeruiters dus het zal best meevallen met het niveau gemiddeld genomen. Verder wordt dit altijd een beetje zinloze discussie met de vingertjes naar de manegeruiters en bovendien eigenlijk niet terzake doende in dit topic. Denk dat ts binnenkort wel tegen iemand aanloopt die goed geschikt is voor wat zij wil.

laetitia schreef:

Ik denk dat het niet vinden van een goede bijrijder ook deels KAN liggen aan de houding die de eigenaresse aanneemt.

Een eigenaar die een houding heeft van "een manegeruiter komt never nooit op mijn sportpaard want die rijdt mijn paard geheid naar de k*l*t*" is denk ik niet een toegankelijke instelling die een onzekere, wellicht nog onervaren maar wel verantwoordelijke bijrijder kan treffen.

TS heeft nog steeds niet duidelijk gemaakt wat zij nu te bieden heeft aan de jonge talentvolle amazone en wat zij van deze amazone daadwerkelijk verwacht.

Daarnaast is het zo dat met goede les, minstens 2 keer in de week, een beginnend bijrijder heel veel goeds kan leren en dat dit echt zijn vruchten af kan gaan werpen.

Maar wat wel belangrijk is, is dat de les gegeven wordt door een onafhankelijk persoon. Niet door de eigenaar zelf, aangezien de ruiter bijna altijd onzeker wordt als de eigenaar de ruiter beoordeeld op zijn of haar rijkunst.

Ik ben 32 en heb het nog steeds! Eigenaar is vriendin van me, maar toch word ik onzeker als ik haar paard rijd en ze is erbij.
Want vind ze mijn manier van rijden wel goed? Vind ze dat ik het paard te veel doorpak of juist te weinig?

Ik ben trouwens vroeger gewoon manegeruitertje geweest, tot mijn 16e.
Daarna ben ik 10 jaar gestopt met paardrijden en op mijn 26e begonnen met bijrijden. Jawel op een draver die nog bijna alles moest leren (draver was dus niet verkloot maar kende gewoon alleen maar hard rennen).

Door 2 x in de week les te nemen (1x groepsles op de vereniging en 1 x priveles) zijn we samen,inclusief de eigenaresse die ook 1x in de week les had gegroeid.
Ik in mijn rijtechnische niveau en het paard in de training.

Ik ben geen topruiter, maar door de lessen heb ik heel veel geleerd en zijn we uiteindelijk, heel langzaamaan, op M-niveau gekomen qua training (wedstrijden reden we niet).

In feite was dit dus ook een combinatie van 'groen met groen', maar met goede instructie moet dat geen problemen opleveren.

PS: rijd nu op een ander paard en ook daar gaan we weer helemaal terug naar de basis.

Pluutje schreef:

Wat betreft bijrijden heb ik gemerkt dat de omgang tussen eigenaar en bijrijder misschien wel één van de belangrijkste dingen is. Misschien ligt het aan het feit dat ik snel een beetje onzeker ben maar ik kan het erg waarderen als de eigenaar laat blijken blij met mij te zijn (en dat hoeft geen geld te kosten) en mij te vertrouwen. Daarnaast het hebben van duidelijke afspraken en je daar ook aan houden.

SuperRupsje schreef:

Ik begrijp het punt onzekerheid wel als het erom gaat dat de eigenaar erbij staat als je als bijrijdster aan het rijden bent. Aan de andere kant, het is zijn paard, dus hij heeft ook alle recht om toe te kijken. Bovendien, hij heeft vertrouwen in jou als bijrijder om je op zijn paard te laten rijden, dan mag je als bijrijder er ook wel op vertrouwen dat hij je niet zit af te kraken, anders zou hij je immers toch niet op je paard laten rijden? Ik probeer het dan ook gewoon als leermoment voor mezelf te zien, om zelf wat minder onzeker te zijn. Als de eigenaar toch "kritiek" heeft op je rijden, tja dat is niet altijd leuk, maar als het terecht is moet een beetje kritiek toch wel kunnen.

vorame schreef:

En 1 daarvan heb ik op hyves gezien dat ze schreef dat het paard verkocht was, anders klopte haar mond natuurlijk niet meer bij haar verhaal dat ze zo goed was.

Pluutje schreef:

Maar zeker de eerste keer vind ik vaak lastig, al helemaal als je de eigenaar verder niet kent en geen idee hebt hoe diegene zijn/haar paard rijdt.

vorame schreef:

Grote mond in wat ze kunnen, maar gewoon echt niet kunnen rijden.

SuperRupsje schreef:

Pluutje schreef:

Maar zeker de eerste keer vind ik vaak lastig, al helemaal als je de eigenaar verder niet kent en geen idee hebt hoe diegene zijn/haar paard rijdt.

Ja dat is op zich logisch, net zo goed dat het logisch is dat de eigenaar er de 1e keer bij blijft. Ik moet zeggen, als de eigenaar niet begrijpt dat ik niet zo 1 2 3 een paard de sterren van de hemel kan laten lopen, dan ben ik zelf al snel weg want dat betekent geheid bonje op den duur. Maar slechte ervaringen zullen inderdaad wel niet helpen, ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik die nog niet heb gehad.

enjoy74 schreef:

kijk eens bij werkenmetpaarden.nl

vorame schreef:

Voor een snel sportpaard is een keer tikken met de benen al schoppen.
Dat heb ik al eerder uitgelegd.
Een zachte knijp met de kuit daar zie ik geen een manege paard op reageren.

