Paardentango schreef:Graag wil ik er nog eens op reageren, ben je van mening dat de regels van de FEI zijn gewizigd. Ik lees nog steeds dezelfde termen als lichtheid, vertrouwen, voorwaarts en op onzichtbare hulpen regaerend.
Hier een stukje uit het KNHS regelement:
Het ‘scala van de africhting’ (Skala der Ausbildung) Het doel van de dressuur waarbij het paard uiteindelijk een ‘happy athlete’ is geworden, wordt bereikt langs de weg van het ‘scala van de africhting’. Het scala ziet er als volgt uit:
Vertrouwensfase:
· Takt (zuiverheid van de beweging)
· Souplesse/ontspanning/losheid
· Aanleuning
Ontwikkeling draagkracht:
· Impuls
· Recht gerichtheid
· Verzameling
Geen van de zes begrippen kan los van elkaar worden gezien. Alle begrippen hangen met elkaar samen en beïnvloeden elkaar. De eerste drie criteria zijn vooral van toepassing op de B- en L-klasse. De overige criteria worden belangrijker naarmate de scholing van het paard vordert. Uiteindelijk wanneer alle bouwstenen optimaal verankerd zijn in het paard, zal het paard als vanzelf moeiteloos volkomen
ontvankelijk zijn geworden voor alle hulpen van de ruiter. Dit noemen we Durchlässigkeit.
Dit scala geeft de bedoelingen van het FEI-reglement volledig weer en hier zijn onze dressuurproeven op afgestemd. Het beeld van het goed gaande paard wordt tot uitdrukking gebracht door de zes principes van het ‘scala’. Dit scala geldt voor juryleden ook als leidraad voor de beoordeling. Geen van deze criteria mag ontbreken in een volledig geslaagde dressuurproef op hoger niveau.
Zoals je ziet, is het scala volgens het KNHS de weg waarmee het doel van de FEI wordt bereikt, voor de echte basis is het belangrijkst takt, ontspanning en aanleuning. Hier staat niet de lichtheid van de aanleuning in, bij Phillipe Karl is licht bijna niets. Volgens de duitse opvatting is lichtheid het gevolg van verzameling, en dat was wat ik bedoelde.
Paardentango schreef:Wat ik interessant vind is dat je zegt dat de KWPN eerder uitnodigt met fors contact en relatief hoog tempo. Niet om op te scheppen maar ik draai al eventjes mee (38 jr)en heb wel e.e.a. zien veranderen in de types paard, 20 jaar bv terug was dat anders. Toen was de KWPN er een goed, redelijk rustig en eerlijk paard. Nu zie ik wel heel veel ellende met beengebreken, maar ook in het temperament. Helaas zijn veel paarden haast onbetrouwbaar, lees onberekenbaar en kunnen verzanden in een zekere hysterie. Het snelle en felle (?) van de KWPN/er is iets van de laatste tijd. Zou het te maken kunnen hebben met de prestaties, er is een dame die en KWPN er aardig rijdt, ze zegt ik wil hete en vurige paarden, nou daar zijn ze. De gemiddelde ruiter kan in een zandbak erop blijven zitten, maar echt veelzijdig is het paard niet. Als je dan kijkt naar het ideale rijpaard zou mijn keuze niet direct KWPN meer zijn.
Zou dat mogelijk een oorzaak kunnen zijn, want die regels zijn in mijn beleving nauwelijks aangepast, hoogstens voor wat betreft de te tonenoefeningen.
Het beeld van fors contact en hoog tempo zie je ook bij de profs in de hengstencompetitie (samen met het bijbehorende steigeren en staken). Het overdreven opleggen van de houding is niet goed en dat is wel het voorbeeld voor veel ruiters. Koppel de 'lastige paarden' aan ruiters die het verkeerde voorbeeld volgen en de rapen zijn gaar.
Je hebt denk ik wel gelijk dat de moderne dressuurpaarden (de Jazz achtigen etc) veel sensibeler zijn. Na het lezen van het boek van Andrew McLean, de waarheid over paarden, ben ik van mening dat het overdreven sensibele gedrag voor een groot deel valt te verklaren uit conflicten in de hulpen geving.
Voor veel ruiters is de manier van rijden toch nog gebaseerd op "van voren vasthouden en d'r tegenaan drijven", dit heeft bij de "brave" paarden vaak tot gevolg slechter reageren op hulpen, er treed een soort uitdoving van de hulpen op. De "niet zo brave" heeft hetzelfde interne conflict maar uit de stress op een andere manier, stijgeren of bokken of .... Het leuke aan het boek is dat het een oplossing aandraagt.