Bokt.nl

Simpelman schreef:

XavierB schreef:

Ik beoog persoonlijk nooit een directe inwerking voor alle duidelijkheid. In het geval van een trensbit kan ik soms met een quasi rechte teugel rijden (hoewel die eigenlijk ook een lichte inbuiging heeft). Daar tolereer ik soms een zeer lichte extra druk (ik beoog ze dus niet en ik stel ze niet als 'standaard') omdat het paard nog niet geconditioneerd is om op de lichtste signalen te reageren en omdat de druksignalen op dat punt vaak duidelijk moeten verhoogd worden om de correcte buiging te garanderen. In een dergelijke fase zou ik immers (nogmaals bij sommige paarden) het contact kunnen verliezen.

Niettemin blijft mijn streefdoel, zelfs bij een trensbit, om de druk in de mond te herleiden naar het gewicht van teugels en bit, weliswaar met behoud van contact op het bit en waarvoor dat contact moet dienen.

Niettemin streef ik ernaar om

Het doel van de aangenomen teugel is het de halslengte te begrenzen om daarmee de houding van het paard te bepalen.
De relatieve houding die men in de (NL ) KD in iedere gang nastreeft is de houding van een gezond, fit energiek paard dat zich op zijn mooist laat zien.
Een paard onder het ruitergewicht zal die houding vrijwel nooit uit zichzelf aannemen, dat moet hij leren.
Heeft hij dat eenmaal geleerd dan merken we dat hij het prettig vindt om zich zo te bewegen/gedragen... temeer onder de bescherming van zijn strekere koppelgenoot op zijn rug voelt hij zich sterker/zekerder/moediger. Hij gaat die houding zelf opzoeken.

Leuk voorbeeld:

[ Video ]

jannico schreef:

Ik vind Buck Brannaman een briljant ruiter, er zitten er weinig zo gebalanceerd op het paard. Maar vanuit een dressuur technisch oogpunt loopt Rebel (het paard in kwestie) zelden echt correct Over het algemeen gebroken op de derde wervel. Een euvel waar veel bridle horses tegen aan lopen mijn inziens. Daar in tegen zijn de meeste bridle horses wel een stuk scherper aan de hulp

Ter illustratie :
[ Video ]

Daarbij dient de kanttekening geplaatst te worden dat de volledige opleiding van het paard gereden wordt met signaal optoming, de prikkel van de mecate op de hals is al een signaal.

cherie78 schreef:

Simpelman schreef:

Cherie78,
Dat wat ik geleerd heb in de jaren 60 was géén Franse Dressuur, maar ook geen Duitse.
NL heeft zijn eigen methode ontwikkeld, gebaseerd op de Franse.

De nederlandse dressuur was in de jaren '60 omgevormd tot de wedstrijdsport.
Dit is voor een ieder gewoon na te lezen in de Handleiding.

Simpelman, Treffers gaat uit van een meerdere spanning op de teugels genomen door het paard bij aanleuning
Dit is bv niet te rijmen met onderzoeken zoals aangehaald door XavierB

cherie78 schreef:

Het is een stuk van ongeveer 3 bladzijden waarin H. Treffers het begrip "aanleuning" uitlegt.

Ter verduidelijking; Treffers gaat wel uit van een "aanleuning" vanuit het paard.
Het verschil tussen; "aanraken" en "aangeraakt worden"

Het citaat staat op blz 107
"Uit deze overgave aan de ruiter ontstaat de eenwording in beweging van hoofd en hals van het paard met hand en arm van de ruiter.
Dit gaat gepaard met een meerdere spanning in de teugel die uitgaat van het paard en die door de ruiter in de hand wordt gevoeld en door hem moet worden aangenomen.
Aanleuning is eigenlijk van psychische aard en heeft vertrouwen ten grondslag.
De instelling van het paard op de ruiter is het meest volmaakt als het paard aanleuning heeft genomen"

Op zich is dit natuurlijk heel vriendelijk en iets wat dan eigenlijk veraf staat van allerlei hulpteugels etc.

Sizzle schreef:

Tja, als het aan het paard lag zat er helemaal niemand op. Dus dat is nogal een bijzondere redenatie.

Heb jij aanwijzingen dat het een of het ander voor verhoogde stress zorgt?

Citaat:

In horse training, achieving stimulus control of
the basic locomotory responses involves negative reinforcement
(Warren-Smith et al., 2005, 2007; Warren-Smith and
McGreevy, 2007, 2008), and the following steps have been
proposed to achieve this (McLean, 2005):
1. The response to be trained is ‘targeted’ by the trainer. It
is important that only the targeted behavior results in the
removal of pressure/discomfort.
2. The pressure (aversive stimulus) should be increased
during the ‘incorrect’ behavior. During this phase, the
pressure must not fluctuate or decrease because this constitutes
a lowering of pressure and thus could be perceived
as reinforcing. The pressure is increased until
the targeted response emerges.
3. If intermittent pressures are used (such as nudging by
the rider’s legs or tapping with a dressage whip) there
should be no gaps greater than one second so that the
horse does not perceive this transient relief as
reinforcing.
4. At the onset of the targeted response, the aversive stimulus
should be removed immediately. Removal of the
aversive stimulus must be absolutely contingent on the
onset of the ‘correct’ behavior.

