Professor schreef:Wanneer men 50 jaar paarden en ruiters traint, en weet wat wereld top is en wat er gebeurd, dan mag men toch wel schrijven dat het aan de ruiter ligt?
WAT ligt aan de ruiter? Dat deze 79% in de kur scoort? Dat die een prachtige kur laat zien met HEEL veel mooie momenten Ja dat ligt aan de ruiter ja... Top gedaan!
Professor schreef:Pessimistisch niet wel fouten ontdekker is mijn beroep, en die dan verbeteren.
Op het moment dat een ruiter jou daar betaald voor inschakelt kun je helemaal losgaan met je fouten kijken. En als je als instructeur een beetje fatsoen hebt, doe je dat lekker achter gesloten deuren in een vertrouwde omgeving. Zolang ruiters dat niet doen kun je hen ook een beetje in hun eigen waarde laten. Je HOEFT niet overal wat van te zeggen of te vinden hoor. Soms kun je het ook even in het midden laten of voor je houden. En je enkel richten op combi's die zich daarvoor bij jou aanmelden. Laat daar eens wat van zien hier. En roep ze dan eens op om hier ook mee te doen. Dan krijgen we tenminste verhalen van twee kanten, ipv alleen maar stemmingmakerij.
Overigens heb ik geen behoefte aan een instructeur die alleen maar fouten kijkt. 'je hand is fout, je been is fout, jij bent fout, jij maakt fouten...' Ik ben jarenlang zo getraind en ondanks dat ik een hoop kan hebben, ben ik dat echt een beetje beu. Er hoeven ook geen doekjes omheen gewonden te worden, ik hoef echt niet met fluwelen handschoentjes te worden aangepakt. Maar het is ook wel eens fijn en motiverend te horen wat wel goed gaat. En dat is ook wat vanuit de psychologie is gebleken: mensen groeien als je ze ook eens complimenteert met wat goed gaat en niet van een continue stroom van kritiek.
Weet je wat ook gebleken is: pessimisten zijn vaak realisten, maar optimisten bereiken meer... Dus laat mij maar lekker in mijn 'jeudige naïvitiet'... Het is maar goed dat ik niet precies weet waar en hoever mijn weg in de dressuur zal leiden. Als ik de uitkomst nu al zou weten, zou er geen bal meer aan zijn. Daarom waardeer en geniet ik nu nog van elk klein stukje/momentje van progressie (die in de ogen van een pessimistische foutenkijker misschien niets waard zal zijn) Daar haal ik motivatie uit, motivatie die nodig is om door te gaan.
Verder mag jij je ook wel eens bewust worden van je 'voorbeeldfunctie' die jij hier voor sommige blijkt te hebben. Van goede voorbeelden leer je nog het meest. Als jij wilt dat mensen kijken naar de goede/juiste voorbeelden, haal dan alleen die aan. Ook negatieve aandacht voor de in jouw ogen verkeerde voorbeelden, is aandacht. Leer de mensen kijken naar wat goed is aan de hand van goede voorbeelden en niet door kinderachtig afgunstig gesneer naar voorbeelden die in jouw ogen niet goed zijn. Dat laatste siert je echt als mens niet en het leidt ook nergens toe. En dan roept iedereen natuurlijk: 'ja van foutenkijken leren wel'. Ik denk van niet, niet als je die foutjes (of liever gezegd 'missers' niet kunt relativeren).
Het sterkt eerder de gedachte: nou als zij het zelfs fout doen, dan is wat ik doe zo slecht nog niet'. En zo stimuleert het mensen dus niet kritisch naar zelfzelf te kijken. Het motiveert en inspireert niet. Van iedereen die de int. GP ring inrijdt, als scoren ze zelfs maar 60%... Van de goede dingen die ze laten zien kan iedereen hier nog wat leren, maar dan moet je het wel willen zien. Van iedere combi kun je ook wel iets goeds opnoemen. En het is ook nog eens VEEL leuker om op die manier naar dressuur te kijken.
Ik sluit mij in ieder geval af voor 'missers' van anderen. In mijn omgeving en op basisniveau zijn al genoeg voorbeelden die mij niet inspireren. Daar heb ik inmiddels al een blinde vlek voor gekregen. Van hun fouten hoef ik niets te leren. Wat zij doen interesseert mij niets en ik voel mij ook niet geroepen om mij ermee te bemoeien. Ik kijk alleen naar de mooie dingen, veel leuker en zo wil ik het graag leren
