[pien_2010] schreef:Waarom: b.v. Iemand wilde graag leren paardrijden. Hij was een echte (top) sporter namelijk kampioen amateur wielrennen en deze man fietste zo elke dag 100 km weg. Dus met de conditie, met de spieropbouw en "droog" zijn zat het dik en dwars voor elkaar. Deze man was dezelfde mening als jij toegedaan en wilde dus graag paardrijden. Want paardrijden was geen sport zo beweerde hij. Na een half uur waarin we vooral veel gestapt hadden aan de longe met af en toe een drafje vroeg hij kreunend of hij er af mocht. Hij vond het zo verschrikkelijk moeilijk en hij had spierpijn.
Met mijn lief hetzelfde verhaal. Die is ook sportman in hart en nieren. Triathlon, wielrennen, fitness, voetbal en zwemmen... peanuts voor hem. Maar buiten het feit dat hij een goede conditie en flinke spieropbouw heeft (wat ik graag mag zien, maar dat geheel terzijde
) is hij een stijve hark en paardrijden werd niets...
[pien_2010] schreef:Inmiddels weet ik dat paardrijden voldoende is om mijn conditie, balans en bespiering op orde te houden en de sportschool vind ik gewoon niets aan en is slecht voor mijn rug in tegenstelling tot paardrijden.
Dan bezoek je de verkeerde sportschool. Een speciale ruiter-fit training geeft JUIST oefeningen om o.a. je rompstabiliteit te verbeteren, wat dus juist ter preventie van rugklachten is. Daarnaast bezoek ik regelmatig een fysiotherapeut. Ik ben van nature nogal flexibel en mijn paard geeft behoorlijk op in de beweging. Daarnaast ben ik 4 maanden geleden bevallen waardoor ik qua spierkracht en conditie flink wat te herstellen had/heb om weer op mijn oude niveau te komen. Het voordeel is dat ik dus geen stijve hark ben, het nadeel van mijn flexibele gewrichten/wervelkolom is dat mijn spieren dubbel zo hard moeten werken om de boel stabiel en in balans te houden (zonder te verkrampen). Ik heb dus geregeld nek/rug/schouderklachten en bij de fysio krijg ik goede en gerichte oefeningen (die vaak echt heel simpel zijn) om mijn dieper liggenden spieren te versterken. En dat helpt echt.
Waratje schreef:Iemand die goed kan paardrijden hoeft geen grote inspanning te verrichten om paard te rijden, het kost in principe weinig spierkracht.
Het zou weinig mogen vergen van je grove motoriek. Maar de intensiteit schuilt hem juist in hoeverre je fijne motoriek ontwikkeld is. Een ander soort spierkracht, maar zeker niet te onderschatten. Ga maar eens een pilatus-les of een bodybalance les doen (sporten die gericht zijn op coordinatie en balans) Dat lijkt suf en makkelijk, dat soort oefeningen, maar het is retezwaar (als je het goed doet) Om je lichaam onafhankelijk te bewegen op het paard, je hulpen heel fijn te kunnen coordineren en doseren, daar heb je echt een goed getraind lichaam voor nodig.
Waratje schreef:Daarnaast zie ik niet waarom paardRIJDEN opeens een sport zou moeten zijn omdat iemand er moeite mee heeft, spierpijn van krijgt, moe wordt, in conditie blijft, of weet ik veel wat nog meer. Lees het topic daarvoor nog eens terug, dan kun je zien dat tuinspitten, naar school/werk fietsen, straatje leggen en nog zo een paar activiteiten vergelijkbare effecten zullen hebben en toch ook geen sport worden genoemd.
Voor mij is het sport wanneer je je paard en jezelf gericht traint en wilt verbeteren. Voor mij zit het hem in hoe je het beleeft en waar je de grens legt. Een uurtje hobbelen in een manegeles, en dan vervolgens de rest van de avond borrelen en dan de rest van de week nauwelijks in beweging komen... Tsja, dan kun je inderdaad 'moe' zijn en spierpijn hebben van dat uurtje hotsten op dat paard, maar dan noem ik dat geen sport.
enzino schreef:Ik ken menig persoon die aan paardrijden doet en verder totaal geen conditie of kracht heeft.
Vaak zit dan rijden op een hoger niveau (al dan niet in competitieverband) er voor dat soort mensen dan ook niet in.
Waratje schreef:Maar het is natuurlijk reuze vleiend als iemand dat van jouw sport zegt, nietwaar? Dan ben je eerder geneigd om verder te lezen, toch?
Ik neem mijn sport bloedserieus. En dus besteed ik ook veel aandacht aan mijn eigen fysiek en ik merk daar duidelijke voordelen van. Verder staat het wat mij betreft vrij in hoeverre ieder zijn paarden'sport' serieus neemt en waar een ieder voor zichzelf de grens legt.
Als ik iemand op een paard, hotsent en puffend, met een rood aangelopen hoofd en eventueel met de nodige extra kilo's voorbij zie komen tuffen, of dat nu in de ring is of in het bos... Dan denk ik alleen maar: goh, nou die neemt zijn paardensport niet erg serieus.