Citaat:

Experimental neurosis
We have seen that gaining control over aversive stimuli is
of vital importance to animals. When such control is
thwarted, the animal’s well-being is threatened and neurosis
may develop. Hence, extra care must be taken when
training animals using aversive stimuli because of animals’
imperative to achieve control over such stimuli. Solomon
(1964) showed that maladaptive behavior arises when:
1. there are sustained raised levels of arousal;
2. the aversive stimulus is unpredictable;
3. the aversive stimulus is uncontrollable; and
4. the aversive stimulus is inescapable.

Citaat:

Learned helplessness
When animals are exposed repeatedly to pain in the form of
sustained, highly aversive stimuli, conditions such as
experimental neurosis may escalate so that the animal
loses all active control. When the highly aversive stimulus
is totally inescapable, learned helplessness may set in. The
important distinction here is that the animal no longer tries
to cope; it gives up and becomes dull

Citaat:

Learned helplessness was first identified by Seligman
and Maier (1967) and Maier et al. (1969) as a result of their
experiments with dogs. These animals showed a deterioration
of cognitive, emotional and motivational attributes after
repeated exposure to inescapable aversive stimuli.

Citaat:

Learned helplessness in horses remains unresearched
and subject to considerable speculation at this stage.
However, several researchers have identified the possibility
(O¨ dberg, 1987; Lieberman, 1993; O¨ dberg and Bouissou,
1999). It is likely that some behavioral responses exhibited
by the domestic horse are indeed examples of learned helplessness.
McLean and McGreevy (2004) pointed out that although
many horse people assume the loss of sensitivity in
horses with ‘hard mouths’ and ‘dead sides’ is the result of
accumulated scar tissue, it is more likely to reflect habituation.
Just where this habituation emerges on the continuum
that terminates in learned helplessness is not clear.

Citaat:

However,
the practice of using contradictory acceleration and
deceleration signals simultaneously and indeed delivering
these signals via amplifiers such as the (lever-action)
curb-bit and rowelled spurs make the horse a likely candidate
for learned helplessness. Learned helplessness would
show up only after the failure of active coping mechanisms
such as bucking and hyper-reactivity. Established learned
helplessness may compromise horse welfare because an animal
in this state has undergone a critical loss of control of
its environment (Webster, 1994).

Citaat:

Because of their reliance on stimuli that have their basis
in aversiveness, horse trainers should be very careful to
ensure that the cues and pressures they use result in
consistent learned responses and that these operant contingencies
do not change throughout the animal’s life. The
prevalence of hyper-reactivity and dullness among trained
horses suggests that at least some training methodologies
pay scant regard to the maintenance of consistent operant
contingencies throughout the horse’s life. For example, in
some dressage training systems, self-carriage (that implies
the absence of aversive pressure) is seen as a phenomenon
that may take years to develop. This suggests that the
importance of the reinforcement component of negative
reinforcement is either ignored or not understood.

jannico schreef:

Xavier,

Ik realiseer mij de gelijkenissen, maar ik ben mij ook bewust van de verschillen. Dressuur kenmerkt zich door een bepaalde vorm, en dan heb ik het niet over de hedendaagse dressuur. Bridlehorses kenmerken zich door andere kwaliteiten, zeker die gene die echt werken. Een Bridle horse is zeker goed te vormen en te shapen naar " dressuur" maatstaven. Wat dat betreft "volgen" ze beter dan menig dressuur paard, dit zie je bij jeff sanders bijvoorbeeld en in iets mindere mate bij Paul Dietz. En ik spreek hier uit ervaring. Ik heb meerdere weken bij in Amerika bij Martin Black gespendeerd (als dressuur ruiter)veel dichter bij een "bron" kom je wat dat betreft niet. Buck Brannaman heb ik trouwens ook live aan het werk gezien, de stretch kwam drie dagen lang niet voorbij (in beweging, dus voorwaarts neerwaarts) Wel uiterst veel release en rust momenten.

De Brannaman collectie is in mijn bezit, ik realiseer mij daarnaast ook dat softfeel per uitvoerder, per paard verschilt. in Amerika heb ik zowel jonge paarden soft feel aangeboden als vereden paarden. Het is een tool, die in die zin ook heus een toepassing heeft binnen de dressuur. Maar een vergelijking met de demi arret doet beide "tools" wat mij betreft geen goed.

De paarden zijn wendbaar en in zekere zin daarmee verzameld, dat ben ik zeker met je eens. Goede horsemanship is goede horsemanship ongeacht "vorm" . Ik kan van beide genieten en beide naar waarde inschatten, er zijn echter in mijn ervaring van de beide opleidings vormen echter verschillen, deze verschillen maken de ene vorm niet slechter dan de ander, en dressuur ruiters zouden er wat mij betreft goed aan doen om is leentje buur te spelen aldaar. Iets wat trouwens ook gebeurd, zo is Bettina Drummond bij Martin Black op bezoek geweest, en zo zijn er nog wel voorbeelden te vinden.

Maar ik erken ook de verschillen van beide vormen.