Billy schreef:Ik vind dat altijd zo flauw, dat vliegje verhaal...
Het is zo flauw als je dat wil vinden.
De kern ervan is dat elk paard gevoelig genoeg is om ´touch the hair´ waar te nemen.
In de praktijk zijn er in dynamische siutuaties externe factoren, ´ruis´, welke de drempel voor waarneming door een paard in die situatie verhogen. Een paard zal in rengalop bergop een vlieg níet voelen landen (als een vlieg dat zou doen). Waarschijnlijk zelfs een onder de voorhoef opspattende kiezel niet tegen de achterpoot voelen ketsen.
Met betrekking tot communicatie geeft dit aan dat de signalerende waarde van druk varieert.
In een situatie met lage ruiswaarde zal een paard vliegniveau kunnen waarnemen.
Het is dan simpel een kwestie van de manier van dresseren of een paard een dergelijk signaal zal vertalen in een gevraagd bepaald gedrag.
Het vliegverhaal is op zich correct. Het verschuift naarmate het ruisniveau de waarnemeningsdrempel verhoogt.
Doe een stap opzij. Kijk naar stem als signaal.
In alle rust van een ochtend met dichte koele, vochtige lucht zal een paard jouw stemgeluid heel makkelijk waarnemen. Of het op een gefluisterd signaal reageert is de mate van bereidheid het op te volgen.
Met diezélfde bereidheid van het goedwillende paard zal je op een kermisterrein luider moeten spreken hoe zeer het paard ook met de oren naar jouw mond gericht is.
Het kán daar de ´vlieg´ niet waarnemen. het kan wél een mate van vleigverschíl waarnemen en of het daaraan (in dit geval letterlijk) gehoor geeft is de bereidheid is de mate van dressuur.
Bedenk bij het geval van bit en spoor dat deze hun oorsprong hebben op het slagveld.
Zowel de ruisdrempel als de noodzaak van het opvolgen zijn hoog.
Wanneer een paard op een spoorwegovergang stopt en er komt een trein aan, dan is de vraag of een ´duidelijk´ signaal door een spoor ethisch verantwoord is niet terzake.