quadripes schreef:@Moll: nog een late reactie, want ik had het nog niet zo ver goed teruggelezen.
Maar, in mijn overgangen die ik op de zit en been rijd, blijft het paard wel degelijk voorwaarts gereden, daarom rijd je progressieve overgangen, zodat het paard aanleuning kan behouden. je hoeft dus niet eerst een verzameling te hebben hiervoor. het paard is in balans, want het is in zijn natuurlijke houding.
in de eerste twee jaar van zijn opleiding gaat het paard meer op de voorhand en vindt daarin ook gewoon balans. je moet deze stuwkracht ontwikkelen zodat het paard altijd voorwaarts blijft en vanzelf 'in het bit loopt'.
voorwaarde is wel, dat het paard in eenzelfde tempo en juiste takt loopt, zodat het ontspannen wordt (losgelaten). de volgende fase is dat de ruiter dan kan gaan drijven, waardoor het paard vanzelf in de aanleuning terecht komt. hierdoor komt het ook automatisch in de juiste hoofdhouding terecht.
door een overgang steevast met been en zit te rijden, drukt het paard de rug niet weg, maar valt het vanzelf in een vwnw houding. het is ook zaak om het paard in de overgangen genoeg ruimte naar voren te geven en de tijd om de overgang te maken (progressief dus).
in de loop van de opleiding kun je deze overgangen steeds minder progressief gaan maken, natuurlijk en dan komt ook de ophouding in beeld. echter, ook daarvan is de basis dat men eerst been geeft en het paard naar voren blijft rijden. bij een paard dat al verder is, kun je natuurlijk al meer met de handen 'regelen' en het frame beter beinvloeden, zodat je langzamerhand naar meer gedragenheid toe kunt werken.
Waarom zouden de handen het frame moeten "regelen"?
Het lijkt me raadzamer om het frame te "regelen" met mijn zit.
Met de rest van je verhaal kan ik het alleen maar eens zijn.
Maar juist als een paard verder in de opleiding is, is met zit, been en kruis genoeg te "regelen"