lichtheid schreef:Markeer punt in mijn leven:
Merrie 12 jaar, eigenaar een vriendelijke goedwillende dame, gehuisvest in een box zoals tienduizenden paarden.
De merrie is niet meer te benaderen, de box kan niet meer uitgemest worden. Ze slaat gericht, bijt aanvallend om te blesseren.
Echt gevaarlijk!
Conclusie van eigenaar en instructeurs, het paard is zo dominant dat het niet meer gebruikt kan worden, het moet naar de slacht, het saat al maanden in de wacht.
Dit is een leukertje, aangeboden in een kennismakings demonstratie van twee uur voor een volgende workshop, met ruim publiek op de tribune.
Goed idee van de organistatie, leuk.
Wat ga je hier nu mee doen mannetje.....
Belevingsomschrijving:
Paard wordt voorgebracht aan een halster aan twee kanten begeleid aan een longe van elk een meter of drie om de begeleiders buiten bereik te houden.
Het gaat verder tussen het paard en mij.
Oogcontact, STOP, innerlijke stilte, luister naar de merrie, wat zegt ze.
Ze zegt raak me niet aan, blijf bij me vandaan! Waag het niet.
Ik, is goed, "het is goed, je bent braaf", ik raak je niet aan, ik blijf bij je vandaan.
Kijk naar mij, kijk naar mijn ogen, mijn gelaatsuitdrukking, mijn houding.
Je ziet me nu als individu, ik jou ook.
Ik respecteer je, je kunt me vertrouwen.
Mag ik me naar je toe draaien...reactie pas op hoor! OK, geen probleem ik kom niet verder.
2 minuten, mag ik een héél klein stukje dichter bij komen, grmmmff, pas op hoor!, ja natuurlijk.
2 minuten, voortdurend oogcontact, klein stapje dichterbij, dreiging, ik, goed zo je bent braaf.
2 minuten ik kom nog een klein beetje dichterbij, het is goed.
Ik ben nu ruim binnen de gevarenzone en ze dreigt me aan te vallen, hoeft niet, ik doe niets.
2 minuten ik sta nu 20 cm naast de hals, de hele houding is dreigend maar zonder agressiviteit.
Mag ik mij arm optillen? dreigt zonder overtuiging.
Mag ik je aanraken, heel langzaam, laag aan de hals, dreigt zachtjes.
Ik raak hééél zacht de zijkant van de hals aan. DREIGT.
Ik stap iets terug, is goed, je bent braaf.
Opnieuw, langzaam, zacht, zachtjes mompelen.
Ik raak opnieuw de hals aan. ZUCHT, relax.
Ik ga nu strelen en blijf reageren op de afweer, afweer, stop met doen, relax, we gaan verder.
het hele geval heeft 20 minuten geduurd, de merrie loopt nu ontspannen aan een halstertouwtje achter me aan.
Dominantie??? Nee angst, onzekerheid, door agressie het heft in handen nemen om de onbegrepen eigenaar op afstand te houden.
Eerst met het paard mee gaan, het paard heeft gelijk, het kan niet anders dan zijn, daarna gaat het volgen.
Deze workshop was overboekt....
O.m. dit soort werk heb ik een paar jaar gedaan.
Ontzettend veel geleerd over eigenaren, het willen en het ego staat het voelen in de weg.
Hoe communiceer jij met zo'n paard want dat is toch anders als je paarden thuis?
Ik "stuur beeldmateriaal, foto's en filmpjes" vanuit mijn hoofd naar het paard. Met de paarden thuis werkte dat zeer zeker. Ooit met een shetlander op stal gehad dat er paniek was, het halster terwijl de pony was buiten gezet hing op half zeven en dat was gevaarlijk en moest af. Kleintje was berucht→ rende weg of trapte. Dus paniek.
Mijn paarden stonden in de paddock ernaast dus ik had er goed kijk op. Dus ik vroeg of ik mocht proberen. Ik ben GEEN paardenfluisteraar. De stalhoudster was ten einde raad, "dat lukt je toch niet". Dus ik heb iedereen uit de wei gestuurd. De pony was zoo pienter want ze wist het en was enorm op mij gefocused.
Ik maakte beelden in mijn hoofd, waarin ik haar liet zien, dat ik heel rustig naar haar toe zou komen en het halster zou aanpakken zodat ze lekker kon gaan grazen. We keken elkaar een hele tijd aan waarbij ik dat paar keer herhaalde, totdat ik voelde dat het OK was voor haar. Ik liep heel rustig, nonchalant naar haar toe en deed precies wat ik haar beloofd had. Toen ik het halster had, vroeg ik haar met beelden, of ik haar mocht aanraken op haar hals om te bedanken. Dat was goed en zo geschiede.
Ik ben dus GEEN paardenfluisteraar want iedereen die de moeite neemt (en de meeste vinden het te zweverig en geloven me niet) kan dit . Het ene paard is er opener voor als het andere. Het vraagt een bepaalde gevoeligheid van het paard en van de mens. Maar ga het proberen.
En ik vind het prima hoor als jullie me uitlachen, maar het werkt echt.
Vandaar Lichtheid mijn vraag, als je met zo'n paard werkt dat je niet kent, "communiceer" jij dan ook met beelden of doe je het op een andere manier? Wat als ik jouw "gesprekje" lees, dan denk ik dat ik het herken en dat je hetzelfde doet als ik met dat verschil dat jij meer geschoold bent daarin en ik het alleen deed met de paarden waar ik toevallig mee in aanraking ben gekomen.