Maar als dat verschil niet gezien wilt worden en dan maar meteen te zeggen dat sportpaarden eigenaars niet open staan is wel erg kort door de bocht.
Ik wil gewoon geen ongelukken, niet voor de ruiter en niet voor het paard.
En mijn ervaring is ver genoeg om te kunnen oordelen wat wel en niet past.

daniella74 schreef:

vorame schreef:

Voor een snel sportpaard is een keer tikken met de benen al schoppen.
Dat heb ik al eerder uitgelegd.
Een zachte knijp met de kuit daar zie ik geen een manege paard op reageren.

Maar als dat verschil niet gezien wilt worden en dan maar meteen te zeggen dat sportpaarden eigenaars niet open staan is wel erg kort door de bocht.
Ik wil gewoon geen ongelukken, niet voor de ruiter en niet voor het paard.
En mijn ervaring is ver genoeg om te kunnen oordelen wat wel en niet past.

Beetje lichtgeraakt? Jij mag wel beweren dat een ander er geen reet van begrijpt maar accepteerd geen weerwoord. IK heb nergens gezegd dat jij of wie dan ook ergens wel of niet voor openstaat, bovendien heb ik je geen ongelijk gegeven inzake jouw eigen situatie maar ik vind ook niet dat je maar mag zeggen dat manegeruiters niet deugen. Schoppen en trekken zie ik ook zat mensen op een sensibel sportpaard in de Z2.

Lagency schreef:

laetitia schreef:

Ik denk dat het niet vinden van een goede bijrijder ook deels KAN liggen aan de houding die de eigenaresse aanneemt.

Een eigenaar die een houding heeft van "een manegeruiter komt never nooit op mijn sportpaard want die rijdt mijn paard geheid naar de k*l*t*" is denk ik niet een toegankelijke instelling die een onzekere, wellicht nog onervaren maar wel verantwoordelijke bijrijder kan treffen.

TS heeft nog steeds niet duidelijk gemaakt wat zij nu te bieden heeft aan de jonge talentvolle amazone en wat zij van deze amazone daadwerkelijk verwacht.

Daarnaast is het zo dat met goede les, minstens 2 keer in de week, een beginnend bijrijder heel veel goeds kan leren en dat dit echt zijn vruchten af kan gaan werpen.

Maar wat wel belangrijk is, is dat de les gegeven wordt door een onafhankelijk persoon. Niet door de eigenaar zelf, aangezien de ruiter bijna altijd onzeker wordt als de eigenaar de ruiter beoordeeld op zijn of haar rijkunst.

Ik ben 32 en heb het nog steeds! Eigenaar is vriendin van me, maar toch word ik onzeker als ik haar paard rijd en ze is erbij.
Want vind ze mijn manier van rijden wel goed? Vind ze dat ik het paard te veel doorpak of juist te weinig?

Ik ben trouwens vroeger gewoon manegeruitertje geweest, tot mijn 16e.
Daarna ben ik 10 jaar gestopt met paardrijden en op mijn 26e begonnen met bijrijden. Jawel op een draver die nog bijna alles moest leren (draver was dus niet verkloot maar kende gewoon alleen maar hard rennen).

Door 2 x in de week les te nemen (1x groepsles op de vereniging en 1 x priveles) zijn we samen,inclusief de eigenaresse die ook 1x in de week les had gegroeid.
Ik in mijn rijtechnische niveau en het paard in de training.

Ik ben geen topruiter, maar door de lessen heb ik heel veel geleerd en zijn we uiteindelijk, heel langzaamaan, op M-niveau gekomen qua training (wedstrijden reden we niet).

In feite was dit dus ook een combinatie van 'groen met groen', maar met goede instructie moet dat geen problemen opleveren.

PS: rijd nu op een ander paard en ook daar gaan we weer helemaal terug naar de basis.

Zo is het nou precies
Ik zou bijna gaan denken dat je zelf ervaring met TS hebt.

pharagirlke schreef:

Ik heb een zeer sensibel paard, die wat dat niet geloven mogen haar een keer komen proberen als ze genezen is. Maar die kan best een schop verdragen.... Je krijgt dat wel op je bord overigens als je haar onterecht schopt. Maar ook een sensibel paard kan je te hard aanpakken. Veel heel sensibele paarden worden net verkeerd aangepakt omdat ruiters denken dat door hard te zijn, die dieren luisteren. Als je dat lang genoeg vol houd heb je het dier bang genoeg om er toch naar te luisteren, maar dat maakt het dier niet minder sensibel. Sorry vorame, ik vind je meningen erg kortzichtig.

joyce B schreef:

Dat merk ik ook met instructie. Als het op een te negatieve manier gedaan wordt, dan klap ik dicht, wordt gespannen en dan gaat het alleen maar nog meer achteruit. .