cherie78 schreef:Karl66 schreef:Natuurlijk kan het dan nog misgaan bij wedstrijdruiters, netzo als het mis kan gaan bij elke andere ruiter. Het enige verschil is dat er bij wedstrijdruiters nog een controlemechanisme ingebouwd is in de vorm van reglementen. Terwijl er bij al die andere ruiters geen verder controlemechanisme is.
Het punt is dat er heel veel mensen naar wedstrijdruiters wijzen, omdat zij het licht gezien hebben. Wat ze daarbij vergeten is dat ondanks dat zij het licht gezien hebben, zij net zo goed compomissen sluiten en fouten maken, soms nog groter dan de westrijdruiters. En dat de wedstrijdsport vooral gebruikt wordt om hun eigen geweldigheid te onderstrepen.
Ik ben het volledig met je eens dat ook niet-wedstrijdruiters compromissen sluiten en fouten maken.
Ikzelf totaal NIET uitgezonderd.
Maar er is voor iedereen altijd een manier op te leren en men is nooit te "jong" of te "oud" daarvoor.
Maar wb dat "controlemechanisme" heb ik toch echt mijn twijfels.
Waarom faalde dat "controlemechanisme" dan bv bij het blauwe-tong-voorval?
Waarom faalde dat "controlemechanisme" dan bij de western-loop-met-je-hoofd-tegen-de bakrand-voorval?
Incidenten die nog niet zo lang geleden gebeurden.
Ook bij die wedstrijden was het "controlemechanisme" in handen van stewards
De enige wedstrijd (was nog van voor dat "controlemechanisme") in Las Vegas liet zien dat hemel en aarde bewogen moest worden door een bondscoach om geen uitsluiting aan de broek te krijgen.
Waarmee ik maar wil zeggen, dat het allemaal wel mogelijk is, om het "controlemechanisme" te benutten maar dat het bijna nooit gedaan wordt.
Niet in de breedte-sport en net zomin in de (sub)Top
Dat zijn allemaal ´ongelukkige momentopnames´


De ´incidenten´ zíjn er en het verzet zoals jij aangeeft door de bondscoach tonen aan dat de reglement NIET het welzijnsbelang van het individuele paard waarborgen tegen misbruik door de ruiterambities.
Karl heeft op zich een heel goed punt dat zelfs die onvoldoende reglementen ontbreken buíten de wedstrijdterreinen. Zowel in de profi ruiterij als in de hobbyruiterij.
Wat hij overslaat is dat hoe minder ruiterambitie in strijd met het paardwelzijn is, hoe minder die regels ontbreken.
Dat is het fundamentele bezwaar wat ik heb tegen ruitersport; menselijke ambities op en over de rug van het paard.
Hoe ´hoger´ men komt in de ruiuterpsort, hoe meer de ruiterij genegen is compromissen met het paardwelzijn te sluiten. De regels blijken keer geen waarborg voor dat welzijn.
Roepen dat het wel meevalt is het tegen beter weten in ontkennen van de werkelijkheid dat ruiterambitie zwaarder weegt dan paardwelzijn.
Tegen beter weten in volhouden dat het welzijnsbelang van het individuele paard juist bij wedstrijden gewaarborgd is, creéért de generalisatie dat de ruitersport niet wil; onderbouwt de mening van steeds meer dierenliefhebbers dat wedstrijdsport met paarden in de 21ste eeuw ethisch niet meer te verantwoorden is.